No cóż, po zwiastunie, na usta ciśnie mi się jedno: nie tak to sobie wyobrażałem. Oczywiście, czekam z niecierpliwością na film, i na pewno go obejrzę.
Po prostu trochę zaniepokoił mnie kształt, jaki przybrała ta opowieść. W książce jest to skromna historia. Bohaterów jest dwóch. Celowo przez cały czas podróżują, ze względu na czyhające zewsząd niebezpieczeństwo, po nieuczęszczanych, pobocznych drogach. Tymczasem na ekranie zobaczymy jakieś poburzone, wyludnione miasta, opuszczone wysokościowce, połamane mosty i autostrady z monstrualnymi wyrwami. I wszystko to, nie będę zaprzeczał, wygląda bardzo przyzwoicie, widać, że reżyser włożył w to naprawdę dużo solidnej pracy. Chodzi o to, że już chyba to wszystko gdzieś widzieliśmy: takie obrazki były już w „Pojutrze”, „Dniu niepodległości” czy w niedawnym przecież „Jestem legendą”.
A przecież książka robiła wrażenie dlatego, że się nie poddawała postapokaliptycznym kliszom i kalkom znanym z powyższych filmów czy jeszcze innych typu „Wysłannik przyszłości”, „Wodny świat”, bądź „Mad Max”. W książce nic tylko szosa, lasy i śnieg. Autor osiągnął w ten sposób piorunujący efekt. To oryginalność zapewnia życie wieczne, a nie wtórność.
Poza tym, trailer ewidentnie chce zainteresować nie widza – fana książki (której zaletą są nieatrakcyjne od strony wizualnej przemyślenia głównego bohatera oraz rozmowy, jakie przeprowadza on ze swoim synem, będące przyczynkiem do wnikliwej diagnozy człowieka, próby poznania jego natury w od-cywilizowanym świecie), lecz niewymagającego widza złaknionego nowego horroru albo thrillera (montaż jest szybki; widać jakieś dziwne, czające się monstra, przemykające między drzewami), a to nie wróży dobrze.
Obym się mylił.