Tom Stall (Viggo Mortensen) wiedzie ciche i szczęśliwe życie, ma żonę prawniczkę (Maria Bello) i dwójkę dzieci, mieszkają w niewielkim miasteczku Millbrook w stanie Indiana. Pewnej nocy ich idylliczne życie zostaje brutalnie zniszczone, gdy Tom udaremnia próbę włamania do swojej restauracji. Wyczuwając niebezpieczeństwo, działa chroniąc swych klientów i przyjaciół, w wyniku czego w samoobronie zabija dwóch poszukiwanych kryminalistów. Życie Toma, ogłoszonego bohaterem, całkowicie zmienia się tego wieczoru. Interesują się nim ogólnokrajowe media, przez co postawiony zostaje w świetle reflektorów. Tom, który fatalnie czuje się w roli nowej gwiazdy, próbuje powrócić do normalnego życia – niestety – w mieście pojawia się tajemniczy, groźny mężczyzna (Ed Harris), uważający, że Tom jest człowiekiem, który skrzywdził go lata wcześniej. Tom, brany za kogoś innego, musi wraz z rodziną poradzić sobie w tej trudnej sytuacji. W wyniku tej sprawy i jej reperkusji cała rodzina musi na nowo określić swoje wzajemne relacje. Reżyserem Historii Przemocy jest znany filmowiec David Cronenberg (Crash, Pająk, Nierozłączni), autorem scenariusza jest Josh Olson. W filmie w rolach głównych występują Viggo Mortensen (Władca Pierścieni, Hidalgo), Maria Bello (The Cooler), William Hurt (Osada, nagrodzony Oskarem Pocałunek Kobiety-Pająka), Ed Harris (Pollack) i Ashton Holmes. Producentami filmu są Chris Bender i JC Spink of Benderspink (Efekt motyla, Sposób na teściową), producentami wykonawczymi są Justis Greene, Roger E. Kass i Josh Braun. Film był kręcony w Toronto i w wielu innych miejscach, w tym w Millbrook, w stanie Ontario. Zdjęcia trwały 11 tygodni, od września do 19 listopada 2004 roku. Wytwórnia New Line Cinema wprowadzi film na ekrany kin (kategoria “R” nadana przez M.P.A.A. ze względu na “przemoc fizyczną, akty seksualne, nagość, język i używanie narkotyków”) 30 września 2005 roku. Światowa premiera filmu miała miejsce na festiwalu filmowym w Cannes w 2005 roku.

Kiedy producent JC Spink przeczytał komiks autorstwa Johna Wagnera i Vince’a Locke’a A History of Violence, natychmiast dostrzegł w nim znakomity materiał na film. Spink i jego wspólnik w firmie producenckiej, Chris Bender, byli pod wrażeniem wewnętrznego konfliktu, targającego głównym bohaterem. Zespół, mający umowę „pierwokupu” z wytwórnią New Line Cinema, przedstawił projekt reprezentantom studia, którzy zatwierdzili go i nabyli prawa. Josh Olson napisał scenariusz, powstał on na podstawie komiksu, opublikowanego sześć lat wcześniej przez wydawnictwo Paradox Press, wydawcę również Road to Perdition. - Tytuł był intrygujący – mówi Olson. – Nasuwał wiele pomysłów. Zdecydowałem się opisać, co mogłoby w takiej sytuacji przydarzyć się zwykłym ludziom. – W scenariuszu Olsona bohaterowie są opisani znacznie bardziej szczegółowo niż w komiksie, potraktowanym jako podstawa. – Scenariusz mówi o kimś, kto brany jest za kogoś innego. Musi udowodnić swoją niewinność grupie złych ludzi. Reżyser David Cronenberg, który przystąpił do projektu zimą 2003 roku, uważa, że scenariusz jest porywający. – Jest luźno oparty na komiksie, scenariusz Josha to opowieść z małego miasteczka ze środkowego zachodu Ameryki – mówi Cronenberg. – Jest w niej coś klasycznego, a jednocześnie nie jest to opowieść odtwórcza. Olson dodaje: - W całej opowieści zainteresował mnie pomysł przeniesienia klasycznej amerykańskiej rodziny z klasy średniej i wrzucenie jej w jakąś ekstremalną sytuację – to, co dzieje się, kiedy normalna, szczęśliwa rodzina styka się z przemocą. Choć Cronenberg nie realizuje zazwyczaj dramatów rodzinnych, tym razem podjął się realizacji filmu ze względu na postaci i rodzinę Stallów. – W tym filmie mamy do czynienia z bardzo silnym uczuciem. Małżeństwo z dwójką dzieci próbuje wieść normalne, uczciwe życie i stwierdza, że jest to niemożliwe. Wciągnął mnie właśnie ten element scenariusza. - Film należy, do pewnego stopnia, do głównego nurtu, ma jednak pewne wielce niepokojące i interesujące elementy, dzięki którym można o nim powiedzieć, że jest – jednocześnie – filmem niszowym – kontynuuje reżyser, którego dorobek znany jest miłośnikom filmu na całym świecie. – Sądziłem, że będzie to interesujący rodzaj thrillera, bo nie jest to dreszczowiec w normalnym rozumieniu tego słowa. To jak thriller Hitchcocka, w którym niewinny człowiek uważany jest za kogoś, kim nie jest, przez bardzo groźnych i niebezpiecznych ludzi. Wciągają go w świat, o którym wolałby nie wiedzieć kompletnie niczego. Z powodu tej pomyłki życiu jego i jego bliskich grozi niebezpieczeństwo. Film mówi o kilku intrygujących sprawach, rozwija się w bardzo interesujący sposób – mówi Cronenberg, który współpracował z Olsonem podczas przerabiania scenariusza. Reżyser zmienił, między innymi, nazwiska przestępców z włoskich na irlandzkie, by zdystansować się od skojarzeń z mafią. - Wiele z filmów Davida porusza temat tożsamości, tego co rzeczywiste i urojone - przypomina producent Chris Bender. – Ten film wiąże się z pozostałymi filmami Dawida poprzez postać Toma Stalla, granego przez Viggo Mortensena. Zmaga się on z problemem tożsamości, kwestionuje realność swoich przeżyć. - Choć Historia przemocy nie jest typowym filmem studyjnym, w szerokim zakresie wiąże się tematycznie z zainteresowaniami Davida, tak naprawdę nie przypomina żadnego z jego wcześniejszych dokonań – mówi scenarzysta Josh Olson. Po zaakceptowaniu projektu przez New Line Ciemna, producenci rozpoczęli działalność w Toronto, w Kanadzie, w rodzinnym mieście Cronenberga, w którym mieszka jego „rodzina współpracowników” – filmowcy rozmaitych specjalności, współpracujący od lat z reżyserem. Wśród nich znajduje się operator Peter Suschitzky (Pająk, eXistenZ), dla którego realizacja Historii przemocy była okazją do pracy nad już siódmym filmem Cronenberga. Mówi Suschitzky: - Kiedy przeczytałem scenariusz po raz pierwszy, wiedziałem, że jest całkowicie różny, ma znacznie bardziej tradycyjną fabułę niż wszystkie poprzednie filmy Davida. Żeby zachęcić go do przyjęcia propozycji wyreżyserowania tego filmu, poprosiłem go, żeby przypomniał sobie filmy Fritza Langa. Jeden z przewijających się w nich tematów to bohater, który nie potrafi uciec przed przeznaczeniem – ciekawa zbieżność. Cronenberg rzeczywiście zainteresował się projektem, zadbał o to, by w obsadzie pojawili się Viggo Mortensen i Maria Bello, aktorzy, których od razu widział jako małżeństwo Stallów. A Ed Harris i William Hurt to jedni z jego ulubionych aktorów amerykańskich, od lat chciał z nimi pracować. - Nie mógłbym wymarzyć sobie lepszej obsady. Mamy tu znakomite aktorstwo, oddanie roli, zagłębienie się w postaci – zauważa reżyser. Debiutujący na ekranie Ashton Holmes został wybrany spośród 100 kandydatów, przesłuchiwanych na castingach w Los Angeles i w Toronto. Wcielił się on w rolę syna. Sześcioletnia Heidi Hayes, miejscowe odkrycie, uzupełnia rodzinę. W filmie występują także Stephen McHattie (The Dark, Life with Billy), którego partnerem w szokującej, nadającej ton przyszłym wydarzeniom scenie początkowej jest Greg Bryk (Men with Brooms, ReGenesis). W roli miejscowego szeryfa występuje aktor znany z wcześniejszych filmów Cronenberga, Peter MacNeill (Crash, Rabid). - Viggo długo zastanawiał się i namyślał, zanim zgodził się przyjąć tę rolę – zauważa producent Chris Bender. – Spotkał się z Davidem kilka razy. Naprawdę chciał zrozumieć scenariusz, przemianę, jaką przechodzi jego bohater. Chodziło o to, żeby zakochał się w swoim bohaterze, zanim zdecyduje się na przyjęcie roli. Reżyser po raz pierwszy spotkał Mortensenena na przyjęciu wydanym z okazji pokazu Władcy Pierścieni na festiwalu filmowym w Cannes w 2001 roku. Wtedy obaj zgodzili się, że powinni pracować razem. Cronenberg uważał, że scenariusz Historii przemocy byłby idealny dla Mortensena. Później reżyser i aktor spotkali się w Los Angeles, gdzie omawiali szczegóły: postać, zmiany jakie chciał wprowadzić Cronenberg, co martwiło lub nie martwiło Mortensena lub co nie miało dla niego sensu. – Stwierdziliśmy, że doskonale nam się współpracuje – mówi reżyser. - Viggo odrabia swoje lekcje i wiele myśli. Pomógł w stworzeniu tej postaci. Zawsze, po skompletowaniu obsady, czytam z aktorami scenariusz, by czuli się z nim bardziej naturalnie. To kwestia współpracy. Odpowiada Mortensen – Nie sądzę, bym wcześniej z którymkolwiek z reżyserów, z którymi pracowałem, rozumiał się równie dobrze, jak z Davidem. Lubię sposób, w jaki opowiada historię. Nie tylko robi kawał dobrego kina z zacięciem psychologicznym, pozwala także, żeby widzowie zadawali sobie trudne pytania na temat przyczyn przemocy i pomylonej tożsamości. - David znalazł w scenariuszu wiele warstw, pozwolił nam także odczytywać scenariusz na rozmaite sposoby. W tej opowieści naprawdę widać skomplikowane skutki, jakie przemoc wywiera na członków tej małej społeczności – i poza nią – mówi charyzmatyczny aktor. Ze zdaniem Mortensena zgadza się scenarzysta Josh Olson. – Sytuacja zmusza ich do postawienia bardzo trudnych pytań, dotyczących ich samych i związku, jaki ich łączy. Ich rodzina zmienia się na zawsze, gdy wszyscy muszą stawić czoła temu problemowi. Dodaje – W tym filmie rzeczy nie są tym, na co wyglądają, nie jesteśmy tymi, za których się uważamy, a świat nie jest takim, na jaki pozornie wygląda. A kiedy sprawy zaczynają przybierać zły obrót, Tom Stall musi spojrzeć w głąb siebie. Jego najbliżsi nie wiedzą, kim naprawdę jest, gdy zmienia się z normalnego, spokojnego, pełnego miłości mężczyzny w kogoś, kto ma szansę poradzić sobie z przemocą, jakiej doświadcza. Mortensen dodaje: - Chodzi także o żonę Toma, Edie, i o inną stronę samego siebie. Chodzi też o jego syna Jacka, i o inną stronę jego samego. - Viggo to aktor, jakich lubię – uśmiecha się Cronenberg, który lubi pracować nie tylko z aktorami sprawdzającymi się w rolach głównych, lecz także z aktorami charakterystycznymi. – Aktorzy tego rodzaju, po pierwsze, nie boją się, ponieważ nie starają się chronić jakiegoś własnego wyobrażenia o sobie, w którym widzą siebie jako odtwórców ról głównych. Dzięki temu otwiera się przed nimi znacznie więcej możliwości. Potrzebuję tego rodzaju ekscentryczności, który jest bardziej typowy dla aktora charakterystycznego, niż tego, który przywykł do grania w rolach głównych. Oczywiście, ideałem jest aktor charakterystyczny z prezencją i charyzmą aktora ról głównych. - Viggo był idealny. Nie tylko jest charakterystycznym aktorem pierwszego planu, ale łączy w sobie wszystkie te zalety, dzięki którym uważałem od początku, że ma w sobie głębię pozwalającą mu na granie nawet bardzo wymagających i skomplikowanych ról. Jest maniakiem szczegółów, co uwielbiam. Jest niezwykle skupiony na roli, opętany szczegółami swojej postaci, zastanawia się nad tym jak jego bohater porusza się, jak ubiera, jak mówi. Obserwowanie go przy pracy to