- choć równocześnie bardziej kontrowersyjny - gdyby pani Harron miała więcej odwagi i uważniej/głębiej odczytała znaczenie literackiego pierwowzoru. Kilka ujęć wyrafinowanych dań, Bateman w solarium lub z maseczką oczyszczającą na twarzy, pojedynek na wizytówki - to tylko namiastka. Podobnie, jak oględne sceny morderstw - choć może trudno w to uwierzyć. Książka jest przerażająco makabryczna, może też wydawać się nudna z powodu drobiazgowych opisów garderoby, zabiegów pielęgnacyjnych, potraw itd. oraz pozbawiona idei. Na pewno idei brakuje w filmie - zabiło ją powierzchowne potraktowanie tematu. Zabrakło pomysłu, aby przełożyć tę opisową aż do przesady i paradoksalnie przez to zmuszającą do analizy prozę na język filmowy. Choć obiektem opisu jest styl życia yuppies z lat 80-tych stanowiący pokaz materializmu, konsumpcjonizmu, egoizmu i totalnego lekceważenia innych (którego ekstremalną formą są morderstwa dokonywane przez bohatera), to wyłania się z niego ogólny obraz zaniku więzi, atrofii uczuć i zorientowania na własne potrzeby. Przynajmniej ja tak to odczytuję, ale w filmie tego nie widzę. Jedyną rekompensatą jest doskonała rola Christiana Bale'a. To idealny Bateman, jakby żywcem wyjęty z kart powieści.