Wszystko ok, tylko po co robić streszczenie prawie całego filmu? Dobrze chociaż, że zakończenie nie zostało zdradzone... Chyba.

Nie uważam, aby moja wypowiedź była streszczeniem, poruszam dosłownie jeden wątek tego filmu i to też dość ogólnie. Już nie mówiąc o tym, że to już 3 remake tej samej historii, pewnie zwiastun ci zdradzi więcej i promowane piosenki.

Skoro to był opis tylko jednego wątku to dobrze, zwiastunów staram się unikać jak ognia, a poprzednich wersji nie widziałem. Więc mam nadzieję, że film zdoła mnie czymś zaskoczyć ;)

Pop w wydaniu Ally jest tandetny. Nie trzeba od razu "wywalac bebechow" ale jest spora przepaść między jakością ballad jakie tworzy a tym radosnym plumkaniem. Ja odnoszę wrażenie, ze pisanie tych latwych rzeczy przychodzi jej o dziwo trudniej niż przy balladach. Ona ma talent do tego typu utworu gdzie trzeba opowiadać o własnych uczucuach i emocjach bo przychodzi to jej dość spontanicznie i robi to szczerze. Gdy idzie o popowe kawałki jest jak miliony innych, można tę jej twórczość puścić w sklepie jest kompletnie bezbarwna, tego typu utwory pod sklepy zresztą robią według konkretnego klucza.

Tak to odbierasz i to rozumiem, sama nie jestem fanką tego typu muzyki, ale moim zdaniem film zupełnie nie stara się skrytykować postawy Ally, wręcz przeciwnie. Historię bardziej śledzimy oczami Jacka i on jest niezadowolony, że Ally nie idzie jego drogą, ale to tylko tyle. U niej ten pop przyszedł naturalnie w momencie kiedy dano jej większą niezależność. Uważam to za ciekawe i warte uwagi, że Cooper nie zamierza tutaj oceniać czyja muzyka jest lepsza - czy ckliwe country, czy łatwy, ale radosny pop. Ally traktuje swoją popową twórczość równie poważnie, jak Jack swoją. I to jest fajne, rzadko się zdarza, aby ktoś na poważnie brał pop.

Gdyby nie popowe plumkanie Ally nie mielibyśmy np. sceny w łazience. Jack nie rozumie jak tekst o dżinsach może mieć nominację do Grammy. I to jest ważny moment w całej historii bo wtedy następuje pęknięcie między nimi. I on nie cieszy się jej sukcesami, zamroczony alkoholem (ale wtedy mówi się coś o czym na trzeźwo by się nie dało) mówi jej, że jest brzydka. To tak jakby symboliczny koniec, coś się zepsuło. I ona gdy on chce z nią wracać, mówi że zaczeka, że chce pogadać to Ally już go dystansuje od siebie. Ona z nim zresztą rozmawiać nie potrafiła nigdy. Komu Jack mówi o samobojczej próbie? Jakiemuś nieznajomemu na odwyku Ally mimo wielkich uniesień i miłosnych zapewnień widzi w nim pijaka ale nie stara się dotrzeć do sedna tej sprawy, żyje tu i teraz, nie ma czasu na wiwisekslcje i rozmowy o tym co czuje. Chyba brak jej empatii względem Jacka. Nim się związała z nim był dla niej pijakiem i w sumie pozostał. "Tato wiesz jacy oni są" mówi ojcu gdy ten "wpycha" ją w ramiona Jacka

No właśnie scena w łazience ładnie pokazuje, że Ally traktuje swoją muzykę poważnie, a film nie odmawia jej tego.
I bez przesady - Jack też wykorzystuje Ally, ona jest dla niego biletem do powrotu do życia i muzyki. Jej spojrzenie na sztukę, jej teksty odświeżają go twórczo - jego brat przyznaje, że Jack zagrał najlepszy koncert od lat, w momencie, gdy zakochał się w Ally.
To, co napisałeś o Ally - to samo można powiedzieć o Jacku - też nie widział Ally jako samodzielnej jednostki, osobnej artystki, tylko jako swoją bratnią duszę, swoje artystyczne przedłużenie i dlatego zaczął się wściekać, że tekst i wywlekanie w nim swojej krwi i łez nie zawsze jest dla Ally najważniejsze - bo przecież dla niego było.
Różnica wieku była między nimi spora, kolosalnie inne punkty rozwoju karier, ona dzięki niemu miała szanse się wybić, a on dzięki niej nie spędził ostatnich lat życia samotny i nieprzytomny w barze, tylko może po raz pierwszy był prawdziwie szczęśliwy i spełniony artystycznie.
Szczerze, to mnie aż zaskoczyło jak otwarta i współczująca była Ally w stosunku do uzależnienia Jacka. Scena na Grammy... moim zdaniem to już było robienie z Ally wręcz świętej, bo nie zastajemy najmniejszego grymasu irytacji czy wściekłości na jej twarzy. Chyba każdy normalny człowiek najpierw dostałby szału, a dopiero potem jakoś sobie przetłumaczył, że to choroba i tylko częściowo wina uzależnionej osoby. To jak się zachowała... to naprawdę było święte, więc tym bardziej trudno mieć mi do niej zarzuty, że "nie rozumiała Jacka" czy coś podobnego. Tamta scena podczas Grammy jasno pokazała jak bardzo go kocha, nie ma wątpliwości, że on też ją bardzo kochał i... cóż, o tym jest ten film;p

Kochała ale nie potrafiła pomóc. Poza tym ona mu zastepowala matkę. Nie uważasz? To jak ona go momentami traktuje przypomina takie matczyne polajanki i on chyba matki szukał a ona chciała uciec od tego modelu (w końcu w domu pełniła wobec swojego ojca trzy różne funkcje była corkomatkozona) i okej Jack i Ally mieli te swoje uczucie "silniejsze niż śmierć" ale ich relacja to w 70% obracala się wokół muzyki, przerywnikiem były te namiętności a gdzie rizmowa? Gdzie jest dialog?
W biznesie muzycznym sporo było par, które na scenie wygladaly "jak z bajki" ale poza sceną juz tak kolorowo nie było. Kariera muzyczna Jacka i Ally przypomina mi a rebous relacje Lindsaya Buckinghama i Stevie Nicks.