"Aviator" to film olbrzymi. To moloch, gigant, Hercules Hughsa. I niestety jest to wadą filmu. Takie molochy z można podziwiać na odległość, z dystansu wyglądają znakomicie. Wystarczy jednak się do nich zbliżyć, a zaczynają przytłaczać swym rozmiarem, zatraceniu ulegają szczegóły. Trudno się zbliżyć, trudno poczuć prawdziwe emocje, trudno o wiarygodność. Pozostaje tylko wrażenie estetyczne. "Aviator" jest filmem pięknym (choć miejscami montażowo niedopracowanym), lecz zimnym. Scorsese ma jednak dar wyciągania z aktorów wszystkiego co najlepsze. Dlatego też każda rola, nawet najmniejsza, zasługuje na pochwałę. Na mnie największe wrażenie zrobiła Cate Blanchett, jednak absolutnie wszyscy byli świetni. Tym bardziej szkoda, że film zupełnie nie przemawia na zwyczajnie ludzkim, uczuciowym poziomie.
"Aviator" nie jest najlepszych filmem Scorsese. Daleko mu do genialności. Jest jednak na tyle dobry, by usprawiedliwić przyznanie mu spóźnionych Oscarów. Bo też nie czarujmy się, jeśli "Aviator" (poza nagrodami aktorskimi) dostanie jakieś Oscary, to będą to tylko nagrody pocieszenia, nagrody za wcześniejsze, lepsze filmy.
Nie znaczy to wcale, że film jest zły... po prostu rozmiary, ambicje przysłaniają całą resztę. Rzucony cień jest większy od cień rzucającego.