Muszę przyznać, że zawsze z pewną obawą podchodzę do oglądania klasyków lub też filmów przez pewnych ludzi za klasyki uważanych. Skoro są to bowiem filmy, które wyznaczyły pewne trendy w kinematografii i stanowiły wzór dla dalszych produkcji, ja, osoba bardziej obeznana z nowszymi produkcjami, mógłbym nie znaleźć w starszych filmach niczego intrygującego, wszystkie bowiem ciekawe elementy zostały już setki razy przemaglowane w innych filmach.

To mi się zdarza i czasem smutno mi z tego powodu. Na szczęście, nie było tak w przypadku "Nietykalnych". Ten klimat lat trzydziestych i prohibicja (która, jakby nie patrzeć, stanowi przykład, że próba ograniczania ludzkiej wolności przez rząd wcale nie jest niczym nowym). Kłopoty rasowe, choć ledwo zarysowane! Wiedzieliście, że dawniej mieszkańcy USA spoza WASP (Western Anglo Saxon Protestans), jak Żydzi, Włosi czy Irlandczycy, nie byli w pełni uznawani za białych? Ale wracając do filmu: ciekawe postacie, muzyka i fabuła, czego chcieć więcej? Niektórzy bohaterowie to niemal archetypy (stary wyga, kochająca żona), pozornie bez charakterystycznego rysu, a jednak każda z nich wzbudzała u mnie jakieś odczucia. Wspaniały Al Capone. Genialna praca kamerą (zwłaszcza w scenie zabójstwa tego starego gliniarza).


Chciałbym oglądać więcej tak dobrych filmów.