prawdziwa przyjemność – mówi reżyser, który przyznaje, że po dwóch tygodniach pracy z Mortensenem, czuli się jak bracia. Uwaga, z jaką Mortensen podchodził do projektu, znalazła wyraz w kolekcji przedmiotów, jakie zakupił w trakcie swoich podróży po środkowym zachodzie USA. Były wśród nich plastikowe kaczki i skarbonka w kształcie głowy ryby, a także plakaty ptaków Północnej Ameryki, pejzaże, mały ceramiczny orzeł i inne niewielkie rzeźby zwierząt, przeznaczone do pokoju córki. Według aktora przedmioty tego typu mogły znaleźć się w domu Toma. - Viggo niezwykle aktywnie pomagał stworzyć otoczenie, w którym przebywa jego bohater. To niezwykle rzadko spotykane – mówi Cronenberg. Kiedy Cronenberg po raz pierwszy spotkał Marię Bello w Toronto, aktorka nie wiedziała jeszcze wówczas o filmie. – Spotkaliśmy się w innym celu, ale nie mogłem uwolnić się od myśli, że idealnie pasowałaby do tej opowieści. Ona i Viggo są bardzo przekonywujący jako małżeństwo – pasują do siebie wiekiem i charakterem. Bello jest fanką dzieł Cronenberga od czasu, gdy obejrzała Nierozłącznych. – Przypuszczałam, ze względu na filmy, że David jest jakimś niezwykłym dziwakiem. A to bardzo przytomny, naturalny, niezwykle inteligentny, miły i uczciwy człowiek. Zakochałam się w nim – mówi Bello, która od pierwszej minuty wiedziała, że chce pracować z nim na planie. - Maria była dla mnie prawdziwym odkryciem. Po raz pierwszy zobaczyłem ją w The Cooler, film pokazał, jak doskonale potrafi oddać subtelności postaci, widać w nim także było rodzaj wrażliwości seksualnej, który wydał mi się niezwykle przekonywający. Pomyślałem, że jest aktorką, która doskonale mogłaby zagrać tę bardzo skomplikowaną, a jednocześnie stosunkowo prostą postać, prawniczkę z małego miasteczka, która ceni energię, bliskość i komfort swojej miejscowości, a jednocześnie jest pełna zapału i entuzjazmu – nie jest przygnębiona tym miejscem, czerpie z niego energię. Pomyślałem, że umiałaby przekazać to na ekranie, że pokazałaby wszystkie te cechy swojej bohaterki, a także – że wraz z rozwojem fabuły – mogłaby w doskonały sposób ukazać przemianę bohaterki, która odkrywa w sobie nieznane wcześniej aspekty swej osobowości. W pewnym sensie jest to ta sama przemiana, jaką przechodzi Tom Stall – wyjaśnia Cronenberg. Kiedy po raz pierwszy przeczytała scenariusz, Bello widziała w swojej postaci wspierającą męża żonę – do momentu, w którym nie przebrała się miarka. Potem zauważyła, że w rodzinie Edie okazała się bardziej męska niż Tom. – Ma w sobie wiele energii, lubi kierować. Kiedy następuje zmiana, musi zająć miejsce wrażliwej kobiety. Kiedy tylko dostrzegłam tę zmianę, natychmiast spojrzałam na nią od innej strony, znalazłam w scenariuszu całkowicie nowe spojrzenie na wiele spraw. Moja bohaterka żyje z tym człowiekiem od 20 lat. To miłość jej życia, to najłagodniejsza osoba, jaką kiedykolwiek spotkała. A potem, w ciągu jednego dnia… zmienia się jej cale życie. Bello zastanawia się: - Nic nie jest takim, jakim jej się wydaje. Pojawia się cały nowy wymiar, dotąd przed nią ukryty, dostrzega go w sobie, dostrzega go w kimś innym, widzi go w całym otaczającym ją świecie. Zawsze, gdzieś tam, pod powierzchnią, czai się coś, czego nie potrafimy kontrolować i zrozumieć. A David potrafi to pokazać w sposób, który nie tylko zapewnia rozrywkę, ale daje nam też materiał do przemyśleń. - Rzadko trafia się okazja do pracy z reżyserem, który jest otwarty na nowe pomysły i doświadczenia. Scenariusze Davida mają raczej niewielką objętość, ponieważ liczy on na aktorów, którzy mają nadać treść akcji. Pozwala aktorom pokazać siebie, swoich bohaterów. - Maria jest znakomita jako kobieta z małego miasteczka, ma silny charakter, jest szanowanym prawnikiem – mówi Cronenberg. – Potrzebowałem czegoś takiego, konieczne było także, by epatowała seksem, ponieważ był to jeden z kluczowych elementów całej historii. W rolach takich jak ta konieczny jest aktor, który się nie boi. Po The Cooler jasne było, że Maria nie jest strachliwa, co było jedną z rzeczy, które spodobały mi się w niej jako aktorce. - Akt przemocy, dokonany przez Toma, zmienia Edi. Są tam mroczne, pełne seksu sceny, wymagające szczególnego rodzaju zaufania – mówi Cronenberg. – Wydaje mi się, że życie seksualne tych postaci jest bardzo ważne. Odłożenie go na bok zmniejsza głębie postaci. Pomyślałem sobie, że ważne jest pokazanie reakcji Marii na seks przed i po akcie przemocy, kiedy Tom odkrywa w sobie pokłady agresji. Mówi Mortensen: - Zmienia ją to, co przytrafiło się Tomowi i rodzinie. Widz wie, że niezależnie od tego, jak potoczy się cała sprawa, kiedy ci ludzie wkraczają w spokojne, idylliczne życie tego środkowozachodniego miasteczka, nic później nie będzie już takie same. Od chwili, w której pierwszy przybysz zakłóca spokój restauracji, wszystko się zmienia. Więź łącząca Toma i Edie zaczyna się załamywać, gdy Tom stwierdza, że nie daje sobie rady z całą sytuacją – z rodziną, która wydawała się tak idealna. Opowiada Bello: - Kiedy mówimy, że ta historia jest mroczna, to naprawdę ciekawe. W naszych wzajemnych stosunkach, w życiu rodzinnym, na początku, jest bowiem mnóstwo światła i pogody. Kiedy więc wszystko zaczyna się rozpadać, to naprawdę szokujące. Mortensen mówi: - Po czymś takim konieczna jest przebudowa związku, zastanowienie się nad nim. Nie muszą tego robić, ale to jest jakaś opcja. W pewnym sensie David mówi, że jeśli ktoś nie jest otwarty na przeanalizowanie, przebudowę swojego związku, niezależnie od tego, czy chodzi o rodzinę, małżeństwo, społeczność miejską czy nawet cały kraj, taki jak Stany Zjednoczone, trzeba się liczyć z konsekwencjami. W końcu przyjdzie zapłacić za to, że nie stać cię na uczciwe przyjrzenie się samemu sobie. Wydaje mi się, że o to właśnie chodzi Davidowi, choć nie mówi tego wprost. Ed Harris dołączył do obsady jako groźna i tajemnicza osoba z irlandzkiej mafii. – Obsadzenie Eda było naszym prawdziwym tryumfem – mówi producent Chris Bender. – Idealnie nadaje się do tej roli. - Eda podziwiam od lat – mówi Cronenberg. – Ma w sobie twardość, ma prezencję, ma charakter niezbędny do udźwignięcia tej roli. Chciałem, by był bardzo prawdziwy, bardzo naturalny. Wydaje mu się, że w przeszłości gwałtownie starł się z głównym bohaterem, dlatego pojawia się u Stalla. I to jest krytyczny moment filmu. Czy mamy do czynienia z przypadkiem pomylonej tożsamości? - Ed doskonale dogadywał się z Viggo, miał też niesamowite oko do szczegółów, pamiętał o bliźnie, o oczach, ubraniu, języku ciała, włosach. Dzięki niemu jego postać naprawdę ożyła, wcielił się w nią do końca. Styl jego gry idealnie odpowiadał temu, co ustaliliśmy na temat jego postaci na planie z Viggo i Marią. Podobnie jak większość aktorów, Harris zdecydował się przyjąć ofertę ze względu na możliwość pracy z Cronenbergiem. Mówi Harris: - Chciałem z nim pracować, ponieważ to filmowiec, który wie co robi, ma swoją wizję, a praca z takimi ludźmi to przyjemność. Ludzi tego rodzaju obchodzi to, co robią. Kiedy jest się na planie, wie się, że jest ktoś, kto to wszystko ogarnia. Można też mieć własne pomysły, David wysłuchuje je, współpracuje, ale w końcu, to jest jego film. Wszyscy to rozumieją, a ja lubię pracować w ten sposób. - Byłem ciekawy, dlaczego właściwie David chce opowiedzieć tę historię, w gruncie rzeczy dość prostą, przynajmniej z pozoru. David powiedział, że naprawdę interesuje go rzeczywistość postrzegana przez ludzi, to co rzeczywiste i nierzeczywiste. Jak ludzie odgrywają pewne role, właśnie o to mu chodziło. Powiedział też: - Mam wrażenie, że właśnie to jest treścią tej opowieści. - Wiadomo było, że w jego rękach to nie będzie normalny film. Że będzie to film Cronenberga, że odciśnie na nim swój znak. To będzie naprawdę ciekawe. Jestem tego pewny – mówi Harris, któremu odpowiadała także współpraca z Viggo i Marią. Harris opisuje swoją postać. - Fogarty jest, w gruncie rzeczy, gangsterem. Należy do jakiegoś drugorzędnego irlandzkiego gangu, działającego poza Filadelfią. Prawdopodobnie jest prawą ręką faceta, którego gra William Hurt. Pojawia się, żeby wyprostować parę spraw, przynajmniej z jego punktu widzenia. - Kiedy Fogarty pojawia się na ekranie, widz nie wie jeszcze, czego się ma spodziewać, wiadomo tylko, że coś się święci. Facet, którego gra Viggo, rozbroił tych dwóch facetów, próbujących obrabować jego restaurację, zabił ich obu, stał się narodowym bohaterem. Występuje w telewizji i widzi go postać, którą gram. Decyduje się złożyć mu wizytę. Mój bohater uważa, że lata wcześniej spotkała go wielka krzywda ze strony Toma, czuje, że ma prawo do zemsty. Mortensen zauważa: - W rękach Eda, Fogarty był przerażający. Musiał taki być. Musiał być groźny. Początkowo zraziło to trochę Ashtona Holmesa. Holmes, który wcielił się w postać syna Mortensena, przerywa: - To jeden z tych facetów, z którymi człowiek nie chce mieć wiele do czynienia, Ed doskonale wcielił się w kogoś takiego. - Ed był bardzo pomocny, nie tylko dla mnie, ale też dla Ashtona i innych – mówi Mortensen. – Należy do tego rodzaju aktorów, którzy naprawdę starają się dać z siebie podczas grania dosłownie wszystko. Podobało mi się też, że nie opuszczało go poczucie humoru – był naprawdę zabawny, podobnie jak William Hurt. Odpowiada Harris – To zabawa. Jestem ślepy na jedno oko, mam straszną bliznę na twarzy. Ten facet jest naprawdę przerażający. Ale nie przeszkadza mi to w dobrej zabawie. Najtrudniejsze jest zagrać tak, by moja gra nie przypominała niczego, co widzieliśmy na ekranie w przeciągu ostatnich 50 lat, bo takich postaci było całkiem sporo. Człowiek stara się znaleźć dla siebie coś, co czyni taką postać interesującą, dać mu coś od siebie. Nadać mu jakąś charakterystyczną cechę. Na tym polega praca aktora. Producent Chris Bender dodaje: Ed powiedział, że dobrze się bawi, ponieważ nigdy wcześniej nie grał gangstera. Świetnie czuł się w roli kogoś tak groźnego. Jest aktorem epickim. Ma wspaniałą prezencję, doskonale nadaje się do ról ludzi emanujących siłą, strachem, bezwzględnością. W jednej ze scen improwizował, wyglądało to tak, że chce zaatakować Edie – porządnie wystraszył wszystkich, patrzących na monitor. Bello przypomina sobie tę scenę: - Ed w roli tamtego faceta pchnął mnie, więc była to naprawdę dynamiczna scena. Jego gra jest niesamowita, bardzo prawdziwa. - Kolejnym bardzo udanym wyborem był William Hurt w roli szefa gangu – mówi Bender. – Nie chcieliśmy pokazać ogranej postaci, naszym celem było obsadzenie w tej roli kogoś, kto sprawiłby, że konflikt stałby się jeszcze bardziej skomplikowany. William Hurt wprowadza do swej postaci elementy niezwykłe u gangstera, nietypowe. Ma także nietypowy, charakterystyczny głos. To, co wnosi na plan, nazywam „hurtyzmem. - Richie z całą pewnością jest dla mnie swoistym novum. To kryminalista. Żadna z poprzednich moich ról nie była do niego podobna. Ale nie wybieram