Z horrorem to dzieło nie ma nic wspólnego. To w założeniu film dydaktyczny, który ma uwypuklić, jak wielka jest skala porwań nieletnich. Takie przesłanie płynie z napisów końcowych.

Jest to opowieść, w którym porwana z parku dziewczynka urządza sobie życie w swoim więzieniu, przechodząc od strachu do zrozumienia swojej sytuacji. Nie poznajemy porywacza, nie poznajemy jego motywów. Suchość fabularna, powierzchowność rozwinięcia tematu ma zapewne podreślić, jak powszechnym zjawiskiem są niestety takie porwania i jak człowiek może być nieświadomy, że dzieje się to dookoła niego (sceny z robotnikami niedaleko karcelu dziewczynki czy ujęcia ludzi jeżdżących swobodnie na rowerach). Szkoda tylko, że za grosz tu dramatyzmu, za grosz jakichkolwiek emocji, za grosz napięcia, za grosz przejęcia sytuacją. Nie winiłbym tu aktorów, bo były to występy amatorskie, ale wizję reżysera, nietrafioną, która skłania się bardziej tu fetyszyzmowi, niż rzeczywistemu dydaktyzmowi.

Nokturn Chopina dlatego, że porywacz ma w zwyczaju grać te utwory na fortepianie oraz słuchać ich z płyt. Nie mają żadnego związku z fabułą.