eksperyment filmowy. produkcja stworzona bez napisanego scenariusza. "Jestem okiem kamery, jestem okiem mechanicznym, jestem maszyną, pokazuję Wam świat tak ja ja go widzę" - słowa reżysera oddają charakter dzieła. w 'człowieku...' zobaczymy fascynacją potęgą maszyny, pracą, cywilizacją. ale za chwilę widzimy człowieka: cud narodzin i śmierć; piękno kobiecego ciała i piękno uśmiechniętej staruszki czy szczęśliwego dziecka; piękne 'teledyskowe' obrazy sportowców; trochę zabawy, humoru i prowokacji w w aspekcie seksualnym. film przy oglądaniu budzi multum skojarzeń, interpretacji opartych na naszej wiedzy
i doświadczeniu, ale wszelkie próby znalezienia jakiejś jednolitej ścieżki się nie udają. zostajemy potraktowani zbitką kompletnie różnych, momentami skrajnych obrazów i emocji. ostatecznie wszystko odbieramy i interpretujemy intuicyjnie, intelekt i zmysł obserwacji są tylko sposobem a nie celem ostatecznego efektu. brak scenariusza.. pan dżiga wiertow miał zapewne intuicyjną wizję tego, co chce zrobić. wziął kamerę i stworzył arcydzieło. sklejanie układanki sekwencji w całość świadczy o tym że rosyjska szkoła montażowa wydawała prawdziwych geniuszy. surrealizm, oniryzm niektórych wizji paradoksalnie nie wynaturza obrazu, pokazuje jego głębszy wymiar i budują symbolikę oraz po prostu fascynują. film porywa od początku do ostatniej sekundy. 'człowieka..' widziałem w nujazzowej aranżacji muzycznej stworzonej specjalnie pod ta produkcją przez cinematic orchestra. bezbłędnie dopełnia całość. 10/10