Nie jest to jednak opowieść o piedestałowym świętym, który przez całe życie zmaga się, walczy i wygrywa. Nie twierdzę, że tak nie było w części przypadków. Karin jest zupełnie inna- postać ze średniowiecznej legendy, której znaleźć oryginału nie mogłem- wstrzymam się więc od szafowania terminem 'świętej'.
Karin ma wszystkiego pod dostatkiem, dziecko spod klosza jakby to można dziś ująć- a jej naiwność i niewinność, mimo czystego serca prowadzi do tragedii. Cudowne źródło tryska jednak dopiero po obietnicy odpokutowania win. Swoją drogą monolog z Bogiem Maxa był tu, moim skromnym zdaniem, nieco słabszy niż ten z "Siódmej pieczęci". Może poza momentem uniesienia i drżenia rąk:) Ciekawa jest też rola i gra Birgitty Valberg- matki Karin, ślepo zapatrzonej w swe jedyne dziecko. Bardzo podobał mi się ten dysonans w idealnej rodzinie- Ingeri. Jej wiara w Odyna, 'niechrześciejańskie prowadzenie się' uzewnętrznia ciemne strony postępowania mieszkańców domu. To z pewnością dodaje autentycznej dewocji, a wręcz faryzeizmu tym ludziom. Prostego podziału na białe i czarne, bo tak przecież łatwiej. Interesujące w scenariuszu jest również zapowiedź wyzwolenia chłopca i potępienie występnych braci na kilka godzin przed dokonaniem zemsty. 2 tragedie, których ludzie są przyczyną. 2 tragedie, których nie rozumieją, ale czy ktoś obiecywał, że ścieżki Pana będą wyraźnie oznakowane? 8/10