'Dogma ssie mocno, totalnie marginalizując rolę reżysera' uważam, że wcale nie marginalizuje,a po prostu ją zmienia. Reżyser realizując film zgodny z postulatami Dogmy nie musi już być tak sprawnym managerem jak gdyby realizował go w sposób powiedzmy tradycyjny czy zgodny z przyjętymi normami obowiązującymi w filmowym świecie. Nie musi być już także 'technicznym' (znać się na oświetleniu itp.). Kiedy odpadają te zadania będące niejako efektami ubocznymi, może on skupić się na tym co w roli reżysera najważniejsze- na pracy z aktorem, realizacji scenariusza, podkreślaniem emocjonalnej, a nie technicznej strony filmu.

sama nie wiem, mi dogma jakos nigdy nie sprawia problemow, bo po prostu o tej kamerze zapominam, tak jakbym ogladała imieniny wujka staszka na vhsie, i przez to nawet czuje sie tak bardziej "obecna" w filmie. Ale dogma to rzeczywiscie taka pulapka dla samego rezysera i scenarzysty. zreszta czas pokazal, że i dla tworcow byl to tylko jakis przystanek w ich tworczosci, nie mniej pozostawiający dość trwale slady.