Dla mnie to właśnie doskonała diagnoza miejsca i czasu, w którym przyszło nam żyć. Możemy poczuć i gniew i gorzki śmiech, jest i bardzo poważnie i groteskowo czasami. Wiadomo, wobec niektórych zjawisk ręce opadają i już nie wiadomo - śmiać się, czy płakać. To opowieść o nas samych, o kraju który zaczyna toczyć niebezpieczna i nie wiem, czy uleczalna choroba. To film niezwykle odważny i rewelacyjnie wyreżyserowany - nawet Fabijański okazuje się doskonałym aktorem (w przeciwieństwie do jego roli w Kamerdynerze). Ale to przede wszystkim film społeczny, nie polityczny. To też hołd syna dla twórczości ojca i film o procesie tworzenia. Czegóż tu nie ma? Można dyskutować, spierać się, wymieniać poglądy i spostrzeżenia, odwoływać się do literatury. Kapitalne dzieło!!!!

Mysle ze tu lezy pies pogrzebany - dla jednego bedzie to "doskonała diagnoza miejsca i czasu, w którym przyszło nam żyć", a dla drugiego marna parodia codziennosci.

Autor nie kryje sie z swoimi opiniami - ktore wlasnie mowia ze jestesmy krajem "ktory zaczyna toczyć niebezpieczna i nie wiem, czy uleczalna choroba." To jest pewien rodzaj spojrzenia na nasza rzeczywistosc, negatywny do bolu, i wysoce subiektywny. Nie byloby to problemem, gdyby nie to ze autor w ogole nie staral sie tego ukryc, w zadnen sposob - wszystko podane jest jak na tacy, z gotowa diagnoza.


Dlatego tez wydaje mi sie ze jesli ktos w filmie znajdzie potwierdzenie swoich pogladow - o wojnie polsko-polskiej, o brunatnych hydrach czy powracajacym totalitarizmie - to film sie spodoba. Dla calej reszty bedzie kompletnie niestrawny.

I tak jest jak piszesz. To taka prawidłowość, że jesteśmy skłonni wyżej oceniać to, co jest zgodne z nami. Zdaję sobie sprawę, że to nie jest obiektywne. Ale sztuka szeroko pojęta nie wymaga obiektywizmu. A że reżyser nie ukrywał swoich poglądów - doskonale rozumiem. To scenariusz jego ojca, który w wywiadach pod koniec życia jawnie mówił, że jest przerażony i zniesmaczony tym, co w Polsce się dzieje.