Początek filmu jest uroczo ironiczny – sonda Voyager rusza w kosmos z ziemskim przekazem z pozdrowieniami od Ziemian, by ewentualni Obcy zamieszkujący kosmos wiedzieli, że zamieszkujący Błękitna Planetę, to ucywilizowane łebki, z którymi da się wymienić poglądy. Jednak, gdy jeden z nich odważył się na taki krok z miejsca został potraktowany rakietami stając się wrogiem numer jeden dla ludzkości (pewnie od tego czasu kosmici wiedzą, by nie wierzyć we wszystko co pokazują ziemskie sondy).

Później zamienia się to wszystko w uroczą historię o kobiecie dostającą drugą szansę, mogącą pożegnać się ze swym zmarłym mężem (personifikacja ze strony kosmity). Cała gama emocji od strachu, złości, przez obojętność, aż po zrozumienie i miłość aż buzuje.

Oczywiście tradycyjnego happy endu w stylu żyli długo i szczęśliwie nie będzie. Każdy kiedyś musi odejść i rozstanie jest nieuchronne, więc na dobrą sprawę to piękno kino drogi ma charakter stopniowego godzenia się z losem. Ukochana osoba prędzej czy później zniknie z Twego życia. Ważne co po sobie pozostawi…

Bodajże najbardziej „ludzki” film Carpentera. Piękny obraz !!

Moja ocena - 7/10