moim zdaniem to jest oblesne ,tez nie jestem homofobem ale widok 2 mezczyzn jakos do mnie nie przemawia,poprostu. za to film kapitalny ,swietnie zrobiony ciekawa gra aktorska carreya ,nieco gozej maggregor ale i tak byl niezly, switne momenty ucieczek,samej milosc(moze nie koniecznie pedalskiej).poza tym to nie byla komedia tylko komediodramat,dramat to tajemnica broukban mountain (czy jakos tak)

a ja zgadzam się z emils. Żal mi było dwóch znakomitych aktorów, że marnują swój czas w czymś tak potwornym.

zaskoczyło mnie, ze carrey zagrał w takim filmie

...aż taki surowy w ocenie nie jestem, bo parę co- prawda komercyjnych- scenek komediowych i niezłą gra aktorską w tym filmie można zobaczyć. Natomiast zdołował mnie gejowski wątek główny , tak jakby reżyser chciał nas przy okazji uświadomić że to przecież jest normalne, a nawet sympatyczne... niestety taka forma "uświadamiania" staje się po trosze nachalna modą, która bynajmniej mnie nie przypada do gustu..

Jeszcze nie słyszałam, że można uświadomić kogoś (czy przekonywać), że mając niebieskie oczy... mam niebieskie oczy.

Film niezły.

...problem nie w tym ,że mam oczy niebieskie ...lecz w tym że są tacy których niebieskie oczy nie zachwycą , ale np. ... zielone, które ma ktoś inny... homoseksualizm jest faktem, ale to nie oznacza że musi on być przez każdego akceptowany ( nie myl z "tolerowany")...

Jakie to ma znaczenie? Nie chcesz, bo nie lubisz - nie sięgasz po 'niebieskie'. Dalej nie widzę tu winy twórców, ale problem tego, kto po to sięga i po obejrzeniu wysuwa wnioski, że ktoś przekonuje go, że mając oczy niebieskie ma oczy niebieskie, a nie zielone, jak sobie życzy odbiorca.
Nie można przekonywać odbiorców, że różnice w kolorze oczu to normalna sprawa, bo to jest normalna sprawa - kwestia tego, jakie uprzedzenia i słabości siedzą właśnie w odbiorcy, który będzie chciał to zanegować. Proste.

Być winnym , a nie przypaść do gustu to dwa różne pojęcia. Daleki jestem od obwiniania twórców, mieli taki zamiar i prawo .. zresztą ten scenariusz napisało życie…Natomiast nie jest dla mnie jakimś problemem , że odbiorcy wysuwają wnioski ( w duchu tolerancji oczywiście)… bo gdyby tylko widzieli „niebieski” ..to byłoby zbyt proste i na dodatek „czarno –białe”...Zresztą misją każdego twórcy jest nie tylko pokazanie ,że niebieski to niebieski, lecz że niebieski może wywoływać różne ( nie zawsze dobre) skojarzenia.. Gdyby było inaczej , widzowie byliby tylko biernymi gapiami…a to byłby koniec kina.. Nie wszyscy chcą reagować na to co się dzieje wokół – ich prawo i problem, ale są też i tacy którzy reagują , np. też gdy …ludzi niszczą narkotyki itp… , ale to nie są uprzedzenia i słabości ,a jeżeli już.. to siła i wola poprawy.. Pozdrawiam.

Do obejrzenia filmu skłoniło mnie nazwisko Carrey. O ironio! . W życiu nie widziałam bardziej heteroseksualnego geja. Wszystkie sceny miłosne z udziałem Stevena Russella i tytułowego Philipa Morrisa były sztuczne jak szczęka mojej babci. Mając w pamięci kreacje Seana Penna (Obywatelu Milk) i Heatha Ledgera (Tajemnicy Brokeback Mountain) Carrey wypada bledziutko.
Ustawiczne i nachalne obwieszczenia Stevena : Jestem gejem!, czy nawet latające chmurki 'kut*ski' wywołały efekt odwrotny od zamierzonego. A szkoda, bo film sam w sobie całkiem niezły. 5,5/10