Ten film jest tak beznadziejny, TAK BEZNADZIEJNY, bez sensu, logiki, polotu, że dotrwanie do samego końca graniczy niemalże z cudem. Główna bohaterka jest do tego stopnia irytująca, że każda scena z nią doprowadza do rozpaczy. Na pierwszy rzut oka widać, że jedyne miejsce, do którego nadaje się Eleanor to zakład psychiatryczny, a inni bohaterowie (co jest jeszcze bardziej zatrważające niż irracjonalne zachowanie wspomnianej) zamiast wezwać odpowiednią opiekę medyczną, nie przejmują się jej zaburzeniami emocjonalnymi i zostają z nią sami w oddalonym od cywilizacji domu. Zapewne po to aby ich zabiła we śnie.
Jeszcze gorsze od tego co Eleanor robi są jej przemyślenia. Można się rozpłakać z bólu jaki zadają psychice. "To moje miejsce... Ten dom woła mnie... Chce mnie... Tak, tu jestem!", "Nie, zostaw mnie!... Muszę stąd uciec... Odejdź", "Spotkanie kochanków na koniec historii" (?!?!?!).
Naprawdę, trudno się ogląda ten film. Po jego obejrzeniu zaczęłam doceniać "Zmierzch".