Po sukcesach "Skazanych na Shawshank" i "Zielonej mili", pierwszy film Franka Darabonta niebędący adaptacją Stephena Kinga spotkał się z dość ostrą krytyką, a magazyn People uznał go nawet za jeden z najgorszych obrazów roku 2001. W takie skrajności bym jednak nie popadał, bo choć "Majestic" ponad hollywoodzką przeciętność formy nie wychodzi, to jednak na pewno na takie baty nie zasłużył. Owszem, jest bardzo konwencjonalny, a wręcz wycięty z pewnego szablonu, ale czy naprawdę nikt nie dostrzegł tej zamierzonej przewrotności? "Majestic" jest przecież hołdem dla klasycznego kina lat 40-tych i 50-tych i przez to trzyma się pewnych zasad prowadzenia fabuły i postaci. Ludzie są tu poczciwi, a wyznawane wartości szlachetne, nie brakuje momentów wzruszenia i śmiechu, płomiennych przemówień na finiszu... Jednocześnie Darabont snując tę konwencjonalną historię daje do zrozumienia, że chodzi mu też o coś zupełnie innego, ale jak w przypadku starych filmów ograniczanych kodeksem Haysa, sens "Majestic" ukryty jest w drobnych aluzjach i symbolach. Za takie można uznać np. film na który sprzedawane są bilety w ostatniej scenie ("Inwazja porywaczy ciał"), co kojarzy się z Czerwonym Strachem i nadchodzącym mccarthyzmem; czy scenę na cmentarzu, gdzie na jednym z nagrobków jest napis STORY, co jest dość jasną aluzją tego, że we współczesnym filmie hollywoodzkim przewałkowana wielokrotnie treść jest martwa.