Może i odtwórcy głównych ról w tym filmie byli cierpliwi, ale reżyser w moim odczuciu nadwyrężył cierpliwość widza, co do akceptowania granicy nudy i rozwleczenia. Film z całą pewnością określają również inne zwroty jak np: "wiele hałasu o nic" albo "przerost formy nad treścią". Wg mnie ideologia nie warta tego by oszukiwać samych siebie. Lubię i doceniam filmy ambitne, ale na tyle jestem uczciwa by przyznać się, że wielokrotnie spoglądałam na zegarek. Przeszkadzało mi że główny bohater przez ułamek sekundy kilkukrotnie spojrzał się w kamerę, co świadczy o jego braku profesjonalizmu, a widzowi przypomina, że to tylko projekcja. Film się poprostu toczył. Równie dobrze mógłby być okrojony o połowę scen i dalej by się tak samo potoczył, i tak samo zakończył - bez konkretnej puenty. Jedyną rzeczą, która zasługuje na uznanie jest autentyczność, tego mu nie można odmówić. Reszta jest jak mina głównego bohatera - monotonna i nużąca.