Przyznaję się od razu, że dotychczasowa Pixarowa formuła do mnie nie trafiła. Ani Toy Story i pierdylion jego sequeli, ani Nemo, nawet tak taplające się w zachwytach krytyków Inside Out częściej mnie irytowało, niż bawiło. Tak, owszem, doceniam przesłanie, blablabla. Mimo wszystko, troszkę przez te lata publika zapomniała, czym u swego zalążka był Pixar. Był firmą, która wprowadziła do kin pierwszy pełnometrażowy film CGI. Był to przełom technologiczny, o którym zdaliśmy się zapomnieć w kolejnych latach, "kupieni" tymi ich prorodzinnymi historyjkami. Właściwie tylko Wall-E podobał mi się na tyle, że miałbym ochotę go obejrzeć po raz drugi.

Pixar powraca z filmem w którym strona wizualna ważniejsza jest od opowiadanej historii. Dla filmów animowanych jest Dobry Dinozaur tym, czym Fury Road dla kina akcji - dowodem, że historię da się opowiedzieć za pomocą niewielkiej ilości dialogów, operując obrazem.

Nie twierdzę, że poprzednie filmy studia ssały - po prostu są nie dla mnie. "The Good Dinosaur" ogląda mi się dużo przyjemniej. W dziwny sposób unosi się nad nim klimat animacji Dona Blutha - mimo komputerowej oprawy, klimat jest dość mroczny i miejscami przygnębiający. Dla dorosłego to zaleta (ileż można oglądać słodkie do porzygu filmy?), dla dziecka też nie wada - wszak obok śmiechu, strach jest jedną z najbardziej pożądanych i paradoksalnie przyjemnych emocji. Atmosfera wielkiej przygody i podróży, którą pamiętam choćby z "Land Before Time" jest obecna także tutaj.

Nie mogę się nachwalić warstwy wizualnej - miejscami całość wygląda tak, jakby nakręcono "prawdziwe" krajobrazy kamerą i wkomponowano w nie animki. Sama decyzja, by wśród realistycznego otoczenia umieścić karykaturalne postaci moim zdaniem trafiła w dziesiątkę i mam ogromną nadzieję, że więcej filmów animowanych pójdzie tym tropem.

Ogółem, jeśli jesteś jak ja typem "wrednego wujka" który przynosi chrześniakom bajki, które im się śnią po nocach - śmiało sięgnij po Dobrego Dino.