Nie można zaprzeczyć temu, że Kevin jest genialnym dzieckiem. Potrafi manipulować otoczeniem, odważnie eksperymentować i wyciągać przerażająco trafne wnioski, jeszcze zanim przestaje srać w pieluchę. Oprócz tego jest podobny do matki. I to jej przekleństwo. Oczywiście, Eva nie kochała dziecka. Próbowała, ale wiedziała, że tak nie będzie. Nie z Kevinem. Podejmuje jakieś próby, ale jedynymi emocjami się z niej "wylewają" są dystans i jakiś nieokreślony strach. Kevin od samego początku doskonale zdaje sobie sprawę, że Eva go nie tylko nie kocha, ale nie ma również ochoty dotykać, przytulać częściej niż trzeba... "Ale to nie znaczy, że się to lubi. Ty się do mnie przyzwyczaiłaś". Mimo to, w moim odczuciu, nie to jest problemem. Myślę, że Kevin nienawidził faktu, że rzeczy mają się jak mają, ale nikt o tym nie mówi. Od momentu narodzin, świat próbuje go okłamać. Własna matka go nienawidzi, lecz nigdy nie powie tego wprost. Kevin przez całe życie próbuje ją skrzywdzić, ale może sprowokować, by pokazała te prawdziwe emocje. Te TAK PODOBNE do jego własnych. "Najbardziej szczera rzecz jaką zrobiłaś", powiedział Kevin, pokazując bliznę, powstałą przy pierwszym i najsilniejszym wybuchu agresji i nienawiści Evy. Śmiem twierdzić, że w filmie mamy nie tylko ukazaną demoniczną naturę jakiegoś dzieciaka, ale także więź matki z synem. Więź zagmatwaną, a jednak silną jak żadna. Oni żyją dla siebie i niszczą dla siebie własne życia. Niesamowita zależność. Wydaje mi się, że Kevin dostrzega podobieństwa do matki, co tym bardziej go mierzi. Zabija na sali gimnastycznej, bo jego życie ogranicza się do walki z matką. Nie z policją, nie z własnym życiorysem, nie z przyszłą codziennością. Chce działać tylko na własną matkę. Zabija ojca, który jest zwykłym imbecylem, zabija siostrę, nazywając ją wcześniej głupią. Myślę, że Kevin wie, że te osoby nie są potrzebne, a jedynie zakłócają rzeczywisty odbiór świata jego wyjątkowej matce, która mimo tej samej nienawiści, którą dzieli Kevin, stworzyła rodzinę. Cóż za kłamstwo!