Kiedys tam twierdzilem w towarzystwie, zeby polskie produkcje nie szalaly z budzetami i
tworzyly filmy sifi, wojenne, historyczne, wojenne itp. bo nie porwiemy publicznosci
miedzynarodowej, a wrecz sie osmieszymy. Lepiej sie skupic na kameralnych, studyjnych,
wspolczesnych fabulach. I uderz w stol, a nozyce sie... Tylko ze... jakos do tego trzeba
podejsc. Film musi sie trzymac kupy, musi byc jakas tajemnica, widz musi podazac za
bohaterami. Nie moga udawac, nie moga odwalac panszczyzny... Nie wystarczy kilka
pseudoefektownych kadrow z padajaycm deszczem czy teledyskowych ujec scen lozkowych.
Nie wystarczy wrzucic bez ladu i skladu kilka nutek.. Juz nie mowie, ze temat jest tak ograny,
ze az w zoladku sciska. Wszystko jest tu takie proste jak drut, chocby jeden kolca nie tu
znajdziesz. Rany, a przeciez ja obejrzalem go dla Karoliny Gorczycy... Postrzelonej,
zwariowanej, seksownej kochanki pana dentysty. No coz, postrzelenie to akt chodzenia po
torach i wypatrywanie ciuchci...