Film o którym słyszałem wiele dobrego, film który wielu nazywa kultowym jeśli chodzi o filmy młodzieżowe. Po obejrzeniu „Klubu winowajców” muszę przyznać, że nie żałuję półtorej godziny spędzonej przed ekranem. Pomimo tego, że dzieło Hughesa (nie bójmy się użyć tutaj tego słowa w przypadku filmu Hughesa) ma żółwie tempo jeśli chodzi o narrację i kolejne etapy filmu ogląda się to wyśmienicie. Z każdą kolejną minutą poznajemy głównych bohaterów, ich problemy, rozterki i przemyślenia. „Klub winowajców” to solidne rzemiosło pokazujące młodzież w mimo wszystko pozytywnej odsłonie. Andrew, zapaśnik który robi wszystko aby zadowolić swojego ojca, Claire jest prawdziwym narcyzem potrafiącym pomalować się trzymając kredkę między piersiami, Brian to kujon, Allison najbardziej tajemnicza osoba, która jak się później okazuję lubi nader często kłamać i wreszcie John Bender, prawdziwy bad boy. Wszystko te postaci pomimo, że różnią je lata świetle łączy sobotnia „koza”. Zaczynają się sobie zwierzać i rozmawiać. Są to młodzi ludzie, którzy wiedzą więcej o życiu niż dorośli, niż ich rodzice. Hughes wyśmienicie pokazuje stereotypy, które panowały i nadal panują wśród młodzieży. Do tego dochodzą inteligentne dialogi i klimat lat 80 budowany przez tamtejszą muzykę. „Klub winowajców” może nie stoi na filmowym piedestale, ale z pewnością jest pozycja obok której nie można przejść obojętnie. Jest to kino z wysokiej półki, które szczerze polecam.