Wiele filmów najzwyklej w świecie nie nadaje się do kontynuacji, często świadczą o tym kolejne części zazwyczaj mniej udane niż pierwowzory. Egzorcysta jest bardzo dobrym przykładem na to, że przetwarzanie niektórych pomysłów zupełnie się nie opłaca. Poprzez takie kontynuacje sam pomysł nierzadko traci na wartości, a druga część Egzorcysty zdaje się to potwierdzać.
Fabuła naprawdę słaba pod wieloma względami. Już sam pomysł o wchodzeniu w fazę REM za pomocą jakiegoś śmiesznego, prymitywnego urządzonka wywołuje uśmiech na twarzy, no i łatwość z jaką to robią bohaterowie przy wtórze migającej lampki. Co chwila zmieniają się przy aparaturze by przenieść się w zupełnie inny wymiar świadomości. Przypomina to raczej kiepskie sci-fi niż poważny horror.
Owiany w pierwszej części niepokojącą tajemnicą demon Pazuzu zostaje w Heretyku odarty z jakiejkolwiek mistyki i czasami naprawdę zastanawiam się co może mieć wspólnego pogański borzek, jakiś afrykański władca szarańczy z chrześcijańskim Bogiem. W części pierwszej nie jest powiedziane z kim dokładnie mamy do czynienia i to jest w porządku.
Nie ma egzorcyzmów. Nie wiem czy to można nazwać uchybieniem w końcu w pomysłach chodzi o swobodę twórczą, ale o ile część pierwsza była poświęcona konkretnie wypędzeniu demona z ciała opętanej dziewczynki, tutaj mamy raczej film o telepatycznych podróżach we śnie ( choć akurat niktóre sceny z wędrówek bardzo mi się podobały ) i poszukiwaniu niegdyś dotkniętego opętaniem człowieka. Przy okazji rodzi się dość specyficzny wątek dotyczący ludzi mających moc odpędzenia demona. Film nabiera przez to wymiaru nadchodzącej przepowiedni. Wszystko to jakieś niekonkretne i źle wypieczone niczym zakalec.
Gra aktorska i muzyka, które miały jak sądzę uatrakcyjnić film i przyciągnąć widza niestety również nie wyszły najlepiej. Nie dlatego, że są złe, ale dlatego, że Morricone potrafi zrobić lepszą muzykę ( tu przykładów można podać dziesiątki ale np. "The mission", "The thing", czy "Ośmiornica" ), a Richard Burton znacznie lepiej zagrać ( wystarczy przytoczyć takie tytuły jak "Rok 1984" czy wybitny "Kto się boi Virginii Woolf" ) i generalnie nie ma czym się zachwycać.
Cała końcówka w powiewach huraganu też nie robi wrażenia zwłaszcza, że to pomysł stary i często odświerzany.
Pomimo, że całość generalnie jest moim zdaniem bardzo słaba i nie rozumiem wysokiej oceny filmu, ani większości wypowiedzi trzeba przyznać, że można w nim znaleźć sceny bardzo ciekawe i klimatyczne takie jak egzotyczne wędrówki na owadzie między polami i afrykańskimi domkami ze słomy. Wszystko to przy wtórze hipnotycznych bębnów, dzikich tańców i krwawo zachodzącego słońca.
Ocena 3/10