postaci, wybieram jedynie film. W tym wypadku zgodziłem się zagrać ze względu na scenariusz – mówi Hurt. Hurt przygotował się do swojej roli dopracowując akcent z Filadelfii. – Taka zmiana pomaga wejść fizycznie w obcego człowieka. Ja lubię dokonywać takiej głębokiej, kompletnej przemiany. Hurt chciał także pracować z Mortensenem, z którym spotkał się po raz pierwszy, gdy zjawił się w Toronto, żeby omówić swoją postać. – Kiedy się spotkaliśmy, krótka rozmowa przerodziła się w sześciogodzinne posiedzenie przy kawie. - Bill to człowiek o unikatowym umyśle – mówi Mortensen. – Mam wrażenie, że świetnie się bawił na planie. Hurt uśmiecha się: - Miałem rację, mam wrażenie, że mamy podobne poglądy na wiele spraw. Może to właśnie jeden z powodów, dla których David ściągnął nas do siebie. To, że w podobny sposób traktujemy wiele spraw. Viggo nie ma w sobie nic z pretensjonalnego bufona. Nie ciągnie za sobą stada pomocników. Stoi mocno na ziemi, jest uważny, wie czego chce. To artystyczna dusza. Mam wielki szacunek dla ludzi tego typu, dlatego że ja na planie zachowuję się podobnie do niego, też jestem skupiony na swojej pracy. Uwielbiam, kiedy ktoś inny też tak pracuje. Ed Harris zgadza się: - Viggo to naprawdę fajny facet, bardzo mądry, taki trochę człowiek renesansu. Maluje, pisze wiersze, robi fotografie, mówi co najmniej trzema językami. Jest też bardzo hojny i niezwykle mocno zaangażował się w realizację filmu. Lubi o tym mówić, lubi wiedzieć, że jego partnerzy nadają na tych samych falach. Bardzo lubię spędzać czas w jego towarzystwie. - Viggo jest niczym ambasador całej produkcji. Jest bardzo hojny, potrafi wspaniale wpłynąć na każdego pracownika, dzięki niemu czują się naprawdę zaangażowani w to, co robią – mówi Cronenberg. - W swojej postaci William dostrzegł i wydobył niesamowite subtelności, całe pokłady nowych znaczeń dialogów. Dokładnie tego chciałem. Podobnie jak w przypadku roli Carla Fogarty’go. To stosunkowo niewielka rola, biorąc pod uwagę czas, przez jaki postać występuje na ekranie. Ale jest krytyczna dla całego filmu. Aktor występujący w tej roli musiał być porywający, przekonywujący, charyzmatyczny, przerażający i rzeczywisty. Potrzebowałem więc aktora o wielkich zdolnościach, takiego, który udźwignąłby tę rolę – stwierdza Cronenberg. Choć Historia przemocy to filmowy debiut Ashtona Holmesa, młody aktor błyskawicznie przystosował się do pracy na planie. Mówi producent Chris Bender: - Ashton był naprawdę otwarty na badanie rozmaitych elementów swojej postaci. Na opinię producenta odpowiada Holmes: - David był niczym marzenie. To naprawdę reżyser potrafiący wspaniale pracować z aktorami. Pozwolił mi na poszukiwania podczas ustalania tego, jak zachowywać będzie się moja postać, cały czas pytał o moją opinię, o moje wrażenia. Pozwalał im kierować postacią, cały czas zachęcał mnie do sięgania głębiej. - Jack jest uczniem 10 klasy szkoły średniej Millbrook High School. To typ samotnika. Wydaje mi się, że lepiej czuje się w towarzystwie rozmaitego rodzaju wyrzutków, ale potrafi także dobrze czuć się w tłumie normalnych osób. To, co wyróżnia go na tle innych osób to jego spryt i inteligencja. Lubi przyglądać się wszystkiemu nieco z boku. - Kiedy Tom i jego rodzina zostają zamieszani w całą sprawę pomylonej tożsamości, wywiera to na nich potężny wpływ. Wszyscy tutaj reagujemy jakoś na tę sytuację. Postać Jacka wychodzi z tej próby silniejsza o coś, czego wcześniej chyba sobie nie uświadamiał. Wyzwaniem aktorskim było dla mnie pokazanie zarówno tej ujmującej strony prawdziwego nastolatka, jak i późniejsza złość i przemoc, związana z wkroczeniem w świat dorosłych – mówi Holmes. Cronenberg omawia naturę przemocy w jego filmie. – W tym filmie chciałem, żeby przemoc była bardzo realistyczna i brutalna. Chodziło mi o taki rodzaj przemocy, jaki można zobaczyć w trakcie bójki na ulicy, niezgrabnej, brutalnej, krwawej i z całą pewnością niezbyt pięknej – przeciwieństwie baletowych walk w zwolnionym tempie, jakie widać na innych filmach. - Sposób, w jaki w tym filmie pokazujemy przemoc, to jak narasta, przemoc czynioną przez głównego bohatera – wszystko da się wyjaśnić. Tom Stall jest zmuszony uciec się do gwałtu, nie ma innego wyjścia. Nie ukrywamy jednocześnie faktu, że to co robi, ma bardzo niemiłe skutki dla osób, które są celem jego działania. Wydaje mi się, że to oczywiste, że przemoc – niefortunnie – jest bardzo realną, niemożliwą do uniknięcia częścią życia. Nie negujemy tego faktu, nie negujemy też tego, że czasami przemoc jest jak najbardziej usprawiedliwiona. Można jednak stwierdzić, że zawsze nie wygląda ona specjalnie pięknie, właśnie takie podejście widać w moim filmie – wyjaśnia Cronenberg. Mortensen zauważa: - Mam wrażenie, że David pokazuje przyczyny i konsekwencje przemocy, ale nie wnika zbyt głęboko w nią samą. Nie przeciąga tych scen, w żaden sposób ich nie upiększa, przez co są one jeszcze bardziej niepokojące. Wydaje mi się, że mówi, że przemoc nigdy nie jest w porządku. Nie mówi, że można jej całkowicie uniknąć. Pokazuje życie człowieka takim, jakim naprawdę bywa, jakim je sami – my ludzie - czynimy. Chris Bender podkreśla: - Ekstremalna przemoc, jaka ma miejsce w restauracji, jest podłożem wewnętrznego konfliktu Toma, wywiera wpływ na każdego w miasteczku – na każdego mieszkańca i na całą rodzinę Toma. Mortensen ma inny pogląd: - Nie chodzi tylko o przemoc i jej reperkusje w społeczeństwie, wobec jednostki i rodziny. Chodzi także o problem z tak zwaną kulturą gwiazd. Mamy tu Toma Stalla, reagującego instynktownie na sytuację, w jakiej się znalazł. Wynika z tego przemoc. Staje się bohaterem niewielkiego miasta, wszyscy gratulują mu z powodu przemocy, jakiej się dopuścił. Jego syn uważa, że powinien wystąpić w talk show Larry’ego Kinga. W pewnym sensie David zajmuje się uniwersalnym problemem, występującym zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych. Ludzie bardzo interesują się aktami przemocy związanymi z osobami znanymi. - Mówiąc ogólnie, w poprzednich filmach David nie nakręcił wielu scen walki. Ale, paradoksalnie, okazało się to zaletą w trakcie realizacji tego filmu. Pokazana przemoc jest niepokojąco realna. Fizyczna akcja jest gwałtowna, szokująca, ma paskudne konsekwencje – wyjaśnia Mortensen. Mówi Bender: - David jest mistrzem w tworzeniu zaskoczenia, wywoływaniu strachu i napięcia. William Hurt mówi: - W filmie jest mnóstwo przemocy, ale pokazywana jest z unikatowego punktu widzenia Davida. To opowieść o przemocy, o przemocy w nas samych. Z całą pewnością jesteśmy do niej zdolni. Ashton Holmes dodaje: - Jestem przekonany, że znaczna większość naszego społeczeństwa jest – w odpowiednich warunkach - zdolna do przemocy. Wydaje mi się, że konieczność jej użycia pojawia się niezmiernie rzadko, ale z całą pewnością każdy z nas ma w sobie coś mrocznego, co może się kiedyś ujawnić. Josh Olson zauważa także: - David potrafi czerpać z bardzo pierwotnych idei i emocji. Pokazuje nam coraz mroczniejsze aspekty człowieczeństwa, pokazuje nam przerażające rzeczy, od których nie możemy odwrócić się plecami. Zagłębia się w nasze najmroczniejsze myśli, pokazuje nam je bez żadnego upiększania. A to wszystko potrafi być naprawdę przerażające. Cronenberg odpowiada: - Myślę, że wielu artystów pociąga mroczna strona człowieczej natury, ponieważ jest ukryta, niezbadana, człowiek ma ochotę oświetlić te wszystkie mroczne zakamarki duszy. Czuje się jak detektyw, a także jak ktoś, kto nie jest do końca zadowolony tym, co przedstawia się zazwyczaj jako normę lub status quo. Kontynuuje – Wydaje mi się, że pragnieniem artysty, podobnie jak naukowca, nie jest przyjęcie na wiarę tego, co przyjmuje za oczywiste większość ludzi, ale przeorywanie powierzchni rzeczy i spraw, zbadanie ich pochodzenia, stwierdzenie kierunku, w jakim się rozwijają. Tego rodzaju działalność często prowadzi do odkrycia rzeczy niepożądanych, zabronionych. Ale nie sądzę, że chodzi jedynie o chęć poznania złej strony świata. Chodzi o poznanie rzeczywistości, jej wielu warstw i odcieni. Ed Harris pyta: - Dlaczego tak bardzo pociąga nas mroczna strona? To swoista katharsis, jak przypuszczam. Możliwość przyglądania się komuś, kto poddaje się swojej ciemnej stronie, kto robi coś złego, kto toczy wewnętrzną walkę z samym sobą. Mam wrażenie, że większość z nas robi codziennie coś takiego, oczywiście na małą skalę. Niektórzy to robią, innych to nie obchodzi, a niektórzy już dawno przeszli na ciemną stronę, tam czują się bardziej w zgodzie ze swoją naturą. Jeszcze inni nigdy tam nie zaglądają, boję się tego. Maria Bello mówi: - Wielokrotnie stwierdziłam, że ludzie którzy odkryli w sobie coś mrocznego, są zazwyczaj bardzo radośni i spokojni, chyba dlatego, ponieważ już się nie boją swojej ciemnej strony. A David może sięgnąć do tej części swojej osobowości z niezwykłą łatwością, głównie dlatego, że nie musi z niej korzystać i tego nie robi. Aktorka także poznała swoją mroczną stronę: - Odkąd stałam się matką, łatwiej przychodzi mi zanurzać się w ciemności, przypominać sobie mroczne aspekty mojej przeszłości. Choć nie do tego stopnia, do jakiego nauczyłam się robić to na planie tego filmu. Tyle, że teraz wiem, jak wyjść z tej ciemności. A to naprawdę fajna sprawa. Zespół współpracowników Cronenberga pracował z nim w bliskim kontakcie, by osiągnąć unikatowy wygląd miejsca będącego akcją filmu, przeistaczającego się w coraz bardziej mroczne miejsce, zgodnie z kierunkiem, w jakim zmierza akcja filmu. Kostiumy aktorów opierają się na wyglądzie ubrań mieszkańców niewielkiego, środkowoamerykańskiego miasteczka, liczącego około 1600 mieszkańców, wyjaśnia Cronenberg, który wybrał dla Marii Bello ciepłą paletę jesiennych kolorów – brązów i beży. Kierownik produkcji, Carol Spier, wybrał jako barwy dominujące na ekranie kolory lekkie i świetliste, zmieniające się z czasem na coraz bardziej ciemne i intensywne. – Początkowo film ma idylliczny klimat, służy to, oczywiście, podkreśleniu przemocy. To bezpieczne otoczenie, w oknach nie ma krat. Nikt nie zamyka drzwi… Stanowi to świetny kontrast w stosunku do ponurego, mrocznego dworu Richie’go – mówi Spier, który był kierownikiem produkcji 12 innych filmów reżysera. Kierownik artystyczny, James McAteer, zauważa: - Choć film zaczyna się od scen pełnych bezpieczeństwa, David wkrótce zmienia nastrój. Pozwala wierzyć widzom, że jadą dobrze znaną drogą, po czym nagle skręca w jakiś ciemny objazd. Akcja filmu rozpoczyna się w idyllicznym, spokojnym miasteczku, po czym wszystko zmienia się drastycznie, gdy David bada mroczne wnętrze człowieka. - Ponieważ jest to głównie studium charakterów, jeśli chodzi o budowę planów, nie był to jakiś specjalnie skomplikowany film – mówi Spier. Widok zewnętrzny dworu Richiego, replika francuskiego chateau, był niegdyś domem kanadyjskiego przemysłowca, obecnie należy do Uniwersytetu York. Zdjęcia