zgadzam się

Jakbym swoje myśli czytał;) Głowa była pełna po seansie. Filmy niezwykły, niesamowite jest u Andersona to, że każda minuta filmu wydaje się zaplanowana w najmniejszym detalu.

Smutne love story. Freddie zapewne zdechnie zapity w jakimś rowie, ale nie każdy się da ujarzmić, nawet jeśli to dla jego własnego dobra. Zastanawiam się czy spotkanie Dodda w ogóle mu coś dało, oprócz tego, że się wreszcie wykąpał i porządnie najadł. Chyba właśnie nic. Zbłąkany kundel na chwile poczuł się potrzebny i kochany, ale i tak odszedł i wrócił do "kundlowania". Spotkałam się z opiniami, że to, że z tej ich relacji nic nie wynika, to niedociągnięcie scenariuszowe ze strony Andersona. Nie wiem jak można taki wniosek wyciągnąć. Dla mnie jest to absolutnie zamierzone. To jest moim zdaniem właśnie sedno filmu i na tym polega jego tragizm ( bo według mnie to rozdzierająco smutna historia).
Jestem zdziwiona negatywnym odbiorem filmu przez tak wielu ludzi. Wszelkie zarzuty dotyczące fabuły (a raczej jej rzekomego braku) są wg mnie nie na miejscu. Tu nie o to w ogóle chodziło. Po przeczytaniu niektórych komentarzy, bałam się też, ze film się będzie dłużyć, ale tak jak tu ktoś napisał, nie ma w filmie ani jednej niepotrzebnej sceny. Wszystko stanowi jak najbardziej spójną całość, tylko chyba nastawienie trzeba mieć odpowiednie.

Powiedzcie mi jedno, która scena pokazuje, że Phoenix traci wiarę w sens nauk Hoffmana?
Bo przecież odchodzi z sekty.
Druga sprawa, dlaczego Phoenix wraca po śnie do Mistrza skoro nie chce z nim zostać?
Nie umiem znaleźć w filmie uzasadnienia obu tych (kluczowych) decyzji.

A czy któraś ze scen naprwdę pokazuje, że on w te nauli wierzy? On kocha człowieka, który okazał mu serce, bo to była druga taka osoba w jego życiu.
Wraca do Mistrza, bo boi się, że będzie tak jak w wypadku miłości do Doris: wrócił był zbyt późno. Ale kiedy zjawia się w jego szkole, kiedy zostaje odrzucony przez Peggy, kiedy i Mistrz stawia mu warunki, postanawia odejść. Bo jak każdy chce miłości bezwarunkowej, prostej, szczerej. Szczęścia będzie szukać w fizycznej miłości z kobietą, choć czas jaki poświęcił dla Sprawy zmienił go i pozostawił ślad.

Ja nie rozumiem tego skróru (DCR?) na końcu. To gdzie ta Elizabeth się podziała?

Film o wielu sprawach, ale dla mnie chyba przede wszystkim o tym, że nawet najpotężniejszymi z mężczyzn rządzą kobiety.

Hmm... to co w takim razie spowodowało, że przestał kochać? Brakuje mi tej sceny :) A wydaje się, że mogłaby być ciekawa :)
Czy to może nieważne dlaczego uczeń odwraca się od Mistrza?
Może to nie sedno tego filmu dlatego PTA decyduje się kompletnie pominąć ten aspekt.
Nieważne dlaczego odchodzisz, ważne dlaczego przyszedłeś?

Ale czy kochał? "Sprawa" i mistrz dali mu jedzenie, pieniądze, alkohol, okazali zainteresowanie, sympatię, stali się rodziną, której pewnie nigdy nie miał. On bardzo zwierzęco bronił ich (po aferze w nowojorskim apartamencie, w bójce z synem mistrza kwestionującym szczerość jego "nauk", po nieudanym kongresie w Phoenix). Ale czy był z nimi, dla idei, czy bardziej dla tego, że tak naprawdę nie miał dokąd pójść?
Ja wątpię. Po pierwsze jest taka scena, gdy sekta pierze mu mózg, a on pali papierosa i stuka stopą, udając, że chodzi od okna do ściany. Myślę, że nawet przez chwilę nie zwątpił, że ściana to ściana, a szyba o szyba. Oczekiwali, że uwierzy, więc udawał, że wierzy.
Druga scena to zabawa w wybieranie punktu: czy nie jest to próba, ostateczna, jakiej poddaje do mistrz? A co on robi? Przy pierwszej nadarzającej się okazji odchodzi.

Właśnie chyba nie pozostawił żadnego śladu, ale ogólnie zgadzam się z każdym słowem Twojego posta.

Wg IMDB DCR oznacza, że Elizabeth została wysłana na "reprogramming".

Nauczył się manipulować ludźmi (scena z kochanką, której rozpoczyna "sesję"), możę w ten spaczony psudoneukowy sposób będzie teraz patrzył na ludzi? Może w jego egocentrycznym sposobie postrzegania świata użyje sztuczek mistrza, by zwracać na siebie uwagę, kiedy tego potrzebuje?

W którym momencie była to manipulacja? Jak dla mnie to on raczej śmiał się z tego co nauczył go mistrz powtarzając w nieco prześmiewczy sposób jego słowa.

Możesz mieć rację. To mogła być jedynie kpina.

Zgadzam się. Dla mnie to też wyglądało jak zwykła zabawa. Moim zdaniem niczego się nie nauczył i spotkanie z Doddem nie pozostawiło żadnych widocznych "śladów". Facet wrócił do punktu wyjścia.

No proszę, a ja znowu odczytałam to jako tęsknotę za tamtymi czasami :)
Jako próbę przywrócenia choć na chwilę tamego stanu świadomości :)