Disneyowski mózgotrzep, który ma więcej scenarzystów niż aktorów dubbingowych. Raczej luźno powiązane surrealistyczne scenki niż konkretna fabułą. Oczywiście w powietrzu czuć ambicje i symbolikę, która skłania do refleksji nad psychologicznym wymiarem filmu, jednak zakończenie tak bezdusznie sprowadza na ziemię, że odechciewa mi się jakiegokolwiek zagłębiania w analizę filmu. Więcej, tłumaczenia i interpretacje wiele ujmują surrealistycznej wizji dziwnej krainy, która z założenia ma być taka - surrealizm polega na niedopowiedzeniach i braku tłumaczeń.
W moich oczach wersja Burtona zyskuje jeszcze więcej, bo przynajmniej reżyser stara się nadać kształt tym płynącym obrazkom i próbuje obudować obraz fabułą. Wina nie leży po stronie Burtona, to po prostu nie jest film dla niego. Owszem, stworzył swoją wersję (muszę powtórzyć ten film, aby się wypowiedzieć bardziej szczegółowo), jednak materiał wyjściowy to raczej coś dla Gilliama. To ten rodzaj zdziwaczenia i groteski, który raczej nie jest preferowany przez twórcę Batmana.
Animacji nie pomaga również ohydny polski dubbing z czasów przedpotopowych.
Ciężkie, lecz jedno z bardziej ambitnych dzieł w baśniowym dorobku Disneya.