Ten filmowy eksperyment pokochasz lub znienawidzisz. Mieszany z błotem przez jednych, uznawany za dzieło przez drugich – samo w sobie jest już zachętą do konsumpcji…

Refn stworzył film inny niż większość jego dorobku. Zabrał widzów w psychodeliczną wyprawę na skraj załamania nerwowego, w krainę mroku, bezsilności i rozpaczy. Udanej, lecz nie do końca spełnionej…

Zabrakło drapieżności i prawdziwych halucynogenów. Mistrzostwem oniryzmu była „Drabina Jakubowa”, niektóre dzieła Lyncha (do których „Fear X” jest porównywany) czy druga część gry wideo „Silent Hill” (z którym też film zdaje się mieć sporo wspólnego), ale mimo kilku niesamowitych obrazów, to wciąż kino zachowawcze (mimo swej niejednoznaczności). Nie pozwolono wybrzmieć mu do końca, za szybko wypuszczono bohatera z labiryntu umysłu. Za mało szaleństwa w tym szaleństwie. A szkoda...

Moja ocena - 6/10