Wczoraj postanowiłem odświeżyć sobie GitS. Tak przed wizytą w kinie, czemu nie. W końcu to było anime które wprowadziło mnie w świat japońskich animacji. GitS po raz pierwszy oglądałem w zasadzie w tym roku w którym była premiera TV (nie pamiętam kanału) czyli w wieku 12 lat, po raz drugi przy premierze Innocence. I cóż mogę powiedzieć, lata później to nie to samo anime które pamiętam, nostaligiczne wspomnienie? Pierwsze co rzuciło mi się w oczy, a raczej w uszy to "duchu" którego tak usilnie "szukają" nie tylko postacie ale i widz. Widzę w tym duży problem, te najważniejsze kwestie (poza dialogiem z 2501) to w zasadzie monologi wystrzelone prosto w twarz, a jest ich dokładnie 3. Postacie zadają pytania prosto w twarz często sugerując wprost, że to nie ciało czyni duszę. I tutaj też pojawia się drugi problem, żaden z bohaterów nie udowadnia nam, że cyborg może posiadać duszę, to w jaki sposób dostarczają nam przemyśleń jest zimny i pozbawiony empatii a ich los nie jest przejmujący, ich ciało czyni ich zupełnie innym bytem. Przyznam szczerze, że jestem zszokowany jak mało przejmujące są losy wszystkich postaci. Całości brakuje subtelności i niedopowiedzenia a kwestia świadomości jest tak naprawdę potraktowana prozaicznie, brak tutaj jakiejkolwiek psychologii. To co czyni nas istotą świadomą to nie tylko możliwość rozmyślania nad tym ale całe spektrum emocji, empatii, świadomość śmiertelności i innych czynników. Wiem, że narażę się wielu osobom ale uważam, że ten głęboki GitS wcale nie jest głęboki a przynajmniej nie na tyle, żeby zmusić mnie do rozważań nad świadomością i tym czym jest dusza. Chciałem jeszcze zgłosić dwie uwagi, muzyka: mało tego!, druga: ekspozycje które tak mi się wydaje nie zawsze do czegoś prowadzą. Oczywiście nadal cenię sobie GitS, wszak wprowadził mnie w świat anime ale mam wrażenie, że sporo tutaj nostalgii. Podsumowując, zdecydowanie przeceniony jeśli chodzi o głębię, brak psychologii, średnio zarysowane postacie oraz brak subtelności i empatii w dostarczaniu swojej filozofii. Na tym polu zdecydowanie wygrywa taki film jak choćby Ex Machina. Jest tutaj też miejsce na jedną moim zdaniem głupią scenę z cyklu: "goni mnie policja? zaprowadzę ich do szefa" strasznie się poirytowałem. Cóż, jedziemy z drugą częścią.