Od razu widać, że to nie żaden mister Hollywood, a film z ambicjami, dający do myślenia.
Mamy tu nieco szary Egipt, który otrząsa się po rewolucji i swymi wypranymi z kolorów krajobrazami wręcz krzyczy "Na razie dajcie nam spokój, poczekajcie, aż dojdziemy do siebie!".
Dalej mamy coś ku pokrzepieniu serc, czyli wielopokoleniowa rodzina dysfunkcyjna z gamoniowatym Tomaszem na czele; wspólne problemy natury finansowej stają się fundamentem odbudowy więzi rodzinnych i przemiany bohaterów. Bohatera.
Kolejny wątek ku pokrzepieniu to skomplikowane relacje między Natalią, Tomaszem i Robertem - mamy tu pięknie poprowadzoną rozgrywkę, która w finale po raz kolejny udowadnia nam, że stara miłość nie rdzewieje, a złe uczynki zawsze ponosi się konsekwencje. Zupełnie jak w życiu.
Wielkie brawa dla reżysera za to, że pozwolił aktorom na zdominowanie ekranu, że pozwolił im odciągać widza od fabuły, wielkie brawa za prowadzenie narracji, jakby rwane, wybijające z rytmu, za to, jak zwraca uwagę na, to w tle.