Mnie również zadziwiła rola Toma Hulce. Fenomenalny śmiech, który bawił mnie niesamowicie, a początkowe kwestie zwaliły z nóg.

Kiedyś w pokoju akademickim miałem współlokatora - muzyka (fortepian, obój (grał na nim w orkiestrze), skrzypce). Teraz rozumiem cały jego zachwyt nad tym filmem, jako arcydzieła, ale bardzo późno zabrałem się do niego, aby się przekonać na własne oczy.

Proszę tylko pamiętać, że Mozart jakiego widzimy w filmie jest tylko wizją reżyserską, a jaki był dokładnie nie wiemy (ale można wyczytać dużo z wikipedii). Żył we własnym świecie stworzonym wewnątrz swojej głowy, gdzie zamykał się często. Może miał też niesamowite poczucie humoru, przedkładał muzykę nad zdrowie, był obiektem niepohamowanej zazdrości i niesamowitym egoistą. To właśnie taki stereotyp geniuszu, indywidualisty.

Nie dałbym też temu filmowi tylu lat ile ma. Bardzo dobra produkcja, z bardzo dobrą grą aktorską i muzyką, choć fanem klasyki nie jestem. No i zakończenie oczywiste jak na film biograficzny;)