Po kilkudziesięciu minutach zacząłem żartować na głos z tego filmu, czyli stało się coś, do czego reżyser nie powinien dopuścić, przekroczył granicę niezamierzonej śmieszności. Samego konceptu, fantazjowania na temat możliwości człowieka nie krytykuję, ale dlaczego wciśnięto go w kostium rozróby typu Statham/ Seagal? Pierwsze pół godziny jest dobre, gdy babka nie jest jeszcze Stathamem, potem, gdy rozmawia przez telefon, czyli gdy rozwala jeszcze system prywatny, wciska w ścianę matkę swą wiedzą sięgającą momentu narodzin, ale potem już film zamienia się w walec potwierdzający swym zgniataniem świat oczekiwany przez Masowego Odbiorcę ("potwierdzanie oczekiwań" odbiorcy to formuła Zanussiego pod adresem pewnych zbyt prostych filmów).


Johansson grała bardzo dobrze, to jest powód, dla którego ten film wyskakuje powyżej 5. gwiazdki, ale szkoda jej talentu wobec sprasowania tego filmu do poziomu "seagalowości", czyli przewidywalności w stylu filmów Seagala łamiącego ręce "złych ludzi" niczym kombajn. Bohaterka bowiem zyskuje taką przewagę nad WSZYSTKIM, nie tylko nad mafiosami, policją, że wszystko jest już do końca przewidywalne. Na ciekawą aktorsko mimikę Scartlett jakby nałożono maskę japońskiego teatru, ba, na cały film nałożono pancerz walca, który rozwałkowuje ewentualną wrażliwość, być może wzbudzoną przez film na jego początku w związku z pytaniami o możliwości ludzkiego mózgu.