Niech tytuł wpisu nie zabrzmi wzniośle, patetycznie. Obraz, który stworzył Bradley Cooper zachwyca, po prostu. Człowiek patrzy i chce patrzeć.

Jeśli ktoś spytałby mnie czy fabuła jest przewidywalna, odpowiedziałbym, że tak. Jeśli ktoś spytałby mnie czy historia, metaforyczność sprawia, że ten film jest epokowy, odpowiedziałbym nie. No, ale co z tego skoro film daje nam to co jest głównym bodźcem, najważniejszą wartością jaką człowiekowi, widzowi może dać kino, obraz ten daje nam emocje, autentyczne, pozbawione upiększeń, nie idealizowane.

Nie każdy film musi być poetycki, wyjątkowy, daleki on mainstreamu. Kino jest skierowane do ogromnej liczby osób, wiążę się to z produkcją masową. Warto podczas fali nie różniących się od siebie dzieł znaleźć te, które zakołyszą łzami w naszych oczach lub przekrzywią nasze usta w rytm uśmiechu. Ten film taki jest, ckliwy, naturalny, oddziaływający na pierwotne i elementarne struktury ludzkiego organizmu.

Do tego wszystkiego dodajemy świetną muzykę, Lady Gaga w takiej formie, której świat mediów jak do tej pory nie znał, geniusz. Do tego Cooper, świetny aktor, udowadniający, że jest w stanie sobie poradzić w każdej stylizacji. Wieź między tym duetem na ekranie jest na prawdę niewymuszona, zwyczajna. Świetnie spreparowany klimat, do tego dobre role drugoplanowe i epizodyczne. Ten film łączy w sobie Bodyguarda i La La Land, tworząc dzieło naprawdę warte wyjścia do kina.

Dla dźwięków gitary, dla sympatycznych stylizacji aktorskich, dla śmiechu mimo łez warto wybrać się na ten film.