Muszę przyznać, że czytając komentarze boli mnie serduszko. Wiadomo, że kultura jest subiektywna i w ogóle, nie zmuszę nikogo żeby pokochał ten film, ale uważam że niektórzy patrzą na niego lekko z góry. Bo filmy wojenne dzielą się na takie, od których można wymagać głębi i Sztuki filmowej w klasycznym tego słowa znaczeniu (1917, Dunkierka, Full metal jacket), i na te proste propagandówki US Army (Ocalony, 13 godzin, Helikopter w ogniu). I żaden z tych rodzajów, nie jest z definicji lepszy lub gorszy, po prostu przyświeca im inny cel. Kiedy oglądam te pierwsze, liczę na wejście głębiej w ludzką psychikę, poznanie jakiejś prawdy o życiu i śmierci itp. Natomiast na tych drugich, lubię wyłączyć na chwilę analityczną część mózgu i pomyśleć sobie: *lekko ironicznie i z przesadnym patosem* "Jacyż dzielni są ci amerykańscy chłopcy" "Och, ten mężczyzna się nie poddaje i dzięki swej wytrwałości ratuje swojego przyjaciela, psa, chomika, czy cokolwiek reżyser umieścił w tym miejscu". Bo to jest trochę jak kino superbohaterskie, gdzie dobzi biją złych. Wszyscy czasem zwyczajnie potrzebujemy czegoś tak prostego, w przerwie od kina oskarowego i niezależnego. Oczywiście zgadzam się, że takie założenie na film można zrealizować dobrze i źle (ponownie porównując do kina superhero, znajdziemy w nim zarówno Justice League jak i Civil War). Niech nikt nie zrozumie mnie źle: nie próbuję nikogo przekonać, że Ocalony to niedostrzeżona perła kinematografii, wyprzedzająca swoją epokę o dekady. Po prostu ten film spełnia trochę inne założenia niż Pluton czy inny Łowca jeleni, ale moim zdaniem nadal jest całkiem kompetentnym filmem w swoim podgatunku.