Cyber-fiction na ekranach. Z założenia mamy tu interfejsy, klawiatury, monitory itd. No i dobrze, pod tym względem efekty OK (np. kineskopy monitorów). Rzeczywistość szara, nudna, na nieoświetlonym przystanku stoi kilka osób, nie widać ich twarzy, tylko sylwetki, na obecność bohaterki reaguje jedynie pies. Obcość i samotność jest aż nachalna. Zajebista scenka jak koleś w knajpie wpierdala parówki z czymś tam (wątek jedzenia bardzo mięsisty:)). No dobra, ale chciałem się zapytać, co sądzicie o stylistyce tego filmu w porówaniu do japońskich filmów animowanych, chetnie się dowiem, bo sam takich nie miałem okazji oglądać (wiem tylko, że tam mają duże oczy ;)).