Miałem z narzeczoną nieodpartą ochotę na obejrzenie czegoś w kinie. Wyselekcjonowaliśmy kilka nieznanych nam pozycji w tym "Grę dla dwojga". Zwiastun był dość obiecujący, streszczenie niewiele mówiło, recenzja zachęcająca, a opinie (jak widać) druzgocące. Po obejżeniu tego "beznadziejnego filmu" mam sugestię - ludzie, więcej dystansu. Czy komedia sensacyjna służy zaspokojeniu najbardziej wyśrubowanych potrzeb intelektualnych? Jakby oceniać filmy różnych gatunków naraz to większość z nich będzie "mało wymagająca" czy "dla debili". Niektórzy bez wahania spaliliby wszystko oprócz wielkich dzieł i kina offowego. Komedie amerykańskie, obojętnie jakby się je opluwało i wrzucało w jeden wór, każdemu mogą coś zaoferować. Każdemu z poczuciem humoru oczywiście. Nawet wielbicieli serii "American Pie" nie odważę się nazwać ćwierćinteligentami, chociaż dla tych produkcji mam już mało ciepłych słów.
Co nam oferuje "Gra dla dwojga"? To co oferować powinna - humor na dobrym poziomie, ciekawą fabułę, dobrą grę C.Owena i J.Roberts (jego lubię, jej nie, ale to jednak uznani aktorzy i co ważniejsze z charakterem), spokojny rozwój akcji i dobre zakończenie. Można wyjść po pół godzinie oczywiście, popędzić do domu, nasmarować opinię i cieszyć się nieudanym wieczorem, ale po co? Woleliśmy nie korzystać z przykładu, zostać do końca i wyjść zadowoleni z sali.
Nie czuliśmy się "odmóżdżeni", nikt nie ogłuszył nas efektami, nie zostaliśmy intelektualnie zgwałceni. Uśmiechy na twarzy pozostały, więc film mogę tylko pochwalić.
W sumie - polecam. Nawet na weekend kiedy bilety drogie.