wykonano poza Toronto. Wnętrze wybudowano w Toronto Film Studios. – Dwór pokazany jest jako siedziba złego człowieka, jest więc ciemny, całkowite przeciwieństwa pełnego światła miasteczka w Indianie, gdzie znajduje się restauracja Toma Stalla. Chodziło o pokazanie różnicy między światłem i ciemnością, gdy emocjonalny stan głównego bohatera zwraca się z jasności ku mrokowi – mówi McAteer. Większa część zdjęć do filmu została zrealizowana przy wykorzystaniu obiektywu 27mm. – Jest całkiem szeroki, zazwyczaj nie stosuje się tego obiektywu do zbliżeń, ale ja wykorzystywałem go do tego celu – mówi reżyser. – Przypuszczam, że jakieś 90% całości zdjęć zostało nakręcone tym obiektywem. Chodziło mi o znalezienie spójnego sposobu wizualnego pokazania psychologii bohaterów, oddania dynamiki pomieszczeń, tego jak poruszają się w nich bohaterowie. Cronenberg chciał, żeby miasteczko ze środkowego zachodu USA i farma Stalla wyglądały na żywcem przeniesione ze wsi, żeby były położone na łagodnych wzgórzach. Wybrano niewielkie miasteczko Millbrook, głównie ze względu na jego położenie w dolinie. Główna ulica miasta wije się między wzgórzami. – To miejsce idealnie się nadawało, zachowało wygląd i atmosferę małego miasteczka, stały w nim też stare budynki – wyjaśnia manager lokalizacji Debra Beers. Początki Millbrook sięgają roku 1816, w którym wybudowano pierwszy młyn. W miasteczku stoją po dziś dzień budynki typowe dla dziewiętnastowiecznej architektury Ontario. Miasteczko niemal nie zmieniło się przez ostatnie 100 lat, nadal opisywane jest jako „świadectwo tego, jak wyglądało Ontario i małomiasteczkowe życie”. Wygląd farmy odpowiadał oczekiwaniom Cronenberga. Następnym planem był bar. Żeby dopasować Toronto do znacznie bardziej ponurej Filadelfii, producenci wykorzystali bar, który pojawił się w filmie Mucha. Wokół Toronto rozciągało się ogółem 14 lokacji zdjęciowych, najbardziej oddalona z nich znajdowała się 90 mil od miasta. Po nakręceniu zdjęć rozgrywających się na zewnątrz restauracji Stalla w Millbrook, zespół pracowników odbudował sklepy i ulicę we wnętrzu studia, odtwarzając nawet takie szczegóły, jak szczeliny i wykruszenia asfaltowej drogi. Jeszcze inne sceny nakręcono w otwartej dla kupujących galerii handlowej w miasteczku Tottenham. Mecz baseballa nakręcono w miasteczku Pottageville. Beers powrócił do lokacji, gdzie pracował na planie eXistenZ. - Na tym etapie mojej kariery zdałem sobie sprawę, że najwspanialszą rzeczą, jaką mogę zrobić, jest otoczenie się ludźmi, którzy są świetni w tym, co robią. Po obejrzeniu filmów Davida, po przeczytaniu książki Cronenberg on Cronenberg, człowiek rozumie, jak wielkim jest on mistrzem – mówi Maria Bello. - Choć materiał i sam projekt jest bardzo mroczny, atmosfera na planie była bardzo fajna i przyjemna – zauważa Ashton Holmes. - David był niczym łagodny ojciec, traktował filmowców i aktorów jak członków wielkiej rodziny. Mortensen potwierdza: - Na planie u Davida panuje zrelaksowana, spokojna atmosfera. Wie, że dobrze jest pracować w takich warunkach. Wspaniale, kiedy reżyser jest sprzymierzeńcem aktora. Kiedy reżyser pokazuje, że lubi otrzymywać pomoc od aktorów, że sam także ma wątpliwości, człowiek czuje się jak współtwórca tego, co widać na ekranie. Choć David jest zawsze znakomicie przygotowany, nadal pozwala nam na eksperymenty. W takich warunkach aktor nie boi się zadawać pytań. Wiele osób zatrudnionych przy projekcie pracowało już z nim wielokrotnie wcześniej. Znają się, dzięki temu pracują znacznie wydajniej, reżyser może stosunkowo szybko zrealizować pewne rzeczy. Nie trzeba wciąż robić prób. Na planie jest też wesoło. David stwarza takie warunki, w których ludzie nie boją się eksperymentować. Mówi Cronenberg: - Aktorzy to powiernicy swoich postaci. Jako reżyser powinienem uważnie ich słuchać. Powinienem pozwolić im ożywić ich postaci, nawiązać współpracę. Po tylu latach spędzonych na kręceniu filmów człowiek wie, że aktorzy mogą być najlepszymi współpracownikami. Reżyser świadomie tworzy dla siebie i współpracowników atmosferę zachęty i wyrozumiałości. – Kiedy zapraszam filmowców i aktorów do pracy nad moim filmem, czuję, że proszę ich o zabawę na moich warunkach – bo to jest świetna zabawa. Rzucamy różnymi rzeczami, rozbijamy je, bawimy się. Nie wolno zapomnieć, że warunkiem kreatywności jest posiadanie tej dziecięcej umiejętności zabawy. Mortensen zauważa: - David jest z pewnością osobą, która lubi współpracę, a – co ważniejsze – sprawia, że aktorzy i filmowcy czują się jednym zespołem. To reżyser, który rozumie, że rzeczy proste bywają skomplikowane, i że rzeczy skomplikowane powinny być proste. To znak jego filmów. Jego opowieści są naprawdę pełne subtelności. Pozwalają nam spojrzeć na siebie z perspektywy, odsłaniają uczucia. Pokazują to, czego unikamy, gdyż jest to dla nas niezręczne lub niewygodne. Producent Chris Bender zauważa: - David nie przejmuje się drobiazgami. Ma w sobie tę niesamowitą, cichą moc, nastawienie do świata niczym z filozofii Zen, dzięki czemu może niemal zawsze pracować u szczytu swoich możliwości. Ma jasną wizję tego, nad czym pracuje, i w tym tkwi jego siła. - David uwielbia swoich aktorów – kontynuuje Bender. – Szanuje ich, docenia wysiłek, jaki wkładają w pracę nad postacią. Dlatego odpowiada mu, kiedy wnoszą coś do postaci, pozwala im na jej dopracowanie, dotarcie do głębi. Jednocześnie, potrafi dostać dokładnie to, czego chce. William Hurt jest dokładnie tego samego zdania: - Kiedy pracuje się z Davidem, człowiek czuje tę atmosferę serdeczności. Jednocześnie, wyraźnie czuć jego siłę. Potrafi kontrolować swoją wizję, a w tym samym czasie w doskonały sposób ją przekazywać. Dzięki temu na planie panuje atmosfera współpracy, a nie wymuszania. Hurtowi na planie najbardziej zaimponowała „gładkość”. – Jego reżyseria to bardziej przyzwalanie na coś. Było to dla mnie bardzo zaskakujące, że tak szybko poczułem się tam jak w domu. Wydaje mi się, że to dlatego, że wiedziałem, że pozwala mi na wszystko. David jest niesamowicie skupiony. Wspaniale pracuje się pod kierownictwem kogoś, kto jest tak skoncentrowany na tym, co robi. Mówi Ed Harris: - Atmosfera na planie była bardzo, bardzo nieformalna. Od razu było wiadomo, kto tam rządzi, ale nie rzucało się to w oczy – większość ludzi pracowała ze sobą już wcześniej, znali się i wiedzieli czego się po sobie mogą spodziewać. Tak więc pracowało się bardzo miło. Jednym z przyjemniejszych aspektów pracy było też to, że ludzie chcieli dobrze pracować, i że wcześniej brali udział w realizacji innych filmów Davida. Na planie panowała atmosfera przyjaźni, wszyscy dążyli do tego samego celu. Jeśli coś mnie zaskoczyło, to bardzo miłe przyjęcie, od razu poczułem się tam komfortowo. Wtóruje mu Ashton Holmes: - Środowisko pracy, jakie tworzy David, jest bardzo miłe. Nie ma napięcia, każdy ma równe prawa – od członków ekipy technicznej, do aktorów. Nawet mała Heidi Hayes, której rodzice prowadzą szkołę sokolnictwa w Ontario, czuła tę miłą atmosferę. Ku zaskoczeniu Mortensena, przyprowadziła na jego urodziny swoją maleńką sówkę, Lucy, pokazała mu, jak należy trzymać ją na rękawicy sokolniczej. Zwierzęta zaczęły pojawiać się na planie, gdy realizacja zdjęć dobiegała końca. Przez cały okres zdjęciowy, za każdym razem, gdy Mortensen wyjeżdżał odwiedzić swoją matkę, kupował koszulki z różnego rodzaju nadrukami o rybach, pływających w jakichś burzliwych strumieniach. Za każdym razem kupował ich coraz więcej, w końcu niemal cała ekipa chodziła w tego rodzaju t-shirtach. Rybie piątki stały się wydarzeniem. Ale najbardziej rybie wydarzenie miało miejsce, gdy cała ekipa na planie zrobiła sobie zdjęcie z Mortensenem i Bello, którzy prezentowali do kamery skrzynie pełne świeżych ryb. Filmowcy trzymali ryby w dłoniach, a Mortensen trzymał wyjątkowo dużą sztukę. Brzmi to nieco głupio, ale wskazuje, jak miła atmosfera panowała w trakcie zdjęć. Zastanawiając się nad tematem filmu, Maria Bello mówi: - Czy my tak naprawdę znamy kogokolwiek? Czy znamy samych siebie? Wydaje mi się, że to tylko nieustanny proces odkrywania samego siebie. A w którymś momencie odwaga odsłonięcia się przed kimś innym. William Hurt stawia pytanie: - Czy można się zmienić? Czy można wyzbyć się przemocy, kiedy już wedrze się w nasze życie? Wydaje mi się, że ten film mówi tak głośno, pokazuje to tak wyraźnie, że odpowiedź na to pytanie jest oczywista. Scenarzysta Josh Olson podsumowuje: - Fascynuje mnie fikcja codziennego życia. Stawienie czoła samemu sobie, temu, kim się jest, to naprawdę świetny temat na film. Bello doradza: - Oglądając film trzeba cały czas uważać, ponieważ David lubi zaskakiwać. Nie wie się, dokąd tak naprawdę zmierza. W filmie widać przemoc, widać krew, ale jest w nim także prawdziwa miłość, pasja, uczucie i współczucie. To mieszanka bardzo ludzkich emocji. Myślę, że ludzie będą zauroczeni. Ashton Holmes dodaje: - Wydaje mi się, że ten film jest wyjątkowy, mówię to jako widz i jako występujący w nim aktor, ze względu na fabułę. Pozwala na przyjrzenie się dobru i złu, obserwację tego, jak wpływa na każdego z nas. - Przemoc jest częścią natury człowieka, znamy ją z historii, ten aspekt człowieczeństwa domaga się dokładniejszych badań. Przemoc jest obecna w gazetach i w naszych umysłach każdego dnia. Jako artysta, twórca, czuję, że jest to coś, czym trzeba zająć się w swojej twórczości, a nie w prawdziwym, codziennym życiu – mówi Cronenberg. Viggo Mortensen podsumowuje: - David pokazał pod szkłem powiększającym społeczeństwo i kulturę Stanów Zjednoczonych, w subtelny sposób okazując uniwersalny temat jakim jest przemoc, rodzina i tożsamość jednostki.

