Nie interesują mnie filmy z gatunku horror. Jednak bardzo chciałem zobaczyć jak się ma na ekranie szkocki aktor młodego pokolenia Gerard Butler, który kandydował do roli Jamesa Bonda - agenta 007. Podobno postać Drakuli jest - jak na razie - jego największym osiągnięciem. Tak więc obejrzałem film Patricka Lussiera "Drakula 2000" z dużym przejęciem.

Dzieło pozornie jest tylko poprawne. Ponieważ film należy do dziel sztuki, a sztuka nie wymaga usprawiedliwienia, więc nie będę się czepiał, że brakuje wciągającej akcji, że reżyserowi zabrakło pomysłu dla Christophera Plummera jako Abrahama (czy ma to jakiś związek z biblijnym mężem wiary?) Van Helsinga ojca dziewczyny z Nowego Orleanu.

Mnie najbardziej dotknęła kilkudziesięciosekundowa scena, gdy nagi Drakula odkrywa sekret Marii (Justine Waddell). Ludowy obraz przedstawiający Ostatnią Wieczerzę, ujecie profilu twarzy Judasza Iskarioty, zdrada Judasza - pocałunek Jezusa (bardzo dobry epizod Davida J. Francisa), sprzedaż Jezusa za 30 srebrników, przybicie prawej ręki Jezusa do krzyża, śmierć Jezusa na krzyżu Golgoty, spoglądanie Judasza na ukrzyżowanego byłego nauczyciela, powieszony z rozpaczy Judasz - dla tych ujęć warto było zobaczyć ten trwający 99 minut film.

Osad ludzi nad Judaszem z Kariothu jest jednak nie do końca prawdziwy, bo widziany oczami ludzkimi. A przecież np. apostoł Piotr też trzy razy się zaparł swojego nauczyciela i Pana. Wiem, że istnieje legenda, iż raz w roku w jedną noc Judasz może wyjść z piekła i ochłodzić się na górze lodowej. Ale to jest tylko legenda, wymysł duszy ludzkiej. Jezus powiedział co prawda, że jeden z jego uczniów jest diabłem, lecz nie wie nikt, czy zanim Judasz się powiesił nie żałował tego, co uczynił i prosił Boga Ojca o wybaczenie? To wie tylko Bóg, bo On jest sędzią ludzkich serc. A może spotkamy się z nim w niebie. Mam taką nadzieję. Przez ludzi potępiony, ale przez Boga kochany.

Gerard Butler jako Judasz budzi wielkie uznanie. Naprawdę wierzę, że o tym 33-letnim aktorze jeszcze usłyszymy. Swoją magnetyczną grą nie przyciąga reklamy samego siebie, mrugając do widza - "Cześć! To ja Gerard!", jak to robi nierzadko Mel Gibson, ale z całym szacunkiem do swojej niekochanej postaci potrafi ją obronić swoją sugestywną grą.