Film o Beksińskich. Myślałem, że chodzi o Baczyńskich. Wiecie, Kamil Baczyński, "strzelanie diamentami", tego typu rzeczy. Na kilka godzin przed seansem mi uświadomiono, że to jest o ludziach o których nigdy w życiu nie słyszałem. Poszedłem na film, który trwa 130 minut, i nadal nie wiem o nich nic.

Wiem, że ojciec był malarzem, matka była kobietą, były dwie babki, a syn miał problem z głową. Tylko nie było obok niego nikogo, kto umiałby z nim porozmawiać jak człowiek, i ostatecznie nie wynika z filmu, czy syn był dupkiem który miał cały świat w dupie, czy faktycznie miał poważny problem, a jego otoczenie było ograniczone i nie było w stanie mu pomóc (scena rozmowy z matką - to ledwo dało radę wysiedzieć, straszna hańba na obliczu ludzkości. Każdy kto ma jakie pojęcie o psychologii złapie się za głowę, że tak można było mówić do drugiego człowieka!).

Tak czy inaczej, do tego momentu, a była to połowa filmu, zastanawiałem się usilnie, po co ja to oglądam. Miałem nadzieję, że to będzie budowało do czegoś, ale nie. Zamiast tego mamy to co ja tu napisałem. To wszystko. Czyli absolutnie nic. Każda scena zmierza donikąd. Do tego stopnia, że nawet nie wiem, dlaczego i po co ten film powstał. Co takiego było w tych ludziach, by nakręcić o nich film? Całość bezwzględnie opiera się na założeniu, że odbiorca wie wszystko i filmu nie potrzebuje. A ostatniej sceny nie dacie rady zrozumieć, jeśli będziecie w mojej sytuacji osoby całkowicie nowej.

Podobały mi się trzy momenty - lądowanie Tupolewa, śmierć w kuchni i śmierć finałowa. Aktorzy zagrali na poziomie. Ogólna stylistyka dystansu była dobrą decyzją, i został dobrze wykonana. Reszta wywoływała tylko moją obojętność. Zbiór scen, które można było wyciąć, i nigdy bym tego nie zauważył.