Viggo Mortensen (Tom Stall) Od chwili debiutu w filmie Świadek Petera Wera, w którym aktor grał młodego amisza, kariera Viggo Mortensena to ciąg doskonałych ról. Ostatnio aktor wcielił się w rolę kowboja Franka Hopkinsa, biorącego udział w długodystansowych wyścigach w filmie Hidalgo. Krytycy z uznaniem wypowiadają się o jego grze w ponad trzydziestu filmach, w tym tak zróżnicowanych, jak Portret damy Jane Campion, Indiański biegacz Seana Penna, Życie Carlita Briana DePalmy, G.I. Jane Ridley’a Scotta i A Walk on the Moon Tony’ego Goldwyna. Mortensen obecnie pracuje na planie historycznego filmu Agustina Diaz Yanesa Alatriste, realizowanego w Hiszpanii. Mortensen urodził się w Nowym Jorku, jego ojciec był Duńczykiem, matka Amerykanką, dzieciństwo spędził na Manhattanie. Jego rodzina dużo podróżowała, młody Viggo spędził kilka lat mieszkając w Wenezueli, Argentynie i w Danii. Aktorstwem zainteresował się w Nowym Jorku, uczył się pod kierunkiem Warrena Robertsona. Wystąpił w kilku sztukach i w filmach, po czym przeprowadził się do Los Angeles, gdzie za rolę w sztuce Bent, wystawianej przez Coast Playhouse, zdobył nagrodę krytyków teatralnych. Mortensen to także dobry poeta, fotograf i malarz. Aktor założył w roku 2002 wydawnictwo Perceval Press, specjalzujące się w publikowaniu tekstów krytycznych i poezji. Celem istnienia wydawnictwa jest umożliwienie publikacji tekstów, obrazów i nagrań, które nie mają szans na wydanie ich przez duże wydawnictwa. Mortensen ostatnio wystawiał swoje fotografie, wchodzące w skład serii Miyelo w Stephen Cohen Gallery w Los Angeles. Wcześniej prezentował je w galerii uniwersyteckiej Wellington City w Wellington na Nowej Zelandii. Jeszcze wcześniej jego prace można było obejrzeć w Track 16 Gallery w Los Angeles i w Robert Mann Gallery w Nowym Jorku. Mortensen wystawiał także w Danii i na Kubie. Maria Bello (Edie Stall) Aktorka najlepiej znana jest z wyróżnionej nagrodą Gildii Aktorów Filmowych głównej roli w serialu Ostry dyżur, w którym wcieliła się w pełną pasji i upartą pediatrę doktor Annę Del Amico. Maria Bello szybko stała się jedną z najbardziej obiecujących aktorek Hollywood. Zadebiutowała w telewizji, występując w stałej roli w serialu Mr. and Mrs. Smith. Wymogi scenariusza tego szpiegowskiego serialu wymagały, by Bello samodzielnie wykonywała niektóre ujęcia kaskaderskie. Aktorka grała jedną z głównych ról w filmie Permanent Midnight z Benem Stillerem i Elizabeth Hurley, a także z filmie wytwórni Paramount Okup z Melem Gibbonem. W roku 2000 Bello zagrała w filmie Tylko w duecie, w którym wystąpili także Gwyneth Paltrow, Huey Lewis i Scott Speedman, a także w filmie Jerry’ego Bruckheimera Wygrane marzenia, w którym wcieliła się w postać Lil, właścicielki baru w Nowym Jorku. Jesienią roku 2000 Bello wróciła z Chin, gdzie brała udział w realizacji specjalnego filmu, wyświetlanego potem na gigantycznych ekranach kin systemu IMAX® , nazwanego China: the Panda Adventure. Film, oparty na autobiografii Ruth Harkness Lady and the Panda, wszedł na ekrany w roku 2001. Łączy spektakularne obrazy egzotycznego kraju i zapierające dech w piersiach zdjęcia wspaniałych pand, tworząc poruszającą opowieść o nadziei, odwadze i sile ludzkiego ducha. W październiku 2002 Bello zagrała u boku Grega Kinneara w filmie fabularnym Auto Focus, opartym na skomplikowanym życiorysie Boba Crane’a, znanego z telewizyjnego programu Hogan’s Hero’s. Wystąpiła także w komedii 100-Mile Rule, która opowiadała o perypetiach trzech sprzedawców z Detroit, zjawiających się w Los Angeles na seminarium. W roku 2003 Bello wystąpiła w filmie Cooler, opowieści o szczęściu, miłości i Las Vegas. Oprócz niej w filmie wystąpili doskonali aktorzy William H. Macy, Alec Baldwin i Ron Livingston. Film pokazywany był na festiwalu filmowym Sundance Festival w roku 2003, a aktorka otrzymała wspaniałe recenzje. Za rolę tę przyznano jej nominację do nagrody Złotego Globu i nagrody Gildii Aktorów Filmowych dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Film wszedł na ekrany kin w listopadzie 2003 roku. W roku 2004 aktorka zagrała w thrillerze Sekretne okno, w którym wystąpili także Johnny Depp i John Turturro, jak również w filmie Johna Saylesa Silver City, w którym wystąpili także Chris Cooper, Richard Dreyfuss i Thora Birch. Bello zakończyła niedawno zdjęcia do filmu Assault on Precinct 13, w którym grają także Ethan Hawke, Laurence Fishburne i John Leguizamo; wzięła także udział w realizacji filmu Sisters, opartego na sztuce Czechowa Trzy siostry, wyreżyserowanego przez Arthura Allana Seidelmana. W filmie wystąpili także Erika Christensen, Mary Stuart Masterson i Chris O’Donnell. Aktorka zakończyła też prace na planie filmu The Dark. Bello wystąpiła na scenie teatralnej podczas światowej premiery sztuki “The Killer Inside Me, grała także w przedstawieniach Smart Town Gals, Big Problems, Urban Planning i A Lie of the Mind. Jest współzałożycielką programu Dream Yard Drama Project for Kids, będącego formą pomocy edukacyjno-artystycznej dla dzieci z Harlemu. W trakcie podróży związanych z tym programem była w Afryce i w Azji, gdzie brała udział w realizacji projektu Save The Children. William Hurt (Richie Cusack) William Hurt występował ostatnio w thrillerze Osada w reżyserii M. Night Shyamalana, w którym widzieliśmy też Joaquina Phoenixa i Sigourney Weaver. W październiku 2004 kanał Hallmark wyemitował miniserial Frankenstein, w którym aktor wystąpił wraz z Donaldem Sutherlandem. W tym samym roku Hurt zagrał w niezależnym filmie Blue Butterfly. Wystąpił w nim w roli sławnego entomologa, który zabiera śmiertelnie chorego chłopca do tropikalnej dżungli, by spełnić jego ostatnie życzenie. Film pokazywano na festiwalu filmowym w Tribeca, wyświetlano go w Kanadzie i w Japonii. W roku 2002 Hurt wystąpił w wyprodukowanym przez Disney’a filmie Źródło młodości, w reżyserii Jay’a Russella, którego premiera odbyła się na międzynarodowym festiwalu filmowym w Toronto. Aktor zagrał także główną rolę w miniserialu telewizji CBS Master Spy: The Robert Hanssen Story, wystąpił także w niewielkiej rólce w filmie Zmiana pasa, z udziałem Samuela L. Jacksona. W roku 2001 Hurt wystąpił w niezależnym filmie Rare Birds, w którym zagrała także Molly Parker, film nominowano do nagrody Genie, kanadyjskiego odpowiednika Oskara. Premiera filmu miała miejsce podczas międzynarodowego festiwalu filmowego w Toronto. Aktor wystąpił także w drugoplanowej roli w filmie Stevena Spielberga A.I.: Sztuczna Inteligencja W tym samym roku zagrał też w filmie The Flamingo Rising. Film oparty był na książce Larry’ego Bakera, wyreżyserowała go Martha Coolidge. Wraz z Hurtem w filmie zagrali Brian Bonbon i Elizabeth McGovern. The Flamingo Rising to opowieść o ekscentrycznym marzycielu, który buduje największe na świecie kino samochodowe. W kwietniu 2003 roku Hurt zagrał w głównej roli w filmie telewizyjnym Varian’s War. Reżyserem był Lionel Chetwynd, film wyprodukowała należąca do Barbary Streisand firma Barwood Films. Oprócz Hurta w filmie wystąpili Alan Arkin, Julia Ormond i Lynn Redgrave. W roku 2000 Hurt wystąpił w świetnej roli w filmie Sunshine, w którym zagrał także Ralph Fiennes. Reżyserem filmu był Istvan Szabo. Sunshine otrzymał trzy nagrody Genie, w tym dla najlepszego filmu. W tym samym roku Hurt wystąpił też w filmach The Simian Line z udziałem Lynn Redgrave i Erica Stoltza, i w Diune Hurt zadebiutował w roku 1980 w filmie Odmienne stany świadomości. Otrzymał nominację do Oskara w kategorii Najlepszego Aktora za role w filmach Broadcast News i Dzieci gorszego Boga. Za rolę w filmie Pocałunek kobiety-pająka otrzymał nagrodę Akademii, a także nagrodę dla najlepszego aktora Brytyjskiej Akademii Filmowej i nagrodę na festiwalu filmowym w Cannes. Inne filmy z jego udziałem to, między innymi: Gorączka, Wielki chłód, Eyewitness, Gorky Park, Alice, Kocham cię na zabój, Przypadkowy turysta, The Doctor, Dżuma, Trial by Jury, Second Best, Dym, Confidences a un Inconnu, Jane Eyre, Michael, Mroczne miasto, Grzeszna propozycja, Droga do Białego Domu i Jedyna prawdziwa rzecz. Hurt aktywnie występuje też w radiu, nagrał liczne książki, w tym: The Great Railway Bazar Paula Therouxa, Shipping News E. Annie Proulx. Wziął też udział w nagraniu książek The Polar Express, The Boy Who Drew Cats, był narratorem dokumentów Searching for America: The Odyssey of John Dos Pass, Einstein—How I See the World i To Speak the Unspeakable, wyreżyserowanego i wyprodukowanego przez Pierre’a Marmiessego. Hurt jest absolwentem Tufts University i nowojorskiej szkoły Juilliard School of Music and Drama. Wczesne lata kariery spędził na scenie teatralnej, wystąpił w ponad 50 produkcjach, w tym w przedstawieniach Henryk V, 5th of July, Hamlet, Ryszard II, Hurlyburly (za rolę w tej sztuce otrzymał nominację do nagrody Tony), My Life, (za rolę w tej sztuce otrzymał nagrodę Obie dla najlepszego aktora), Sen nocy letniej i Good. W roku 1988 otrzymał, jako pierwsza osoba, nagrodę imienia Spencera Tracy’ego Uniwersytetu Stanu Południowa Kalifornia. Ed Harris (Carl Fogarty) Ed Harris zademonstrował niedawno pełnię swoich możliwości w trzech różnych rolach: w filmie Radio wyreżyserowanym przez Michaela Tollina, w którym zagrał też Cuba Gooding Jr., w zrealizowanej przez Roberta Bentona kinowej adaptacji Piętno, z udziałem Nicole Kidman i Anthony’ego Hopkinsa, a także w czarnej komedii Buffalo Soldiers, w której wystąpił też Joaquin Phoenix. Aktor zakończył niedawno pracę na planie filmu HBO Empire Falls, w którym wystąpił też Paul Newman. Scenariusz tego filmu oparty został na bestsellerowej powieści Richarda Russo, reżyserem był Fred Schepisi. W filmie udział wzięli także Joanne Woodward, Helen Hunt, Robin Wright Penn i Philip Seymour Hoffman. Harris zagrał także w jednej z głownych ról w filmie Winter Passing, oprócz niego na ekranie wystąpili Will Ferrell i Zooey Deschanel, reżyserem obrazu był Adam Rapp. W roku 2003 Harris otrzymał swoją czwartą nominację do Nagrody Akademii, nominację do Złotego Globu, nominację do nagrody Gildii Aktorów Filmowych, nominację do nagrody BAFTA – wszystkie za drugoplanową rolę w filmie Stephena Daldry’ego Godziny. Wcześniejsze nominacje do Oskara otrzymał za rolę w filmie Pollock (dla najlepszego aktora), będącym jego doskonałym debiutem reżyserskim. Światowa premiera filmu miała miejsce na festiwalu filmowym w Wenecji. W filmie wystąpiła także Marcia Gay Harden, uhonorowana Oskarem dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Harris wystąpił w: Piękny umysł, Mamuśka, The Truman Show (za rolę w tym filmie otrzymał nominację do Oskara i nagrodę Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego), Apollo 13 (za rolę w tym filmie nominowano go do nagród Akademii i Złotego Globu, nagrodzono go też wyróżnieniem Gildii Aktorów Filmowych w kategorii najlepszego aktora drugoplanowego), Pierwszy krok w kosmos, A Flash of Green, Walker, Trzeci cud, Alamo Bay, Sweet Dreams, Jackknife i Firma. Aktor chętnie występuje także w telewizji, brał udział w realizacji filmów telewizyjnych The Last Innocent Man, Running Mates, Paris Truto i Riders of the Purple Sage (za który on i jego żona, Amy Madigan, współproducenci i jednocześnie aktorzy, otrzymali prestiżową nagrodę Western Heritage Wrangler Award), a także wyprodukowanego przez HBO Empire Falls, w którym wystąpił Paul Newman. Harris zadebiutował na scenie w Nowym Jorku, wystąpił w sztuce Sama Sheparda Fool for Love, za rolę tę otrzymał nagrodę Obie. Inne przedstawienia teatralne, w których występował, to – między innymi: Prairie Avenue, Scar, Tramwaj zwany pożądaniem, Grona gniewu, Sweet Bird of Youth, i Simpatico. Za rolę w tej ostatniej sztuce aktor otrzymał nagrodę imienia Lucille Lortel dla najlepszego aktora. Ashton Holmes (Jack Stall) Holmes zadebiutował na planie filmowym u boku Viggo Mortensena i Marii Bello w filmie Davida Cronenberga Historia przemocy. Młody aktor zakończył niedawno prace na planie kilku odcinków serialu Cold Case, a także Law & Order: SVU. Debiut sceniczny Holmesa, na deskach National Tour w sztuce Rent odbił się