Film z praktycznej strony świetny - genialne zdjęcia, brak czy znikomość muzyki podkręca klimat. Odnośnie fabuły - dla mnie osobiście była wstrząsająca.

[słowem wstępu wyjaśnienia odnośnie fabuły, jeśli ktoś nie widział filmu:
(Dylemat postawiony w filmie nie dotyczył własnego życia ojca, a życia i cierpień wiernych, którzy już torturowani, dawno wyrzekli się wiary. W zamyśle chodziło o zduszenie chrześcijaństwa w zarodku to znaczy - rozwalając księży. Wiernych torturowano dopóki księża nie zdeptali wizerunku Boga a potem nie zmienili całego swojego życia na życie w japońskim stylu i ich religii, ojcowie także mieli tępić jakiekolwiek chrześcijańskie postawy, symbole u innych ludzi - czyli totalne przeciągnięcie na swoją stronę. Jeden upadły ojciec miał szkolić kolejnego. Nawet pisali książki o tym jak chrześcijaństwo jest pełne kłamstw i do tego przekonujące. Otrzymywali całe rodziny - żonę i dzieci. Główny bohater także poszedł tą drogą. Do śmierci nie dał pokazać czegokolwiek co by świadczyło, że jest chrześcijaninem.)]

wracając:
Fabuła była wstrząsająca. Nie mieści mi się w głowie życie po takiej decyzji i w takiej decyzji. Jeśli naprawdę ktoś wierzy, to niemożliwe by zachowywał się tak niespójnie. W żadnym wymiarze, w żadnym drobnym geście, najcichszym słowie, czy reakcji nie dając znać, że jest chrześcijaninem a przeciwnie. Gorsząc innych i taki niosąc przekaz. Poza tym oczywiście wykorzeniając każde możliwe zalążki wiary u innych, karząc za wolność (szukali najdrobniejszych symboli wiary w rzeczach osobistych, pamiątkach etc. by karać ludzi którzy gdziekolwiek przemycać je próbowali). Niby kończy się jak "Incepcja" - bo za życia nigdy nie będziemy wiedzieli absolutnie wszystkiego, a także kto jest w niebie a kto nie (fakt, podobnie z nimi jak z samobójcami... nie wiadomo...) - ale jawna zdrada Boga jest zdradą Boga. A ilość jej konsekwencji oraz wpływu na także nieznaną nam liczbę osób, ilość ich przyszłych działań - jest także zatrważająca.
Film kończy się co prawda tym, że żona wkłada upadłemu ojcu do ręki krzyżyk, jednak jestem przekonana że fakt że pozwolił się złamać, przyniósł tak potężne szkody...

Większość pewnie stwierdzi że sprawa jest prosta, ratuje się życie innych ludzi.
Ale czy naprawdę? Co im z życia, tym uratowanym, jeśli ta decyzja zabiła w nich jakąkolwiek wiarę? Ktoś powie: "Może nie zabiła" - ktoś może wciąż wierzyć, że ojcowie w głębi serca robią to co robią z miłości do Boga - tyle niepewności, interpretacji... Ile osób usłyszało o złamaniu księży? Ci sami księża mogli dać świadectwo. Oczywiście, inni by zadbali by brane to było za coś przeciwnego w opinii ogólnej. Ja twierdzę, że nasze działania są najważniejsze. One mogą komuś dać do myślenia. Nawet jeśli wiążą się one z cierpieniem. W PŚ mamy fragment: "Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie." Mt 10, 32-33.