Widziałam ten film już wiele lat temu, jako mała dziewczynka..
I muszę przyznać, że któregoś razu, będąc już trochę starsza, oglądałam go.. I złapałam siebie na tym, że .. film mi się nie dłużył, ale jakoś czułam lekkie zirytowanie, kiedy pojawiali się coraz to nowsi muzycy.. Tak chciałam to pośpieszyć.. I do dzisiaj karcę siebie w duchu za te myśli..
Kiedy film się skończył czułam się wręcz głupio.. Wstyd mi było za samą siebie..

Wczoraj ponownie mogłam zobaczyć ten film po dość długiej przerwie.

Ciągle mam w sercu taki zachwyt nad tymi ludźmi.. Mają piękne i ciekawe twarze.. Ich postacie są takie proste, ale niewiarygodnie interesujące; bije od nich dobroć. Równie urzekająca jest ta ich społeczność, wspólne życie. Może to przez to, iż mieszkam w dużym mieście, ale tu nie ma takich małym społeczności, grupek prawdziwie zżytych ze sobą ludzi. Właściwie to można przeżyć całe życie w samotności, w wielkim mieście, spotykając każdego dnia tysiące ludzie i nic..

Coś pięknego. Moim ulubieńcem jest Compay Segundo, którego twarz jest tak cudownie śliczna, że nie mogę oderwać od niego oczu.. Cudo! Jego uśmiech już od dawna siedzi w mojej głowie i póki co nie widziałam żadnego, który by mógł z nich konkurować.

Czuję wielką wdzięczność, że powstał ten film dzięki czemu zostały mi przybliżone ich postacie. Naprawdę tak myślę..