Scenariusz z dużym dystansem traktuje o wątpliwościach wokół Kościoła rzymsko-katolickiego i jego modernizacji. Ten drugi wątek rzuca się w oczy już od samego początku, wszystko za sprawą wyluzowanego biskupa przedstawiającego nowy wizerunek Jezusa, chodzi o kogo? Oczywiście o Buddy Christ! Pierwsza połowa filmu jest według mnie znacznie ciekawsza, gdzieś tak po godzinie miałem wrażenie, że akcja jest rozwleczona na siłę. Całość można było spokojnie skrócić o jakieś 15-20 minut. Szkoda, że kluczowa scena w pociągu w ogóle nie przekonuje. Ani Linda Fiorentino, ani Ben Affleck nie sprawiają wrażenia, że chcą tę scenę dobrze odegrać. Prawdę mówiąc do tej pory Affleck'a widziałem w jego lepszych rolach. Nikt mi nie wmówi, że był drewniany w Hollywoodland - tutaj się na nim srogo zawiodłem. Ani wątek w pociągu mnie w jego wykonaniu nie przekonał ani finałowa akcja. Bardzo wiele negatywnych głosów słyszałem o roli Fiorentino i prawdę mówiąc nie sądzę, że zagrała aż tak fatalnie Poprostu była mocno przeciętna w Dogmie. Mimicznie wszystko wygląda bardzo przyzwoicie, tylko irytować może jej baaaardzo monotonny głos, jakby zupełnie wyprany z emocji. Widać, że Matt Damon był wówczas jeszcze początkującym aktorem - nie był tak dobry jak w swoich późniejszych rolach, ale już miał zadatki na ciekawego aktora. Chociaż, gdybym miał wymieniać najlepszych aktorów to zdecydowanie mój wybór padłby na Alana Rickmana (kapitalny głos ) i świetny duet, czyli Jay i Cichy Bob! Teksty Jasona Mewesa są tak genialne, że można się nimi długo delektować. Zapomniałbym o 13-tym apostole, który też był bardzo ciekawą postacią i wniósł sporo humoru do całości. Film ogląda się przyjemnie do sceny z potworem wychodzącym z kibla. O ile z tak kretyńskiego motywu śmiałem bardzo długo to zastanawiam się w jakim celu pojawia się on w filmie Od strony technicznej Dogma prezentuje się bardzo poprawnie. Muzyka Howarda Shore'a mimo że nie elektryzuje jest bardzo dopasowana do klimatu, zdjęć nie mam zamiaru chwalić, albowiem nie było ujęć które powaliłyby mnie na kolana. Dogma to poprostu niezły film, są świetne momenty, ale niestety pojawiają się te, które niepotrzebnie spowalniają akcję. Czasami mam wrażenie, że Smith jest lepszym scenarzystą niż reżyserem. O ile podobają mi się jego pomysły, to czasami średnio to wychodzi na ekranie. Nie żałuję poświęconych 130 minut, lecz nic więcej niż 6/10 nie dam.