Co raz częściej trafiam na filmy, które rozprawiają się z mitem romantycznej miłości. "Dolina iluzji" jest kolejnym takim obrazem. Oto młoda dziewczyna Tobe spotyka przystojnego, dużo starszego od siebie nieznajomego zwącego się Harlan. Szybko przypadają sobie do gustu, zakochując się szaloną, romantyczną, piękną zdawałoby się miłością, której jedyną przeszkodą do pełnej realizacji jest gwałtowny ojciec Tobe. Jednak miłość romantyczna okazuje się iluzją, szaleństwem, porzuceniem rozsądku, co prowadzi do tragedii. Harlan jest miły i czarujący, lecz jak i sama miłość, skrywa mroczną duszę pełną nieprzyjemnych konsekwencji.
Sama historia jest średnio ciekawa. O wiele bardziej interesujący był dla mnie wątek poboczny, wątek ojca. To postać z pozoru brutalna, gwałtowna, a przecież kochająca swoje dzieci. Jednak brak kontroli nad swoimi emocjami, niemożność porozumienia się sprawia, że troska przeradza się w tyranię nakręcając spiralę przemocy i niezrozumienia. Intrygujący portret rodzicielskiej porażki, kiedy okazuje się, że sama miłość to za mało.

Co do filmu, to trudno powiedzieć, by wybijał się ponad przeciętność. Postaci interesujące, a jednak wydały mi się niedopracowane, są raczej zarysem niż prawdziwymi, żywymi ludźmi. Nie mogłem się też odpędzić od skojarzeń z "Doskonałym światem", które to skojarzenia filmowi Jacobsona nie wychodzą na dobre. Miałem też wrażenie, że reżyser nie bardzo wiedział jak opowiedzieć historię, stąd niepotrzebne dłużyzny, zwlekanie z zakończeniem, co po prostu nuży. Plusem jest aktorstwo, może nie z najwyższej półki, ale z całą pewnością solidne.