Definitywnie ze wszystkich filmów o człowieku pająku mój faworyt. Jako fan komiksów niejednokrotnie korygowałem sam ze sobą to jak oddawane były charakterystyki danych postaci między materiałem źródłowym a adaptacjami w grach/filmach/animacjach, i tak jak w przypadku DC tak Marvel również posiada ogromną skarbnicę materiału na przeróżne wersje pająka. NIE MA jednego kanonicznego spidermana tylko zbiór cech które mogą oni między sobą posiadać. Peter grany przez Garfielda jest tym czym Peter Parker ma w założeniu być - bardzo wypchniętym na bok, dorky nastolatkiem w typie outsidera. Czy jazda na deskorolce sprawia, że jest on "cool"? Nie, nie sprawia. Każdy z Nas zależnie od wieku będzie posiadał zupełnie inny kanon tego co warunkuje dane zjawisko jako bycie cool lub bycie nerdem, outsiderem. Peter w The Amazing Spider-Man jest postacią która spełnia wymogi bycia poprawnie napisanym Parkerem, bo jak już pisałem nie ma jednego kanonicznego odzwierciedlenia tego co Petera Parkera tworzy.
Jego motywacja do zostania chłopcem w spandexie jest przesiąknięta tą arogancją, chęcią zemsty i odbicia piłeczki prześladowanego nastolatka z szeroko widocznymi "daddy issues". To jaki zbiór negatywnych cech prowadzi w pierwszej części filmu Petera tylko polepsza odbiór jego szerokiej refleksji na temat tego jak chce postępować i co chce czynić posiadając taką odpowiedzialność na swoich barkach.
Ukazanie relacji Petera z Gwen i budowanie tego całego napięcia aż do kulminacyjnego punktu tego uniwersum było czymś potrzebnym. Porównywanie tego do zmierzchu czy innych cliche historii romantycznych mija się kompletnie z tym co miała ich relacja ukazywać. Chemia między Garfieldem i Emmą jeszcze z czasów ich bycia razem umacnia w odbiorze naturalność ich związku, dobrze obrazuje jaki wpływ może na kogoś przesiąkniętego ideą zemsty wpłynąć katalizator pozytywnych a nie skrajnych odczuć w życiu codziennym. Nie tylko Peter w filmie potrzebował kogoś kto zrozumie go na tyle dobrze i nie będzie dokarmiał jego ego, potrzeby stania się dosłownym anti-hero bo my jako widzowie też potrzebowaliśmy widzieć co takiego Gwen Stacy jako postać posiada by mieć taki dobitny wpływ na Petera Parkera. I szczerze tak jak nie przepadam za całym romantyzmem w filmach nie znam jednej osoby która uznałaby relacje Gwen i Petera za coś niepotrzebnego, irracjonalnego lub ustawionego jako focus na siłę. Zarówno Ben, Connors jak i Gwen są katalizatorami do progresu lub regresu w zachowaniu i adaptowaniu nowych zachowań Petera, począwszy od chłopca owiniętego w grubej nici potrzeby posiadania obrazu ojca, młodego dorosłego po stracie takiego obrazu, anty herosa zanurzonego po czubek głowy w swoim bólu, żalu, nienawiści i chęci zemsty aż po herosa który poprzez miłość oraz jedną trudną decyzje - wybór pomiędzy kontynuowaniem ówczesnej drogi a wybicia się z tego powtarzalnego schematu potrafi przezwyciężyć swój wewnętrzny ból oraz pragnienia by zaoferować temu co go otacza więcej uwagi, cierpliwości i zrozumienia. Scena z ratowania chłopca na moście nie jest tylko symbolem wybicia się z tego toksycznego rutynowego schematu, ale też w pewnym sensie (a przynajmniej ja to tak odbieram) wyciągnięcia dłoni tego bohatera do kogoś kto najbardziej potrzebuje ratunku - jego samego. To właśnie w tamtym momencie Peter odpycha swoje potrzeby i ustanawia nowy priorytet, przerywa swoje niedojrzałe pojmowanie świata i w pewnym sensie dorasta na oczach widzów.
Podsumowując - produkcja może być zła, ale wyłącznie w aspekcie tego co Sony zrobiło, a raczej jak okroiło niesamowite dzieło Marka Webba i pozbawiło m. in głównego antagonisty poprawnego story tellingu i POV. Same ukazanie postaci bazowanych na materiale komiksowym jest w pełni okej, a nawet więcej jest idealnie zgodne z tym co komiksy zawierają. The Amazing Spider-Man to na pewno produkcja która najlepiej odzwierciedla pająka i to na jakim gruncie pająk powinien być zbudowanym.