Myślę, że zabrakło Ci wrażliwości, empatii i dlatego nie zrozumiałeś/as o co w filmie chodzi. Masz pretensje o postać ojca. To ja Ci pomogę zrozumieć jego postawę bo widocznie oglądałeś/as przeglądając Internet. Ojciec jest niespelnionym muzykiem, powtarza to wielokrotnie w roznych scenach i swoje ambicje ceduje na córkę. Jest to zjawisko stare jak świat, że są rodzice, którzy swoje ambicje chcą realizować poprzez dzieci. On w porownaniu do Ciebie rozumie jak biznes wyglada i nie jest zgredem. Chce by córka nie popełniła jego błędu i dlatego nakłania ją do spotykania się z Jackiem i później rozumie jej stylistyczne wybory,bo wie że tak teraz świat muzyki wygląda. Dotarło?

Zarzucanie braku wrażliwości i empatii komuś, kto skrytykował postawy bohaterów filmu nie jest czasem ... brakiem wrażliwości i empatii? Na pewno brakiem tolerancji na inne poglądy.
Mnie się film, owszem podobał, ale ze świadomością, że jest płytki jak woda w Zatoce Puckiej i to jeszcze podczas suszy. A już te głosy o Oscarach to po prostu śmiech. Za co? Za wzięcie samograja na warsztat scenopisarski, zatrudnienie gwiazdy popu, która wiadomo ( Złoty Glob), że umie grać? W porównaniu do poprzednich „Star is born” ta wersja jest najmniej ambitna. Owszem, poprzednie tracą myszka, ale to oczywiste bo były zrealizowane kilkadziesiąt lat wcześniej. Natomiast dawały lepsze portrety psychologiczne postaci, wiarygodność , aktorstwo zresztą tez.

A powiedz mi od kiedy melodramaty są głębokie?

Co to jest w ogóle za pytanie? Każdy gatunek filmowy może nieść za sobą jakieś przesłanie, nawet komedia. I ja się naprawdę nie chce specjalnie czepiać filmu Coopera, to sprawnie zrobiony, typowo hollywoodzki film, rażą mnie tylko te przesadne zachwyty, jakbyśmy mieli do czynienia z jakimś arcydziełem.

Film Coopera to hołd dla amerykańskiej klasyki kina. Ludzie z doświadczeniem w branży tacy jak Sean Penn to dostrzegają ale w Polsce wiadomo "nie może być! Jak to mozliwe?! Spisek!"

No i ok. Każdy ma prawo do własnego zdania.

Zgadzam się w 100%. Bardzo długo czekałam na ten film. Pierwsze pół h całkiem fajne, ale to co się dzieje później jest tak infantylne i nie trzymające się kupy ze byłam wkurzona siedząc w kinie. Scenariusz płytki i bez emocji. Bradley przepiękny i niestety tylko tyle. Miałam wrażenie ze oglądam długi teledysk z dziwnym zakończeniem. Ojciec denerwował mnie również ale aktor w roli managera głównej bohaterki był totalnie beznadziejny. Akcja skakała bez ważniejszych zwrotów, za co Grammy? Za te beznadziejne piosenki o jeansach?niecrozumiem zachwytów i jestem ciekawa czy faktycznie posypią się nominacje.

Ja tak źle tego aż nie odbieram. Jednak dla mnie to zmarnowany potencjał na fajny dramat. Typowa hollywodzka komercha.

O rany znowu to durne zdanie "Zupełnie nie rozumiem...". Tak bo jesteś pępkiem świata i jeżeli Tobie się coś nie podoba to cały świat powinien myśleć podobnie