Sytuację krainy szczęśliwości można tłumaczyć, zamierzonymi lub nie, odwołaniami do mitologii. Nix miał dwoch synów: Tanatosa i Hypnosa, śmierć i sen. Tu zaś konstruuje jakieś czuwające nad wszystkim oko. Zdegustowany zachowaniem ludzi, niczym Bóg, którym właściwie jest, decyduje się nie pomagać ludności przy następnym potopie. Niebo się obraża na ziemskie kreatury. Atena, przezabawna alegoria mądrości, puszczona w samopas między ziemian powoduje spore zamieszanie i naraża Przyszłość na inny los.
Leibnizowski optymizm wystawiony jest na próbę, a nawet skompromitowany. Mówił on, że świat pod taką postacią, jaką widzimy jest najlepszym światem z możliwych, bo przecież mogło zawsze być gorzej. Co jednak, gdy Bóg-Nix nie podlega teodycei? Nie jest on już światłością, ale nocą. Nagle Niebo nie jest przeznaczone dla śmiertelnych, powraca się do idei Olimpu. Wówczas ludzkość zda się się na potoczny hurraoptymizm: jakoś to będzie!
Choć posthumanistyczny problem uczłowieczania androidów jest uwypuklony, mam pewne wątpliwości, czy podejmowanie go jest na miejscu. Raz, że bardzo ogólnie jest on zarysowany, a dwa: dziewczynka to alegoryczny obraz mądrości i wszelkich umiejętności danych człowiekowi, aby mógł mierzyć się z tym, co boskie. Wszelkie umizgi małego Franka mogą być parabolą zalotów Hefajstosa-konstruktora do bogini mądrości, a nie debatą na temat sztucznych inteligencji i emocji odczuwanych przez nie-ludzi.
Pozostaje jeszcze uwikłana między niebiańskie postacie dziewczyna o wulgarnym imieniu Casey. Musi pokonać noc, by dostać się do gwiazd i znaleźć tam coś ciekawego.
Gdyby był dłuższy i mniej pocięty, dałbym maksimum. To film, który wzbudza nostalgię. Każdy był kiedyś jak Frank Walker. I każdy skończył jak Frank Walker. Brak motywacji, zniechęcenie lub freudyzmy - zabito w nas dziecięcy idealizm i chęć do bycia wyjątkowym.