Film eksperymentalny, bez fabuły i aktorów, za to z audiowizualnymi, abstrakcyjnymi obrazami. Laloux bawi się w swym dziele odmianami czerni i bieli oraz efektami dyfrakcji światła poprzez szklane fragmenty na ekranie. Walczące i pochłaniające się formy, które "tańczą" w rytm "zdegenerowanej" muzyki fortepianowej Badingsa i błyskają światłem tworzą spójną całość przywodzącą na myśl żywy, oddychający organizm. Nie wiadomo, co było obiektem służącym do wykreowania abstrakcyjnych form - sprzeczne opisy podają raz rośliny, raz przedmioty.