Mam takie przemyślenie co do tego film, otóż wywarł na mnie spore wrażenie i wzbudził sprzeczne emocje. Do pierwszej połowy byłam nad wyraz zajawiona zwłaszcza jak na film który rozgrywa sie w obrębie 1 pokoju. Dałam się ponieść, bohater minie zainteresował, chciałam słuchać jego opowieści. Komentarze i pytania naukowców dodatkowo podkręcały atmosferę. Myślę że ciężko coś takiego zbudować tak małymi środkami. Pomysł i barwność fabuły mnie zachwyciły.
W momencie gdy opowieść zaszła na to jak bohater był kiedyś chrystusem to aż miałam ochotę wyjść razem z tą bohaterką co grała religioznawcę.
No bez jaj...takie jechanie po uczuciach, po religii to takie stosowanie najniższych chwytów po co? bez sensu. Film spadł dla mnie wówczas w błoto.
Tak to można było pociągnąć mógł być np barabaszem albo elvisem (choć też przesadzam:)
ale jezusem??
To jest coś w stylu - nie mamy akcji, nie mamy scenerii, nie mamy za dużo aktorów - to chociaż bądzmy kontrowersyjni to może dlatego nas obejrzą.