echem na tyle szerokim, że otrzymał rolę w najnowszym filmie Cronenberga już po pierwszym przesłuchaniu. Aktor występował również na londyńskim West Endzie w sztuce The Snow Queen. W roli aktora zadebiutował w wystawianej regularnie sztuce A Christmas Carol. Holmes urodził się w Albany w stanie Nowy Jork, kiedy miał 4 lata oczarowała go magia teatru i filmu – matka zabrała go wówczas na przedstawienie Piotruś Pan. Nieco później chłopiec chciał zostać Lukem Skywalkerem – po obejrzeniu Gwiezdnych Wojen. W wieku sześciu lat zaczął uczęszczać na lekcje aktorstwa, występował też wtedy w małym lokalnym teatrzyku dziecięcym. Uczęszczając na zajęcia w Albany Academy, Holmes wystąpił w sztuce Guys and Dolls. W dzieciństwie występował też w sztukach Hippolytus i Measure for Measure, wystawianych w Centrum Kultury w Albany. Doskonalił swoje umiejętności na jednorocznym kursie w nowojorskim State Theatre, po czym przeprowadził się do Los Angeles. Heidi Hayes (Sarah Stall) Heidi Hayes, sześciolatka, debiutuje na planie filmu Historia przemocy, w którym wciela się w rolę małej córeczki Stalla. Hayes zadebiutowała w telewizji rok wcześniej, wystąpiła w Doc. Dziewczynka występowała także w lokalnych przedstawieniach letniego teatrzyku, w sztukach Charlie Brown i Oliver. Hayes urodziła się 25 września 1998 roku w Orillia, w stanie Ontario. Dziewczynka uczy się w domu. Niebieskooka Heidi mieszka wraz ze swymi rodzicami i dwoma starszymi siostrami, Mallarie (11 lat) i Nakitą (9) w Muskoka, wiejskiej osadzie na północ od Toronto. Jej rodzice prowadzą szkołę sokolnictwa, hodując ptaki drapieżne i dając pokazy lotów w szkołach i na festynach. Stephen McHattie (Leland Jones) W skład znacznego dorobku Stephena McHattie’ego wchodzą niezwykle zróżnicowane role w filmach fabularnych, w teatrze i telewizji. Ostatnio wystąpił w jednej z głównych ról w niezależnym filmie fabularnym One Dead Indian, opowiadającym historię powstania w Quebec z 1995 roku. Inne jego niedawne role to występ w filmie Uwięziona we śnie, z udziałem Andy’ego Garcii, Frances O’Connor i Angeli Bassett; Twist, z udziałem Nicka Stahla, dramat oparty na motywach książki Dickensa Oliver Twist, i Sekretarka, w którym wcielił się w postać ojca Maggie Gyllenhaal. Wśród ponad 40 filmów, w jakich występował w swojej karierze, najbardziej zapadły w pamięć Geronimo, Belizaire the Cajun, Gray Lady Down, Gliniarz z Beverly Hills III i Mrok. McHattie występował w licznych filmach i programach telewizyjnych w Kanadzie i w USA. W roku 1995 otrzymał nagrodę Gemini dla najlepszego aktora za rolę w filmie CBC Life with Billy. Regularnie występował w serialach Cold Squad, Emily of New Moon, Beauty and the Beast i Scene of the Crime. Inne seriale z jego udziałem to Z archiwum X, Seinfeld, Law and Order i filmy Centennial i James Dean. McHattie zadebiutował na Broadway’u w roku 1968 w przedstawieniu The American Dream, należał do trupy teatralnej Phoenix Theater i Circle in the square. Za rolę w sztuce Ghetto otrzymał nagrodę Obie. Za występ w sztuce Mensch Meier wystawianą w Manhattan Theater Club uhonorowano go nominacją do nagrody Drama Desk. McHattie urodził się w Nowej Szkocji, obecnie mieszka w Toronto, jego żona Lisa Houle jest także aktorką. Mają trojkę dzieci - Isobel, Duncana i Tess. Greg Bryk (William “Billy” Orser) Greg Bryk zagrał w swojej karierze główne role w niezależnych filmach Pizza; Men With Brooms, w reżyserii i według scenariusza Paula Grossa; The Gospel of John; a także w filmie Clay’a Borris'a The Pawn. Ostatnio zagrał w dwóch kolejnych filmach niezależnych Slatland i Gray Light, w obu wystąpił w głównej roli. Bryk zakończył niedawno prace na planie futurystycznego serialu ReGenesis. Miał stałą rolę w serialu Body and Soul, gościnnie występował w kilku popularnych serialach, takich jak The Eleventh Hour, Blue Murder, Sue Thomas F.B.Eye, Starhunter, Mutant X i The Relic Hunter. Bryk pochodzi z Winnipeg w stanie Manitoba, na studiach w Queen’s University w Kingston, w stanie Ontario, grał w uniwersyteckiej drużynie amerykańskiego footballu, wraz z nią zrobył w roku 1993 Vanier Cup. Po otrzymaniu roli głównej w uniwersyteckim przedstawieniu Hamleta, zdecydował się na karierę aktorską. Po otrzymaniu stopnia licencjata sztuk pięknych występował na najbardziej prestiżowych scenach USA, widzowie teatralni mogli podziwiać go na festiwalach w Stratford. Aktor występował w teatrach Stratford Conservatory, Circle in the Square, w nowojorskiej Metropolitan Opera, a także na deskach Prairie Theatre. Bryk mieszka w Toronto wraz z żoną i dziećmi. Peter MacNeill (szeryf Sam Carney) Peter MacNeill jest jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów kanadyjskich, ma imponujący dorobek. Wystąpił w filmie Kevina Costnera Bezprawie, w filmie widzeliśmy samego Costnera, Roberta Duvalla i Annette Bening, a także w obrazie w reżyserii Johna Smitha Geraldine’s Fortune, w którym grała także Jane Curtin. W roku 1997 aktor otrzymał nagrodę Genie dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Whiskey’a Maca w filmie Thoma Fitzgeralda The Hanging Garden. Wśród innych filmó fabularnych, w których wystąpił, znajdują się: Cletis Tout z udziałem Christiana Slatera i Richarda Dreyfusa; Tajemnicza zbrodnia, z udziałem Samuela L. Jacksona; Violet, w którym zagrała Mary Walsh; Częstotliwość z udziałem Dennisa Quaida; Simon Birch, oparty na powieści Johna Irvinga; a także film Davida Cronenberga Crash, z udziałem Holly Hunter i Jamesa Spadera. W telewizji MacNeill wystąpił ostatnio w miniserialu Paula Grossa H2O. W roku 2003 aktor otrzymał nagrodę Gemini dla najlepszego aktora drugoplanowego, przyznaną mu za rolę w serialu The Eleventh Hour. Aktor pojawia się także regularnie w serialu Queer as Folk. W roku 1994 MacNeill otrzymał nominację do nagrody Gemini za rolę w filmie telewizyjnym Gross Misconduct, wyreżyserowanym przez Atoma Egoyana; a w roku 1998 za rolę w filmie Penelope Buitenhuis Giant Mine. Na długiej liście telewizyjnych programów i filmów, w których występował, znajdują się, między innymi: - Framed; Blue Moon; Dangerous Evidence: The Lori Jackson Story; Deep in My Heart; oparty na faktach Long Island Incident; My Own Country z udziałem Marisy Tomei. Aktor zagrał też w miniserialu Storm of the Century, nakręconym na podstawie książki Stephena Kinga. Występował także w licznych rolach epizodycznych w serialach Traders i Psi Factor Chronicles of the Paranormal.

David Cronenberg (Reżyser) David Cronenberg posiada reputację prawdziwego artysty, ugruntowaną unikatowym dorobkiem niezwykle osobistych filmów, do których zazwyczaj sam pisze scenariusze. Są to Shivers, Rabid, Fast Company, The Brood, Scanners, Videodrome, Mucha, Nierozłączni, Nagi Lunch, Crash i eXistenZ. W swoim dorobku ma także filmy nakręcone na podstawie scenariuszy innych autorów, są to The Dead Zone, M. Butterfly i – ostatnio – Pająk i Historia przemocy. Jego filmy zostały uhonorowane licznymi nagrodami i wyróżnieniami, przyznanymi mu na całym świecie, reżyser jest, między innymi, doktorem honoris causa wydziału prawa Uniwersytetu Toronto, tytuł ten otrzymał w czerwcu 2001. Od roku 1997 jest kawalerem prestiżowego francuskiego stowarzyszenia Sztuk i Pism. W roku 1999 przewodniczył jury festiwalu filmowego w Cannes. Retrospektywy jego prac miały miejsce w Japonii, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, we Włoszech, Francji, Brazylii, Portugalii i w Kanadzie. Napisano o nim kilka książek, w tym The Shape of Rage – the Films of David Cronenberg, The Artist as Monster: The Cinema of David Cronenberg i Cronenberg on Cronenberg, drukiem ukazał się także zbiór wywiadów, opublikowany w zbiorze Cahiers du Cinema. Cronenberg urodził się 15 marca 1943 w Toronto, studiował na tamtejszym uniwersytecie. Na studiach zainteresował się filmem, jeszcze przed ukończeniem nauki zrealizował dwie nowele na taśmie 16 mm, Transfer i From the Drain. Studia ukończył w roku 1967. Jego pierwszymi filmami zrealizowanymi na taśmie 35 mm były Stereo i Crimes of the Future, oba powstały pod koniec lat 60. W obu tych filmach dało się zauważyć zainteresowanie reżysera tematami, które są tak charakterystyczne dla jego późniejszych dzieł. W roku 1975 Cronenberg zrealizował swój pierwszy komercyjny film fabularny Shivers (znany też pod tytułami They Came From Within lub Parasite Murders), który został jednym z najbardziej kasowych filmów w historii kanadyjskiego przemysłu filmowego. Jego kolejny film, Rabid, z udziałem Marilyn Chambers, przyniósł dochód w wysokości siedmiu milionów dolarów, podczas gdy nakłady na realizację nie przekroczyły pół miliona USD. Jego kolejnym filmem był Fast Company, do którego inspiracją była pasja reżysera do samochodów i wyścigów samochodowych. Reżyser zajął się następnie, w 1979 roku, realizacją filmu The Brood, w którym wystąpili Oliver Reed i Samantha Eggar. Film był rodzajem artystycznego przełomu dla Cronenberga, dzięki niemu mógł potem realizować filmy o większym budżecie i bardziej ambitne. Scanners, opowiadający o telepatycznych mocach, jakimi dysponuje pewna grupa ludzi, skierowany był do szerszej publiczności, niż wcześniejsze filmy z gatunku horror i fantasy, zrealizowane przez reżysera. Film okazał się największym sukcesem w dotychczasowym dorobku Cronenberga. W tygodniu otwarcia zajmował pierwsze miejsce na liście box-office w USA. Kolejny film Cronenberga, Videodrome, w którym wystąpili James Woods i gwiazda rocka Deborah Harry, wszedł na ekrany na początku 1983 roku. Obraz stał się kultowy w kręgach miłośników literatury cyberpunk. Film, w którym zacierała się granica między rzeczywistością i wyobrażeniami, jest koszmarną satyrą, jest w nim dużo przemocy, seksu i strachu – tematów, z których Cronenber zdążył już zrobić zwój znak rozpoznawczy. The Dead Zone, który wszedł na ekrany w roku 1984, oparty był na bestsellerowej powieści autorstwa Stephena Kinga. Film sfinansowany został przez Dino de Laurentiisa, produkcją zajęła się wytwórnia Paramount, wystąpili w nim Christopher Walken, Brooke Adams i Martin Sheen. Obraz jest alegoryczną opowieścią o walce dobra ze złem, której bohaterem jest człowiek przeklęty mocą widzenia przyszłości tych, których dotknie. Jest to najbardziej mainstreamowy z filmów Cronenberga, a mimo to wyraźnie zachowuje charakterystyczne cechy stylu reżysera. Film zdobył trzy z pięciu możliwych nagród na festiwalu filmowym w Avoriaz, nagrodzono go także siedmioma nominacjami do nagrody imienia Edgara Allen Poe w USA. Po sukcesie tego filmu z reżyserem skontaktował się Mel Brooks, który zaproponował mu reżyserię filmu Mucha dla wytwórni Twentieth Century Fox. W filmie wystąpili Geena Davis i Jeff Goldblum. Mucha odniosła wielki sukces, była także osobistym sukcesem Cronenberga. Film otrzymał liczne nagrody, w tym Oskara za najlepszy makijaż/efekty specjalne i nagrodę jury festiwalu