Wejście Tarantino vol.1
Podzielam twoje zmieszanie. Czyżby moda na pana Q? Nie ma co do tego wątpliwości, że film jest wydarzeniem. Tarantino lubi być w centrum uwagi, a takim filmem nie trudno rzucać się jeszcze bardziej w oczy i umysły młodych ludzi. Jestem ciekawy jak to było w przypadku Pulp Fiction, którego fenomen trwa do dzisiaj? Czy zdobywca Złotej Palmy wywoływał takie same, jezeli nie wieksze emocje jak dzisiaj Kill Bill? Nie ma również wątpliwości co do miłości i maniakalnego wręcz stosunku Tarantino do X muzy. Krótko mówiąc nowy Kill Bill jak i jego twórcy wywołują fascynacje i obrzydzenie, śmiech i przerażenie, a to wszystko przyprawione ostrą, krwawą, zimną i przytłaczającą, ale nie zniewalającą mieszanką zemsty a'la spaghetti klasy B.......interesująco i niebezpiecznie....zobaczymy co dalej.

Pozdrowienia.

Bang Bang Part 1
Tak właśnie można określić nowy film Tarantino, który jak na prawdziwego 'enfant terrible' amerykańskiego kina przystało w swoim charakterystycznym stylu mistrza prowokacji ponownie kontratakuje mieszając ze sobą różne konwencje kina akcji i wschodnich sztuk walki, wszystko okraszając dużą dawką brutalności, czarnego humoru, ironii oraz przewrotnej gry z widzem, który nie ma co liczyć na choć odrobinę wytchnienia, nie mogąc się do końca zdecydować czy podoba mu się ta krwawa opowieść o Czarnej Mambie pragnącej dokonać zemsty czy też nie. Zemsty w dosłownym tego słowa znaczeniu, mocnej i bolesnej, w której próżno szukać litości i współczucia dla swoich oprawców, jedynie jak sama to ujęła zdrowy rozsądek, który pomaga jej w zrealizowaniu całego swojego planu zabicia wszystkich ze swojej prywatnej czarnej listy 5 osób z Deadly Viper Assassination Squad. Tym razem do opowiedzenia swojej historii Tarantino wykorzystał naprawdę mocne środki wyrazu przy użyciu prawdziwie 'zabójczej broni' w postaci ostrego miecza samurajskiego.

Jednak gdy się bardziej wczuje w klimat filmu to pomimo ogromnej i raczej ciężko przyswajalnej dawki przemocy, historia żółtowłosej Panny Młodej zaczyna naprawdę wciągać stając się opowieścią z przymrużeniem oka, której nie można przyjmować dosłownie, lecz traktować trochę jak pastisz filmów kung-fu klasy B, opowiedzianym z zadziwiająco świeżym spojrzeniem i przy pomocy różnych, interesujących technik filmowej narracji, od tradycyjnego, komiksowego po podzielność ekranu. Jednak ta historia nie mogłaby być na tyle przekonująca gdyby nie niesamowity magnetyzm Umy Thurman, która w wiarygodny sposób sprawiła, że wprost nie można oderwać od niej oczu, słuchając jej krwawej opowieści Bezimiennej mścicielki.

Z drugiej strony po obejrzeniu filmu samoistnie nasuwa się pytanie czy w całej tej opowieści kryje się coś więcej niż tylko i wyłącznie zabawa konwencjami w iście mocnym, brutalnym stylu, balansując na krawędzi wytrzymałości widza. Tarantino rozpoczął swoją niebezpieczną grę i tu zgodzę się z Tobą, że na jej ostateczną ocenę należy chyba poczekać do chwili zamknięcia całej historii, by się przekonać na ile w niej żonglerki gatunkami i emocjami, a ile kina, które wstrząsa i porusza, czyniąc tą opowieść o zemście prawdziwą 'drogą samuraja'.