Już dawno przeczytałem ciężką i mocną książkę Shasuku Endo o trudach wiary w ciemnych czasach Japonii. Tym bardziej czekałem na rezultat pracy Scorsese. Czyż można sobie wyobrazić lepszego reżysera, bo przecież z najwyższej półki... cieszę się, że tylko nie sknocił tego filmu... bo wiernie w ponad 90% zobrazował książkę. Scorsese miał na srebnej tacy podaną świetną historię, dlatego te zachwyty jakie to dojrzałe kino Scorsese kręci w czołowych komentach to po prostu bzdura. Dojrzałą historię napisał Endo. Scorsese zrobił tylko to co do niego należało.

Mimo tego czekania to oglądałem ten film bez emocji... oprócz jednej sceny, która mnie szczerze wzruszyła. Buszowałem po necie czytając różne opinie o filmie w poszukiwaniu odpowiedzi, dlaczego po tych długich oczekiwaniach wyszedłem z kina w pełni nieusatysfakcjonowany. Już wiem... moje emocje nie nie oszukały bo wiem już czemu należ oddać hołd w tej całej historii.

Znalazłem odpowiedź w postaci kilku ostatnich zdań bp Roberta Barrona z Los Angeles. Wybaczcie, że ze:

SPOJLEREM

"...Wiem, wiem, Scorsese pokazuje trupa Rodriguesa w trumnie trzymającego mały krucyfiks, co dowodzi, jak sądzę, że kapłan pozostał w pewnym sensie chrześcijaninem. Tyle tylko, że to właśnie takie chrześcijaństwo, jakie lubi panująca kultura: całkowicie sprywatyzowane, ukryte, nieszkodliwe. Więc dobrze, być może Rodriguesowi należą się malutkie brawa, ale za to hip-hip-hura na cały głos męczennikom ukrzyżowanym nad morzem."

Amen!