filmowego w Avoriaz. Film był remakem komedii grozy z roku 1958, jednak wersja Cronenberga okazała się o wiele lepsza od oryginału. Był to zarówno poruszający horror, jak i opowieść o miłości. Kolejnym filmem był Nierozłączni, w którym widzieliśmy Jeremy’ego Ironsa i Genevieve Bujold. Film ten to psychologiczny thriller, opowiadający historię braci syjamskich, doktorów ginekologii, kochających tę samą kobietę. Film był nieco odmienny od wcześniejszych dokonań reżysera, który określił go jako znacznie bardziej realistyczny. Mimo to, i tak widać w nim było charakterystyczny rys wszystkich dzieł Cronenberga, a mianowicie fascynacją mroczną stroną ludzkiej psychiki. W roku 1989 Cronenberg zaczął pisać scenariusz do własnej wersji Nagiego Lunchu Williama S. Burroughsa. Z powodów artystycznych i praktycznych Nagi lunch nie był dosłowną adaptacją literackiego pierwowzoru, lecz raczej fuzją pomysłów Cronenberga i Burroughsa. Film nakręcono w roku 1991 w Toronto, wystąpili w nim Peter Weller, Judy Davis, Ian Holm, Julian Sands, Monique Mercure, Nicholas Campbell, Michael Zelniker i Roy Scheider. Film, czerpiący pełnymi garściami z powieści Burroughsa i z innych dzieł tego pisarza, opowiada o dziele pisania czegoś skomplikowanego i niebezpiecznego i o tym, jak ten akt wpływa na piszącego. W roku 1992 Cronenberg wyreżyserował M. Butterfly, film w którym wystąpili Jeremy Irons i John Lone, zrealizowany na podstawie odnoszącej duże sukcesy sztuki z Broadway’u, opartej na prawdziwej historii francuskiego dyplomaty, który przez 20 lat opętany był miłością do chińskiej divy występującej w operze w Pekinie. Francuz był tak zaślepiony, że nie mógł pojąć, że jego ukochana jest w rzeczywistości mężczyzną. Kiedy aresztowano go za szpiegostwo, musiał jednak stawić czoła rzeczywistości. Podczas realizacji M. Butterfly Cronenberg po raz pierwszy kręcił za granicą, zdjęcia powstawały w Chinach, na Węgrzech, we Francji i w Kanadzie. W tym samym roku Nagi lunch zdobył osiem nagród Genie, w tym dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera i za najlepszy scenariusz. Dodatkowo, krytycy filmowi zrzeszeni w Narodowym Towarzystwie Krytyków Filmowych iznali Cronenberga za najlepszego reżysera, nagrodzili także napisany przez niego scenariusz. Koło Nowojorskich Krytyków Filmowych nagrodziło także scenariusz, trzecią nagrodę dla scenariusza przyznało Bostońskie Towarzystwo Krytyków Filmowych. Kolejnym dziełem Cronenberga był film Crash, nakręcony na podstawie katastroficznej powieści J.G. Ballarda pod tym samym tytułem. W filmie wystąpili Holly Hunter, James Spader, Elias Koteas, Deborah Unger i Rosanna Arquette. Film, którego głównymi tematami była technika i erotyka, wzbudził międzynarodową kontrowersję, zdobył nagrodę jury festiwalu filmowego w Cannes w roku 1996, przyznaną mu za „śmiałość, odwagę i oryginalność”. Obraz uhonorowano pięcioma nagrodami Genie (dla najlepszego reżysera, najlepszego scenariusza adaptowanego, najlepszych zdjęć, najlepszego montażu i najlepszego montażu dźwięku). Film otrzymał także nagrodę Złotej Szpuli, przyznawaną kanadyjskiego filmowi, który odnotował najlepsze wyniki finansowe w zestawieniu box-office. W roku 1995 Cronenberg napisał scenariusz eXistenZ, zainspirowany wywiadem z pisarzem Salmanem Rushdiem. Pomysł, jaki powstał w głowie reżysera, polegał na opisaniu perypetii artysty, który nagle znajduje się na liście śmierci i musi się ukrywać. Bohaterem uczynił projektantkę gier, sądzącą, że uprawiany przez nią zawód może być sztuką. W roli projektantki wystąpiła Jennifer Jason Leigh, w filmie zagrał też Jude Law, wcielający się w postać młodego ochroniarza, łączącego się ze światem Leigh. W filmie grali także Willem Dafoe, Ian Holm, Sarah Polley, Don McKellar i Callum Keith Rennie. eXistenZ uhonorowano Srebrnym Niedźwiedziem, przyznanym mu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, w roku 1999, a także nagrodą Genie za montaż. Obraz wyróżniono także Złotym Niedźwiedziem, nagrodą dla najlepszego filmu Katalońskiego Festiwalu Filmowego, nominacjami do nagród Saturn i Złotej Szpuli. Kolejny film reżysera to psychologiczny thriller Pająk, w którym w roli głównej wystąpił znany brytyjski aktor Ralph Fiennes. Bohatera tytułowego w wieku dziecięcym zagrał dziesięcioletni Bradley Hall. W gwiazdorskiej obsadzie filmu widzieliśmy Mirandę Richardson, Gabriela Byrne’a, Lynn Redgrave i Johna Neville’a. Autorem scenariusza był znany pisarz Patrick McGrath, który zaadaptował do potrzeb filmu książkę swojego autorstwa. Cronenberg wystąpił w licznych filmach, uważa, że jest to doskonały sposób na podtrzymanie więzi z filmem w tych okresach, kiedy pracuje nad kolejnymi scenariuszami. Widzieliśmy go w niewielkich rólkach w filmach Johna Landisa Into the Night, The Dead Zone, Mucha, zagrał żołnierza mafii w filmie Gusa Van Santa Za wszelką cenę. Wystąpił także w filmie Clive’a Barkera Stowarzyszenie umarłych dusz, zagrał też bimbrownika w filmie Moonshine Highway w reżyserii Andy’ego Armstronga, pojawił się w filmie Trial by Jury razem z Armandem De Sante, wystąpił też w filmie Johna Landisa The Stupids. Widzowie mogli go też zobaczyć w kanadyjskich filmach Henry and Verlin, Blood and Donuts, w wyreżyserowanym przez Dona McKellara filmie Last Night, a także w głównej roli w noweli filmowej McKellara Blue. Reżyser wystąpił także w filmach Resurrection, The Judge i Jason X. Chris Bender & JC Spink (producenci) Chris Bender & JC Spink są partnerami w spółce Benderspink, zajmującej się produkcją filmową i zarządzaniem prawami autorskimi. Firma powstała w listopadzie 1998 roku, reprezentowała wówczas piętnastu scenarzystów. W trakcie zaledwie roku Chris Bender i J.C. Spink sprzedali dwadzieścia cztery scenariusze, brali udział w produkcji filmu Universal Pictures American Pie i przekonali przedstawicieli wytwórni Disney’a do dania szansy reżyserowi Deuce Bigalow: Male Gigolo. Firma New Line Ciemna, będąca pod wrażeniem sukcesów Benderspink, podpisała z nią umowę o prawie pierwokupu wszystkich scenariuszy. Obecnie firma znacznie rozwinęła swój dział literacki, zaczęła też zajmować się produkcją telewizyjną, podpisała umowę o współpracy ze stacją Fox. Benderspink nadal zajmuje się produkcją rozmaitych filmów fabularnych, nadal ważna jest także umowa o współpracy z wytwórnią New Line Cinema. W ciągu minionych sześciu lat Bender and Spink wyprodukowali filmy takie jak: Koty i psy, Efekt motyla, American Pie 2, American Pie: Wesele i The Ring. Bender i Spink wyprodukowali w tym roku pięć filmów, które weszły lub mają wejść na ekrany kin jeszcze w tym roku. Oprócz Historii przemocy to także romantyczna komedia Just Friends z udziałem Ryana Reynoldsa, Amy Smart, Chrisa Kleina i Anny Farris, wyreżyserowana przez Rogera Kumble’a; horror The Ring 2 z udziałem Naomi Watts; romantyczna komedia Sposób na teściową, z udziałem Jennifer Lopez, Wandy Sykes, Michaela Vartana, będąca powrotem na ekran Jane Fondy, a także Red Eye, w reżyserii Wesa Cravena, z udziałem Rachel McAdams. Peter Suschitzky (Zdjęcia) Film Historia przemocy to już siódmy obraz Davida Cronenbera, do którego zdjęcia wykonał Peter Suschitzky, trzy z nich przyniosły mu nagrody Genie za najlepsze zdjęcia: Nierozłączni, Nagi Lunch i Crash. Operator jest także autorem zdjęć do filmów Pająk, eXistenZ i M. Butterfly. W trakcie swojej kariery Suschitzky jako operator brał udział w realizacji ponad czterdziestu filmów. Ostatnio zrealizował zdjęcia do filmu Ananda Tuckera Shopgirl z udziałem Steve’a Martina, nakręconego na podstawie powieści o tym samym tytule autorstwa Martin. Inne filmy, nad którymi pracował, to: wyreżyserowany przez Anthony’ego Hoffmana Czerwona planeta; Marsjanie atakują Tima Burtona, z udziałem Jacka Nicholsona, Glenn Close, Annette Bening, Pierce’a Brosnana i Danny’ego DeVito; film Randalla Wallace’a Człowiek w żelaznej masce z udziałem Leonardo DiCaprio, Jeremy’ego Ironsa, Gerarda Depardieu, Johna Malkovicha i Gabriel Byrne. Zrealizował też zdjęcia do filmu Immortal Beloved z udziałem Isabell Rosselini i Gary’ego Oldhama, kręconego w Pradze w reżyserii Bernarda Rose’a. W początkowym okresie swojej kariery zdobył sobie świetną markę doskonałymi zdjęciami do kultowego filmu The Rocky Horror Picture Show wyreżyserowanego przez Jima Sharman, jego autorstwa są także zdjęcia do klasycznego już filmu science fiction Imperium kontratakuje, wyreżyserowanego przez Irvina Kershnera. Suschitzky jest autorem zdjęć do licznych filmów europejskich i amerykańskich, pracował z reżyserami tej miary co John Boorman, dla którego wykonał zdjęcia do filmów Leo the Last i Gdzie serce twoje, które Narodowe Stowarzyszenie Krytyków Filmowych uhonorowało swoją nagrodę. Pracował też przy realizacji obrazów Privilege, Charlie Bubbles, Valentino; Falling in Love, The Vanishing, w reżyserii George’a Sluizera, z udziałem Kiefera Sutherlanda i Jeffa Bridgesa. Operator urodził się w Londynie w roku 1940, jego matka była Węgierką, ojciec Austriakiem (znany filmowiec Wolfgang Suschitzky). Mały Suschitzky dorastał w Londynie. Choć muzyka była jego namiętnością, zdecydował, że zarabiać na życie będzie w przemyśle filmowym. Po ukończeniu studiów handlowych w Paryżu, zaczął pracę na planie jako klipser mając 19 lat. W wieku 21 lat był już operatorem, spędził potem rok w Ameryce Południowej, gdzie brał udział w realizacji filmu dokumentalnego. Potem brał udział w produkcji swojego pierwszego filmu fabularnego – miał wówczas 22 lata. Był wówczas najmłodszym operatorem, jaki brał udział w produkcji filmu w Wielkiej Brytanii (It Happened Here). Sischitzky jest także zapalonym fotografem, wystawiał swoje zdjęcia w Londynie i w Los Angeles. Carol Spier (Kierowniczka produkcji) Carol Spier jest znana z wieloletniej współpracy z reżyserem Davidem Cronenbergiem. Brała udział w realizacji jego filmów eXistenZ, Crash, M. Butterfly, Nagi lunch, Nierozłączni, Mucha, The Dead Zone, Videodrome, Scanners, The Brood i Fast Company, a także dwóch telewizyjnych filmów dokumentalnych Scales of Justice. Jest laureatką nagrody Genie (kanadyjskiego odpowiednika Oskara) za Nagi lunch i Nierozłączni, otrzymała także nominacje do tej nagrody za prace nad filmami The Brood, Videodrome, Scanners i eXistenZ. Wśród licznych innych filmów, do których powstania przyczyniła się jako kierowniczka produkcji, znajdują się: The Man, Liga niezwykłych dżentelmenów, Noel, Mutant, Karaluchy pod poduchy, Śnięty Mikołaj, Operacja „Bekon”, Consenting Adults, Gdzie serce twoje, Renegades, Sing, Search and Destroy, Running Brave i I Miss Your Hugs and Kisses. Ten ostatni, zrealizowany w roku 1976, był jej pierwszym filmem, na planie którego pracowała jako kierowniczka produkcji. W trakcie pracy dla potrzeb telewizji Spier brała udział w produkcji serialu PBS/CBC Anne of Green Gables, za pracę nad nimi otrzymała nagrodę Gemini (kanadyjski odpowiednik