W niektórych wątkach przewijają się komentarze jakoby matka była współwinna zachowaniu swojego syna, ponieważ, rzekomo nie reagowała na jego złe postępki. Warto byłoby sięgnąć do pierwszego lepszego słownika psychologii i otworzyć go na haśle PSYCHOPATIA. Czytamy tam, że jest to TRWAŁE zaburzenie psychiczne i że występuje 5 podstawowych jego rodzajów. Dwa z nich (m.in. socjopatia) oparte na kształtowaniu cech psychopatycznych z zewnątrz (otoczenie, wychowanie) w kontekście filmu są dla nas nieinteresujące, bo jak wiemy Kevin wychowywał się w normalnej rodzinie i od samego początku było z nim "coś nie tak". Ale ciekawe są pozostałe 3 rodzaje zaburzeń:

Encefalopatia – jednostka posiada cechy psychopatyczne z powodu uszkodzenia mózgu (przyczyny biologiczne)

Charakteropatia - organiczne zaburzeniami charakteru. Posiada osobowość psychopatyczną, funkcjonuje jak psychopata również z przyczyn biologicznych, ale już po za ewidentnym uszkodzeniem mózgu.

Psychopatia prawdziwa (właściwa) - to trwały niedorozwój osobowości o nieznanej etiologii.

Poza tym możemy przeczytać m. in. "Jeśli ktoś urodził się z trwałym zaburzeniem psychopatycznym, na dzień dzisiejszy rokowanie jest żadne; taki już zostanie. Istnieje powiedzenie, że jeżeli ktoś wyleczył psychopatę, to nie był to psychopata. Nie ma dotychczas żadnych rezultatów w leczeniu psychopatów. W przypadku czystej psychopatii, osobowość jest trwale niezmienna, trwała i nigdy się nie zmienia w przeciwieństwie do ludzi normalnych. W przypadku encefalopatii, np. guz rokowanie jest dobre. Psychopaci mają pełną świadomość swych czynów, dlatego mogą odpowiadać przed sądem. JEDNAK ŻADNA FORMA RESOCJALIZACJI NA DZIEŃ DZISIEJSZY NIE JEST SKUTECZNA. Przestępstwa potrafią drobiazgowo planować nawet w trakcie odbywania kary. Dobrze znoszą trudne warunki np. w obozach, więzieniach. Na nic się zdały próby leczenia farmakologicznego czy zabiegi psychochirurgiczne. Terapia grupowa i indywidualna też nie przynosi efektów. Ma to związek z niezdolnością do wyciągania wniosków i uczenia się na błędach"

Dodatkowo wszystkie cechy charakterystyczne dla psychopaty pasują do Kevina, jak chociażby : pozorny urok i gładkość, egocentryzm, brak poczucia winy i skrupułów, niedorozwój emocjonalny, brak empatii, brak odpowiedzialności, brak norm moralnych, wykorzystywanie innych do własnych celów, świadoma manipulacja.

Dlatego dziwi mnie odbiór filmu przez niektóre osoby w kategoriach moralnych - w takim układzie, że padają pytania "czy gdyby matka była ostrzejsza to dałoby się tego uniknąć?", albo po prostu "jak można było tego uniknąć?". Film traktuje zupełnie o czymś innym, z jednej strony ukazuje jakiemu ostracyzmowi społecznemu może ulec najbliższa rodzina osoby, która dopuściła się zbrodni, mimo iż rodzina najczęściej nie ma z tym nic wspólnego. Przecież środowisko w którym wychowywał się Kevin, było wzorcowe, a w szczególności matka spełniała bez zarzutu swoją rolę, ciągle próbując zaszczepić u swojego syna kręgosłup moralny i społeczny.

Z drugiej strony jest to obraz prowokacyjny. Lynne Ramsay bez ogródek pokazuje jakim niebezpieczeństwem dla wspólnot ludzkich są jednostki antyspołeczne. Gdzieś w tle pobrzmiewa kluczowe pytanie, co należy w takim razie zrobić, skoro normalna, zdrowa rodzina, nie może wpłynąć pozytywnie na taką jednostkę ? Zresztą film jest niezwykle aktualny, przecież nie tak dawno, bo pół roku temu, 22 lipca Andreas Breivik zamordował z zimną krwią blisko 80 osób. Kilka tygodni temu oświadczył przed sądem, że przyznaje się do zabicia 77 osób, ale nie przyznaje się do przestępstwa (sic!).

Warto się zastanowić dłużej nad tym filmem.

8/10