...i jeszcze jedna scena, która mnie 'zgniotła psychicznie'. To scena, w której Anne kwituje uśmiechem (jak wszystko inne) wyobrażenie-odpowiedź Jean'a odnośnie, jak zarabia na życie. A w wyobrażeniu tym Jean ukazuje się nam jako alfons+damski bokser. Dobry żart? Dla mnie to totalna wpadka, jeśli ubiegamy się o względy drugiej osoby, a nie gdy chcemy ją odgonić/przestraszyć.
Nie rozumiem więc zachwytów wyrażonych w innych komentarzach pod adresem tego filmu - ktoś napisał: 'Piękny film ...po którym chce się zostawić wszystko i jechać w deszczu do Paryża, cudowne zdjęcia, płakałam.'
ja również 'płakałem'.... załamany! :) - po tym filmie do Paryża mi znacznie dalej!

zgadzam sie z powyższą opinią. nie kumam tego filmu. przypomina mi troche powiesci paulo cohello swoja 'poetyką'

jedyne co ladne to zdjecia -6/10 dla operatora:)

no i muzyka oczywiscie!

i ja sie zgadzam, film bardzo plastyczny, zdjecia swietne. ale sama fabula- coz, przestarzala ramotka o milosci

Może mi ktoś wytłumaczyć czemu zdjęcia były "świetne"? Ja nie widziałam w nich nic pięknego lub nadzwyczaj ciekawego, ale mogę się mylić, a w takim wypadku chciałabym naprawić swój błąd. Z góry dziękuję.

Mylisz się, ale już za późno, żeby to naprawić.

Cretinos, świetna "recenzja" i doskonałe spostrzeżenia. Mieszkam we Francji od 12 lat i niestety te wszystkie te niezrozumiałe zachowania (dwoje infantylnych ludzi nie mających sobie nic do zaoferowania, pijących wino i prowadzących wymianę zdań o niczym, debilne monologi w samochodzie "ojca Antoine" czy Anouk Aimee kwitująca wszystko uśmiechem) - to mentalność tego narodu :)