W kwestii robienia filmów Polacy są 15 lat za resztą świata. Dlatego "nowożytne" polskie kino oferuje widzom rozwiązania, które w zagranicznych filmach już dawno porzucono - żewna piosenka sugerująca widzowi "teraz powinieneś płakać", scena biegu pokazująca bezsilność bohatera, czy też montaż, kiedy postać w ciągu minuty przechodzi diametralną metamorfozę.
Nie można zapomnieć o fatalnym udźwiękowieniu powodującym, że w zrozumieniu kwestii mówionych muszą pomagać polskie napisy. Jak również o sitwie, która obskakuje wszystkie role w kolejnych polskich produkcjach.

Taki też jest "Johnny" - zrobiony od sztancy pod nazwą "wzruszający, ale trochę śmieszny", adresowany do wierzących emerytek i licealistów, którzy obejrzą go z katechetą.

Nie do zniesienia jest oglądanie w każdym rodzimym filmie tych samych aktorów, zwłaszcza że Dawid Ogrodnik tak samo odgrywa rolę Kaczkowskiego, jak kiedyś młodego Beksińskiego.
Podobnie można napisać o Trojanie, którego warsztat aktorski jest jeszcze skromniejszy niż w przypadku odtwórcy roli księdza.

Reasumując - przeciętne filmidło, które ratuje napisany przez życie scenariusz.