nagrody Emmy), Gotham, za który otrzymała nominację do nagrody ACE, film tygodnia stacji CBS Escape From Iran; a także zrealizowany przez PBS/American Playhouse obraz Overdrawn at the Memory Bank. Spier jest Kanadyjką, studiowała architekturę wnętrz na uniwersytecie Manitoba. Karierę zawodową rozpoczęła jako projektantka wnętrze w Winnipeg, w stanie Manitoba. W tym czasie pracowała także jako projektantka kostiumów i planów dla rozmaitych przedstawień teatralnych wystawianych przez, między innymi, Manitoba Theater Center. Jej kariera w przemyśle filmowym rozpoczęła się wraz z rozpoczęciem produkcji filmu The Mourning Suit, podczas której zajmowała stanowisko projektantki planów i dekoratorki. Przeprowadziła się potem do Toronto, gdzie pracowała jako asystentka kierownika artystycznego kilku filmów, w tym Equus i Why Shoot the Teacher. Następnie sama zajęła stanowisko kierownika artystycznego na planie filmów takich jak wyreżyserowany przez Normana Jewisona Agnes of God i film w reżyserii Johna Schlesingera The Believers. Ronald Sanders (Montażysta) Historia przemocy to dwunasty film Ronalda Bandera, który zmontował dla Davida Cronenberga. Wcześniej zajmował się montażem filmó Pająk, eXistenZ, Crash, M. Butterfly, Nagi lunch, Nierozłączni, Mucha, The Dead Zone, Videodrome, Scanners i Fast Company. Sanders pracował ostatnio nad montażem filmu The Limb Salesman, wyreżyserowanego przez Anais Granofsky, pokazywanego na ubiegłorocznym międzynarodowym festiwalu filmowym w Toronto, montował też film Zeyda and the Hitman, w reżyserii Melanie Matron. Inne filmy, nad którymi pracował, to: Dinner with Friends Normana Jewisona zrealizowany przez HBO; Hidden Agenda Iaina Patersona i wyreżyserowany przez Sturlę Gunnarson Joe Torre. Montażysta pracował też nad montażem filmów fabularnych Johnny Mnemonic, Firestarter, Perfectly Normal i Wrota II. Sanders montował także odcinki telewizyjnych seriali Alfred Hitchcock przedstawia i Phillip Marlow Private Eye, miniserial Mariah State, filmy A Month of Sundays, The Park is Mine i – ostatnio – film Lamonta Johnstona All The Winters That Have Been i dzieło Daniela Petriego juniora Dead Silenie, nakręcony dla HBO. Sanders urodził się w Winnipeg where, od najmłodszych lat interesował się filmem. Po ukończeniu koledżu St. John’s uniwersytetu Manitoba przeprowadził się do Toronto, gdzie zajął się montażem filmów dokumentalnych i montażem dźwięku filmów fabularnych. Denise Cronenberg (Projektantka kostiumów) Denise Cronenberg jest autorką kostiumów do siedmiu wcześniejszych filmów Davida Cronenberga: Mucha, Nierozłączni, Nagi Lunch, M. Butterfly, eXistenZ, Crash i Pająk. Ostatnio zaprojektowała kostiumy do przebojowego filmu Świt żywych trupów. Projektantka brała także udział w realizacji filmów: Tajemnicza zbrodnia, z udziałem Samuela L. Jacksona; Słodka zemsta, z udziałem Sylvestra Stallone’a, Madeleine Stowe i Anthony’ego Quinna; Próba sił, w którym zagrała Kim Bassinger, Trzeci cud z udziałem Eda Harrisa i Anne Heche, w reżyserii Agnieszki Holland i Dracula 2000, w którym zagrał Christopher Plummer. Inne filmy, do których projektowała kostiumy, to: Dylemat z udziałem Vince’a Vaughna, Moniki Potter i Joey’a Laurena Adamsa; Morderstwo w Białym Domu, w którym wystąpili Wesley Snipes, Diane Lane, Alan Alda i Dennis Miller; Moonlight and Valentino z udziałem Whoopi Goldberg, Elizabeth Perkins Kathleen Turner i Gwyneth Paltrow; i trzy filmy HBO: Rebound z udziałem Dona Cheadle, Foresta Whittakera i Jamesa Earla Jonesa; Mistrial, w którym w rolach głównych wystąpili Bill Pullman, Robert Loggia i Blair Underwood, a także Sugartime, z udziałem Johna Turturro i Mary Louise Parker. Cronenberg w wieku 13 lat rozpoczęła naukę baletu w swoim rodzinnym Toronto. Naukę kontynuowała na Politechnice Ryerson, którą ukończyła z tytułem magistra wydziału radia i telewizji. Rozpoczęła karierę tancerki baletowej, występując początkowo w grupie American Ballet Theatre, a następnie w zespole Royal Winnipeg Ballet. Była także tancerką w rozmaitych programach telewizyjnych. Po 15 latach zdecydowała się zmienić zawód, została projektantką własnej linii ubrań dla dzieci i dorosłych. Zajmowała się tym przez pięć lat. W roku 1983 zajęła się projektowaniem kostiumów filmowych, najpierw na planie filmu Videodrome jako asystentka, a następnie jako szefowa ekipy podczas realizacji filmu The Dead Zone. Howard Shore (Kompozytor) Długoletnia współpraca Howarda Shore’a i reżysera Davida Cronenberga zaowocowała muzyką do jedenastu filmów – The Brood (1979), Scanners (1980), Videodrome (1983), Mucha(1986), Nierozłączni (1988), Nagi Lunch (1990), M. Butterfly (1993), Crash (1996), eXistenZ (1999), Pająk (2002) i Historia przemocy (2005). Shore otrzymał nagrodę Genie za muzykę do Nierozłącznych Cronenberga, jak również nagrodę na festiwalu filmowym The Flanders za ścieżkę dźwiękową do Pająka. Shore powiedział, że tworzenie muzyki do filmów Davida Cronenberga jest podstawą jego wszystkich działań w dziedzinie muzyki filmowej. Ścieżka dźwiękowa i utwór do filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla, autorstwa Shore’a, nagrodzono dwiema nagrodami Akademii i dwoma Złotymi Globami. W kategorii Najlepsza Piosenka Shore, wraz ze współautorkami, Annie Lennox i Fran Walsh, nagrodzony został za utwór Into the West, śpiewany przez Annie Lennox. Płyta ze ścieżką dźwiękową do filmu Władca Pierścieni: Powrót Króla i singiel z Into the West otrzymały także nagrodę Grammy. Kompozytor otrzymał także liczne nagrody krytyków, zrzeszonych w organizacjach Broadcast Film Critics, Chicago Film Critics, Online Film Critics Society i Las Vegas Film Critics Society. Dwa lata temu Shore otrzymał nagrodę Grammy za muzykę do poprzedniej części trylogii Pierścienia, Władca Pierścieni: Dwie wieże, a także nominację do tej samej nagrody za muzykę do filmu Gangi Nowego Jorku. Za to samo dzieło kompozytor otrzymał nominację do nagrody BAFTA. W roku 2002 Shore uhonorowany został zarówno Oskarem, jak i nagrodą Grammy (dla najlepszej oryginalnej ścieżki dźwiękowej) – za muzykę napisaną do filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. Muzyka ta została także wyróżniona nagrodami przyznanymi przez organizacje krytyków Los Angeles Film Critics, Chicago Film Critics i Broadcast Film Critics. Albumy z muzyką z filmów Drużyna Pierścienia, Dwie wieże i Powrót Króla sprzedały się na całym świecie w łącznym nakładzie przekraczającym ponad sześć milionów egzemplarzy. Albumy ukazały się na rynku odpowiednio w 2001, 2002 i 2003 roku. Motyw muzyczny z Władcy Pierścieni przez dwa lata zajmował pierwsze miejsce w plebiscycie brytyjskiej stacji radiowej Classic FM na „Najlepszy filmowy motyw muzyczny wszechczasów”.. Howard Shore jest autorem muzyki do ponad 60 filmów. Ostatnio współpracował z Martinem Scorsesem, napisał dla niego muzykę do filmu Aviator, za którą otrzymał w tym roku nagrodę Złotego Globu dla najlepszej muzyki oryginalnej. Wspaniałą muzykę Shore’a możemy usłyszeć w filmach takich jak: Milczenie owiec i Filadelfia, w reżyserii Jonathana Demme’a; Ed Wood, w reżyserii Tima Burtona; Siedem, Gra i Azyl, w reżyserii Davida Finchera; a także w Gangach Nowego Jorku i w Po godzinach w reżyserii Martina Scorsese. Ostatnio napisał także muzykę do filmów Rozgrywka, Ślepy tor, Depresja gangstera, Pani Doubtfire i Duży. W najbliższym czasie zajmie się tworzeniem muzyki do filmu King Kong, kolejnego dzieła Petera Jacksona. Shore nagrodzony został dwoma nagrodami koła krytyków Los Angeles, nominacją do nagrody Grammy, a także dwoma nominacjami do brytyjskiej nagrody BAFTA. Jest także laureatem nowojorskiej nagrody Gotham Award, nagrody Saturn Award i kanadyjskiej nagrody Genie. W maju 2000 na uniwersytecie w Ghent w Belgii odbyła się tygodniowa retrospektywa jego dzieł. Podobna retrospektywa jego filmowych kompozycji została zorganizowana w grudniu 2002 roku przez Los Angeles County Museum of Art. Shore dyrygował Nowozelandzką Orkiestrą Symfoniczną i jej chórem w trakcie światowej premiery swojego dzieła, symfonii The Lord of the Rings Symphony: Six Movements for Orchestra and Choruj. Wykonanie miało miejsce w in Wellington, w Nowej Zelandi w listopadzie 2003 roku. Kompozytor koncertuje obecnie na scenach całego świata. Każda z sześciu części symfonii odpowiada księdze z trylogii J. R. R. Tolkiena Władca pierścieni. W koncercie każdorazowo bierze udział ponad dwustu wykonawców, duża orkiestra, chór męski i chłopięcy i liczni soliści wokalni i instrumentalni. Symfonia była wykonywana w miastach takich jak Antwerpia, Londyn, Chicago, Tokio, Filadelfia, Sewilia, Sydney, Moskwa. Howard Shore posiada wykształcenie muzyczne, zdobyte w Berklee School of Music w Bostonie. W latach 1969 – 1972 był członkiem zespołu Lighthouse. Jest jednym z twórców programu Saturday Night Live, w latach 1975 - 1980 piastował przy jego realizacji stanowisko dyrektora muzycznego. Josh Olson (Scenarzysta) Josh Olson przez kilka lat pracował na rozmaitych stanowiskach związanych z produkcją filmów, po czym zajął się pisaniem scenariuszy. Napisał kilka scenariuszy dla rozmaitych producentów niezależnych. W roku 2000 Olson napisał scenariusz i wyreżyserował film Housesitters, będący serią krótkich, zabawnych opowieści o parze leniuchów, mających zbyt dużo wolnego czasu. Udało mu się nakręcić pięć tych opowieści mieszcząc się w budżecie wielkości 70 dolarów (to nie jest pomyłka). Pierwszy z tych filmików, Puppy Love, miał premierę na festiwalu filmowym w Los Angeles w roku 2001. Nowelki te doprowadziły w końcu do realizacji filmu fabularnego Infested. Olson nakręcił go w 23 dni kosztem niecałego miliona dolarów. Film przyniósł nie tylko wysoki dochód, ale doczekał się także wspaniałych recenzji. Not just a financial success, Infested also garnered terrific critical response. Światowej sławy krytyk Joe Bob Briggs powiedział – „ten film ma jedne z najlepszych efektów gore od czasów Księgi umarłych”. Inny krytyk, John Dedeke, napisał „Film Infested okazał się – całkiem niespodziewanie – mistrzowskim dziełem kina klasy B, napisanym i wyreżyserowanym przez Josha Olsona. Film jest wierny regułom gatunku, lecz nie obawia się ich przekraczać wtedy, gdy jest to konieczne”. Pismo Variety pisało o filmie: - Zabawny, niskobudżetowy horror, nie mający żadnych większych pretensji artystycznych, za to naprawdę fajny, bardzo dobry przedstawiciel gatunku. Pod koniec 2002 Olson sprzedał swój scenariusz Three Gun Blues wytwórni Paramount, projektem zajmuje się producentka Gale Ann Hurd. Kolejnym scenariuszem, który doczekał się realizacji, jest adaptacja komiksu A History of Violence realizowana dla wytwórni New Line. Autor pisze obecnie scenariusz westernu dla Williego Nelsona i Krisa Kristoffersona, zajmuje się także scenariuszem opowiadającym o nawiedzonym domu, ten ostatni przeznaczony jest dla wytwórni New Line.