I tutaj się z tobą nie zgodzę. Armie i Timothee mieli zdecydowanie prostsze zadanie do wykonania, albowiem jedna z główny postaci tutaj jest bardzo religijna i mąż kroczy przy jej boku praktycznie cały czas. Nie przypominam sobie, ażeby jakakolwiek z tych sytuacji miała miejsce w CMBYN. I nie oszukujmy się, ale obydwie panie zagrały o niebo lepiej niż dwójka panów z CMBYN. Nie miały chemii? Scena z hotelu zjada jakąkolwiek scenę z CMBYN na śniadanie. Spójrz na ten film świeżym okiem i nie porównuj go do CMBYN, bo to zdecydowanie dwa inne filmy, którym jednym wspólnym wątkiem jest homoseksualizm, bo nawet rodzaj miłości i uczucia jest zupełnie inny. Jedynie co chciałbym jeszcze naznaczyć to fakt, że postacie z CMBYN są cholernie przerysowane i w żaden sposób nieprawdziwe, a jestem pewien, że gdyby nie talent Chamaleta wszyłoby co najmniej obrzydliwie i niesmacznie - jedynie młody uratował ten film. Żyjemy w takich czasach kiedy kobiety bądź dziewczyny fascynują się tylko homoseksualistami płci męskiej, co według mnie jest straszne. Jasne to jest twoja opinia i nic mi do tego, ale porównywanie dramatu (nieposłuszne) do typowego romansidła o gejach (CMBYN) jest nie na miejscu.

Chęć oczekiwania od DRAMATU osadzonego w szaroburej Angli i do tego w ortodoksyjnej żydowskiej społeczności takich samych emocji jak w kolorowym CMBYN jest chyba już na starcie nietrafione ;)
CMBYN jest jednak w dużej mierze romansem, Nieposłusznych nigdy bym takim filmem nie nazwała. W Tamtych dniach sytuacja się dopiero kształtuje, widzimy jak bohaterowie zmieniają swoje nastawienie. W Nieposłusznych jesteśmy od razu wrzuceni w wir wewnętrznych konflików i ja na przykład od razu wiedziadziałam że to się dobrze skończyć nie może.
Na przyszłość oznaczylabym spoilerami zdradzające fabułe fragmenty wypowiedzi.
Teraz ja zrobie SPOILER ALERT
Ja tam czułam chemię pomiędzy bohaterkami a w hotelu odleciały totalnie. Zresztą pamiętajmy że te kobiety będąc w swoim środowisku nie mogły sobie pozwolić nawet na dłuższe spojrzenia.
Co do bohaterek. Esti zawiodła mnie najbardziej. Ja rozumiem że nie każdy ma jaja żeby w życiu postawić na swoim ale kurde trzeba być pi*dą żeby wiedząc że jest się homo, brnąć w małżeństwo a potem samemu ściągać do własnego domu swoją kochankę. Przecież wiedziała że na wymiane zdań się nie skończy. Tak mi było żal jej męża. Zniszczyła mu życie i wszystkie marzenia. Odniosłam wrażenie że jak na ortodoksyjnego żyda to był naprawde spoko facet. Mądry, wyrozumiały, o dobrym sercu. Po jego wystąpieniu w synagodze łezka mi się zakręciła w oku. Nie dość że uwolnił żone to pozolił jej nadal mieszkać u siebie wiedząc że Esti nosi jego dziecko i najprawdopodobniej mu je odbierze. Ja serio myślałam że jej na to nie pozwoli. A jednak nawet żydzi wiedzą co to znaczy wolność...

Mogłabyś rozwinąć tę myśl o oczekiwaniach wobec "Nieposłusznych" w porównaniu do CMBYN? Ten drugi film to w największej mierze coming of age story i wakacyjny romans, który niejako przy okazji porusza wątki o nieco większym ciężarze egzystencjalnym (bo funkcjonuje w nim dosyć spora intelektualna nadbudowa, która zresztą ciekawie koresponduje z letnim klimatem i całą tą estetyką soków owocowych mieszających się z płynami ustrojowymi). Akcja u Guadagnino rozgrywa się w jakiejś idyllicznej bańce, do której nie sięgają macki ostracyzmu społecznego czy religijnego, podczas gdy w "Nieposłusznych" mamy do czynienia z dwiema dorosłymi już, w pełni ukształtowanymi kobietami, których drogi przecinają się po latach, i to nie w wyzwolonym Nowym Jorku, ale na starych, ortodoksyjnych śmieciach - to prędzej kontynuacja CMBYN, a i taka paralela jest bardzo naciągana. W CMBYN widać też wyraźnie miłość jako relację władzy - to była w gruncie rzeczy relacja podrzędności (na kilku płaszczyznach), jej wektor był skierowany do wewnątrz i główne napięcia rozgrywały się na płaszczyźnie dwójki głównych postaci, w filmie Lelio raczej na płaszczyźnie główne postaci - tzw. reszta świata.
To są po prostu zupełnie inne treściowo i formalnie filmy i chyba jedyne, co je (luźno) łączy, to wątki homoerotyzmu i żydowskiego pochodzenia bohaterów.
Inaczej również interpretuję postać Ronit. Jej historia nie pokazuje, że pewność i umiejętność podejmowania radykalnych decyzji zapewniają szczęście. Owszem, zapewniają alternatywę - ale jaką? O jej życiu w Ameryce niewiele się z filmu dowiadujemy (z książki tak, ale ona potwierdza tylko to, o czym zaraz napiszę). W każdej ze scen, w której Ronit pojawia się na ekranie, widać ogromną frustrację i poczucie wykorzenienia - z czasem usiłuje nawet jakoś odnaleźć się z powrotem w dawnej społeczności, zgodzić na pewne ustępstwa, a na pytanie Esti, czy jest za oceanem szczęśliwa, odpowiada bardzo nieautentycznie, zbyt uparcie, jakby chciała przekonać samą siebie, że tak. Tragizm tej historii (która nie jest jakaś szczególnie niebanalna) polega na tym, że właśnie bez względu na to, jaką podejmie się decyzję - o odejściu czy pozostaniu - jej konsekwencje są dramatyczne. Bo albo traci się poczucie przynależności i rodzinę, albo prawo do realizacji osobistych pragnień. Nie ma więc w oczywisty sposób dobrego rozwiązania. Za każdym razem sprawia się też ból osobom trzecim.

Dziękuję za ostatnie zdania, bo czytając komentarze, już myślałam, że nikt nie zrozumiał tego filmu.
Rozwinęła bym jeszcze: poczucie przynależności, rodzinę którą kochasz i bezpieczeństwo finansowe (nawet w filmie był poruszony mimochodem "problem" ostatniego)