Można było to opowiedzieć inaczej. Można było sukcesywnie rozwijać wątki z poprzedniej części i jeszcze bardziej rozwijać świat Matrixa. Można było wytłumaczyć, skąd Smith w naszym świecie, jakim prawem Neo w rzeczywistości wpływa na maszyny, jaką cenę musiała zapłacić m.in. Wyrocznia za pomoc ludziom itd. Można, ale nie tak postąpili Wachowscy.
Podnieśli stawkę i poszli w epickie kino. Zaczęli wolno, może trochę bezsensownie - kolejny zbędny wątek Kolejarza, Merowinga. Gdy już weszli na wysokie obroty, nie ściągali nogi z pedała gazu.
Szaleńcza ucieczka Młota, epicka bitwa o Zion, niesamowita wyprawa do Miasta Maszyn, spektakularna walka ostateczna ze Smithem. Wszystko w pomysłowej i zarąbistej inscenizacji. Od wielkiej bitwy, w której swoje 5 minut ma każdy z bohaterów, aż po kapitalny pojedynek Neo vs Smith, który nigdy wcześniej nie wyglądał tak bombastycznie.
Nie czułem żenady, gdy oglądałem walkę superbohaterów, którzy biją się w chmurach. Wszystko było przegięte, ale cudzysłów umowności w finale jest ogromny i obejmuje naprawdę wiele. Łyknąłem wszelkie przerysowania i skrajności, nawet bez zbędnego tłumaczenia.
Po prostu: Matrix to zbyt wielki świat, aby można było o nim opowiedzieć w trylogii. Za to można pokazać walkę o niego, o ludzkość, z całym zapleczem, które uzbierało rodzeństwo do tej pory.
Film traci na tym nieco ambicji i staje się miejscami zwyczajnym blockbusterem, ale nadal pozostają pewne elementy, które świadczą o jego wysokim IQ (Smith pytający o sens istnienia - wolną wolę, pojedynek między programami - Architekt przeciwko ludzkości vs. Wyrocznia pro ludzka).
Rewolucje są prawdziwymi rewolucjami w świecie Matrixa. Wiele osób nie kupiło takiego zakończenia, które śmierdzi Hollywoodem i burzy całą misternie zbudowaną legendę ze świata cyfrowego. Wolę jednak myśleć, że uderzenie w tony podniosłości wyszło tej serii na dobre. Tak czy inaczej tak to się musiało zakończyć, nie ma się co łudzić, że niekomercyjne i artystyczne zakończenie wchodziło w grę.
Ludzkość uratowana, jednak nie wiadomo czy na pewno. Furtka do ewentualnych kontynuacji nadal otwarta. Nie czuć jednak żenady, czuć jedynie dumę. Film równie dobry co część I. Nie ma tego pazura nowości i ambicji, ale kupuję zwrot w stronę kina bardziej rozrywkowego.